Zbrodniarz ofiarą własnej zbrodni. Powołaj się na właściwe utwory literackie
|
|
|
|
Za pierwszą literacką
ofiarę własnej zbrodni należy uznać Kreona, króla Teb z “Antygony".
Zbrodnią było wydanie nakazu sprzecznego z wielowiekową tradycją religijną,
do której zaleceń i tak będą stosować się jednostki, bynajmniej nie mające na
celu obalenia państwa. Okrutny władca zdawał sobie sprawę z tragicznego losu
niewinnych ludzi, ale w imię majestatu władzy i własnej ambicji nie cofnął
swojego prawa. Nie przewidział jednak, że zło jego autorstwa dosięgnie
królewskiego pałacu, w którym Hajmon, jego syn, stając w obronie religii,
tradycji i osamotnionej Antygony wybierze śmierć zamiast życia w pogardzie i
bez kontaktu z uczciwymi ludźmi, doświadczanymi przez własnego ojca. Poniósł
zatem władca srogą karę, która zgodnie ze starożytną zasadą sprawiedliwości
wymierzanej przez bogów miała uświadomić mu niebezpieczeństwa wynikające z
przedkładania interesów prywatnych nad społeczne i boskie. Kolejny
obraz zaplątania się w sidła własnych knowań przedstawia Szekspir w
“Makbecie". Mamy tu do czynienia z parą morderców, z działaniem pod
psychiczną presją kobiety dalekiej od poszanowania prawa do życia, pełnej
ambicji i zaborczości. Na dodatek działa na korzyść zamachowców szansa
uniknięcia odpowiedzialności w przypadku objęcia władzy. Budzą się w
zbrodniarzu wyrzuty sumienia, choć na razie zagłusza je ambicja i chęć
udowodnienia predyspozycji do objęcia władzy w państwie. Spirala morderstw
nakręca się, te nowe potrzebne są jedynie do uniknięcia odpowiedzialności za
poprzednie. Z tej sytuacji nie ma już wyjścia - ukrywać prawdę można tylko do
pewnego momentu, zaś kara jest nieunikniona i najsurowsza. Elementy
fantastyki - wiedżmy, spełniające tutaj rolę tebańskiej wyroczni -
zapowiadają ukaranie występków. Następuje długo oczekiwany moment śmierci
winnego wielu morderstw, a wraz z nim sprawczyni podżegania - jego żony. W
ten sposób przestępca składa ofiarę życia. Kolejnym
studium popadnięcia w sidła własnego przestępstwa jest “Zbrodnia i kara"
Dostojewskiego. Mamy tutaj do czynienia z człowiekiem którego panujące dokoła
zło zmusza do przeciwstawienia się mu zbrodnią, dokonaną przez rzekomego
“jedynego sprawiedliwego". I tutaj, po dokonanym czynie morderca staje
się pomału ofiarą - dręczą go wyrzuty sumienia, poszukuje, błądzi, nie może
być sobą, co niewątpliwie zwraca uwagę prowadżacych śledztwo i zaciska wokół
niego oblężenie. Tutaj z kolei sumienie przeważa nad instynktem samoobrony,
nakazując przyznanie się do winy. Bohater ma szansę na odpokutowanie,
zapomnienie o swoim czynie i rozpoczęcie nowego życia w społeczeństwie, które
za pomocą zła chciał wcześniej naprawić. Lektura “Granicy" Zofii Nałkowskiej prowadzi nas do uznania Zenona Ziembiewicza jeżeli nie zbrodniarzem, to chociaż przestępcą. W jego wypadku zbrodnią było porzucenie i osamotnienie swojej dawnej kochanki, wobec której ciążył na nim obowiązek opieki i wychowania wspólnego dziecka. To jednak rozwiązane zostało w sposób tyle skuteczny co wręcz ordynarny, doprowadzając poszkodowaną Justynę do choroby psychicznej i całkowitego wyobcowania ze społeczeństwa. Przekazywane pieniądze jako forma zadośćuczynienia świadczyć mogły jedynie o lekceważeniu drugiego człowieka. To oraz codzienny widok szczęśliwego jej kosztem pożycia Ziębiewiczów musiało doprowadzić pokrzywdzoną do rozpaczy i ostatecznego buntu zakończonego upokorzeniem Zenona - teraz już wysokiego urzędnika. Tak oto został ukarany kolejny człowiek nie będący sobą i manipulujący życiem osobistym innych, co nie może się spotkać z brakiem reakcji z ich strony. |
|
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach