Słowacki Juliusz

Słowacki Juliusz

• ur. 1809 • zm. 1849 •
   

Juliusz Słowacki, ur. w 1809 r. w Krzemieńcu, zmarł w 1849 r. w Paryżu. Ukończył studia na Uniwersytecie Wileńskim, od 1829
pracował w Warszawie jako urzędnik, 1831 wyjechał do Paryża, do śmierci na emigracji (kilka lat w Szwajcarii, pobyt we Włoszech,
podróż na Wschód, m.in. do Grecji i Egiptu). Był poetą, autorem wierszy, powieści poetyckich (m.in. Jan Bielecki, Arab
[powst.1830], Żmija [1832], Lambro [1833], Godzina myśli [1833]), poematów (m.in. Ojciec zadżumionych [1839], W Szwajcarii
[1839]), wielkiego poematu dygresyjnego Beniowski (1841). Był twórcą poetyckiej wizji historiozoficznej (szkic Genezis z Ducha
[powst.1844-46], poemat Król-Duch [1847]). Był przede wszystkim najświetniejszym romantycznym dramaturgiem (Mindowe
[powst.1829], Maria Stuart [powst.1830], Kordian [1834], Horsztyński [powst.1835], Mazepa [1840], Balladyna [1839, powst.1834],
Lilla Weneda [1840], Beatryks Cenci [powst.1839-40], Ksiądz Marek [1843], Książę Niezłomny [1844], Sen srebrny Salomei [1844],
Samuel Zborowski [powst.1845]). Jego dzieła wciąż są wystawiane na polskich scenach, wciąż stają się zarzewiem teatralnych
dyskusji.