Pojęcie i istota polityki zatrudnienia.
Polityka zatrudnienia oznacza czynne oddziaływanie władz państwowych na rynek pracy pod kątem potrzeb gospodarki kraju oraz godzenia interesów pracodawców i robotników. To dziedzina naukowa, poszukuje i określa metody optymalnego gospodarowania zasobami ludzkimi, pracy.
Polityka zatrudnienia w rozumieniu praktycznym to suma różnego rodzaju działań związanych z realnym gospodarowaniem zasobami pracy, związanych z przygotowaniem kwalifikacyjnym zasobów pracy, czyli z różnymi formami szkolenia i kwalifikowania zawodowego. Byłyby to sprawy związane z alokacją siły roboczej i z właściwym kierowaniem, motywowaniem.
Początki polityki zatrudnienia sięgają już XIX w, i wywodzą się z oddziaływań ustawodawczych w ramach tzw. Polityki pracy. W 1802 roku parlament angielski uchwalił pierwszą ustawę dotyczącą ochrony pracy (the Moral and Health Act), która zapoczątkowała ingerencję państwa na rynku pracy. Kolejne akty tej ustawy miały na celu regulowanie czasu pracy, dolnej granicy wieku zatrudnionego, utrzymanie bezpieczeństwa życia: zdrowia dzieci i nieletnich pracowników, a także tzw. wolności umowy.
Ówcześnie wyróżnia się tradycyjnie dwie podstawowe funkcje polityki zatrudnienia:
1. Funkcję społeczną, którą wyznaczają obecne i przyszłe warunki rozwoju społecznego.
Funkcję ekonomiczną, związaną z rozwojem gospodarczym.
Można również wyróżnić funkcję poznawczo-normatywną, dotyczącą systemu kształcenia oraz funkcję dochodową, tzn. Taką , która jest związana z zapewnieniem uczestnictwa ludzi w tworzeniu i podziale dochodu narodowego.
Biorąc pod uwagę zakres ogólnych funkcji polityki ekonomicznej, polityka zatrudnienia podejmuje następujące zadania szczegółowe:
-redukcję bezrobocia,
-likwidację ubóstwa,
-wypełnianie luki zatrudnieniowej,
-oddziaływanie na decyzje w sprawie wyboru między bezrobociem a inflacją,
-reorientowanie instytucji na rynku pracy (zmiana orientacji, kierunku działania).
Adam Mickiewicz "Dziady część III"