PRZEDMIOT DZIAŁALNOŚCI PRZEDSIĘBIORSTWA
Jest to ta dziedzina, która dominuje w gospodarce przedsiębiorstwa i która określa jego ofertę rynkową.
Przedmiot działalności przedsiębiorstwa jest kryterium według którego dzieli się przedsiębiorstwa na: produkcyjne, handlowe, produkcyjno-handlowe.
Innym kryterium podziału przedsiębiorstw jest sfera działania, wyróżniamy przedsiębiorstwa: produkcji materialnej, usług materialnych, usług niematerialnych.
Kryterium podziału przedmiotu działalności przedsiębiorstwa – kryterium działowo-gałęziowo-branżowe: przemysłowe, budowlane, rolne, leśne, rybackie, transportowe, komunalne, łączności, inne.
Z punktu widzenia rodzaju usług przedsiębiorstwa dzielimy na przedsiębiorstwa: usług materialnych, innowacyjno-wdrożeniowe, rynkowe, ochrony zdrowia, turystyczne, sportowe, inne.
Z punktu widzenia sfery wymiany przedsiębiorstwa dzielimy na przedsiębiorstwa: zaopatrzeniowe, zbytu, handlu hurtowego, handlu detalicznego, importowe, eksportowe.
W praktyce spotyka się różne kombinacje dziedzin działalności przedsiębiorstwa np. produkcyjno-handlowe, usługowo-handlowe, usługowo-produkcyjne, naukowo-produkcyjne, rolniczo-przemysłowe, remontowo-budowlane i budowlano-remontowe.
Fakt, że w gospodarce rynkowej występują różne rodzaje własności i wolności gospodarczej powoduje, że przedsiębiorstwa rozszerzają i różnicują, zwężają przedmiot swojej działalności bądź specjalizują się. Tu nie jest spełniona zasada czystości branżowej przedsiębiorstwa.
Przedsiębiorstwo wykonuje określone w swoim zadaniu i zakresie działalności funkcje. Z punktu widzenia hierarchii zadań każde przedsiębiorstwo ma w swoim zakresie funkcje: podstawowe, pomocnicze; np. w przedsiębiorstwie produkcyjnym: funkcja podstawowa – wytwarzanie i sprzedaż dóbr ekonomicznych; funkcje pomocnicze – zaopatrzenie, transport, gospodarka narzędziowa, gospodarka remontowa, prowadzenie odpowiedniej gospodarki energetycznej.
W przedsiębiorstwie występują też funkcje: regulacyjne (kierownicze , koncepcyjne) – związane z przygotowaniem, podejmowaniem , przekazywaniem i kontrolą decyzji; wykonawcze – dotyczące pracowników należących do zbioru wykonawców, związane z wykonywanie poleceń.
Z punktu widzenia faz procesu gospodarczego przedsiębiorstwa wyróżniamy funkcje takie jak: technicznego przygotowania produkcji; kształtowania potencjału kadrowego i racjonalnego jego wykorzystania; kształtowania potencjału rzeczowego (inwestycje, gospodarka kapitałem trwałym i obrotowym); produkcji podstawowej; prowadzenia działalności pomocniczej np. transport , gospodarka: narzędziowa, wodno-ściekowa, odpadami; sprzedaż wytworzonych dóbr; gospodarowanie majątkiem finansowym; ewidencyjno-sprawozdawcza; prowadzenie rzetelnego rachunku ekonomicznego.
Właściwości kształtowania funkcji w przedsiębiorstwie: 1. Jest pewna umowność ich wyodrębnienia (kryteria i podziały); 2. Występuje wyraźne uzależnienie funkcji od przedmiotu działania przedsiębiorstwa; 3. Występuje pewna zmienność funkcji, zależna od czynników takich jak: poziom rozwoju przedsiębiorstwa, postęp naukowo-techniczny, wielkość przedsiębiorstwa, system zarządzania przedsiębiorstwem; 4. Można sformułować tezę, że występuje tendencja do prowadzenia do dominacji funkcji sensu stricto produkcyjnych do stopniowego wzrostu znaczenia funkcji gospodarki potencjałem kadrowym, majątkiem finansowym, rynkowych funkcji a także funkcji ekologicznych dotyczących ochrony i kształtowania środowiska naturalnego.
PODZIAŁ PRACY W PRZEDSIĘBIORSTWIE
Polega na dzieleniu procesu produkcyjnego na wydziały, oddziały, linie produkcyjne i inne.
Formy podziału: koncentracja, specjalizacja, dywersyfikacji.
Podział pracy w przedsiębiorstwie kształtuje się pod wpływem innowacji technologicznych, organizacyjnych i społecznych.
Innowacje technologiczne i organizacyjne mają wpływ na społeczno-zawodowy podział pracy w przedsiębiorstwie tj. kształtują one proporcje między kadrą kierowniczą i jej strukturą a kadrą wykonawczą i jej strukturą.
Przekształcenia w podziale pracy w obrębie przedsiębiorstwa znajdują wyraz w zmianach relacji między stadiami, fazami, operacjami, czynnościami, chwytami, funkcjami przedsiębiorstwa.
Specyficznymi formami podziału pracy są:
1. KONCENTRACJA – odnosi się do produkcji, wyróżniamy jej 2 rodzaje: koncentracja sensu stricto – polega na poszerzeniu działalności produkcyjnej, co powoduje wzrost wydziałów, oddziałów, zakładów i samego przedsiębiorstwa i oznacza zwiększeni skali produkcji, które odbywa się przez przeznaczenie akumulacji tzw. zysku netto przedsiębiorstwa na zwiększenie skali produkcji; koncentracja sensu largo – polega na fuzjach (łączeniach), które mogą być dwojakiego rodzaju – dobrowolne lub przymusowe; 2. SPECJALIZACJA – wyróżniamy: specjalizację przedmiotową – polega na zmniejszeniu: liczby wytwarzanych towarów i ich różnorodności, liczby usług, liczby kupowanych i sprzedawanych towarów, specjalizowanie się w obsłudze węższego segmentu rynku; specjalizację technologiczną – polega na tym, że zamiast stosowania wielkiej liczby technik i technologii decydujemy się na coraz węższą liczbę technik i technologii. Żeby można był przejść od mieszanych technologii do jednej trzeba przejść od produkcji wieloasortymentowej do jednoasortymentowej. Produkcja masowa jest najbardziej korzystna z punktu widzenia wyboru technik.; specjalizacja mieszana – polega na tym, że przedsiębiorstwo specjalizuje się tylko w wytwarzaniu pewnych części, zespołów, materiałów i w związku w tym wiąże się z kooperantami, czyli z innymi przedsiębiorstwami , w związki kooperacyjne – może to być: kooperacja czynna (oznaczająca, że przedsiębiorstwo ma porozumienie z innymi i w ramach umowy dostarcza mu określoną część, określone części lub zespoły), kooperacja bierna (występuje, jeżeli producent korzysta z usług innych przedsiębiorstw), kooperacja przedmiotowa (oznacza, że dostarcza się (czynna) lub otrzymuje (bierna) materiały, surowce, półfabrykaty), kooperacja technologiczna (polega na tym, że dostarcza się (czynna) lub otrzymuje (bierna) metody produkcji, projekty produktów, wynalazki, „know how”), kooperacja równoległa (występuje, jeżeli ta sama część, ten sam detal lub zespół jest dostarczany lub otrzymywany od wielu kooperantów), kooperacja łańcuchowa – występuje, gdy do wytworzenia danego zespołu używa się różnych elementów dostarczanych przez różnych kooperantów), 3. DYWERSYFIKACJA – proces przeciwny do specjalizacji, oznacza: rozszerzenie asortymentu wykonywanych towarów, rozszerzenie zestawu różnych technik i technologii zastosowanych w produkcji, rozszerzenie metod zarządzania (mieszane metody). Wyróżniamy: dywersyfikację poziomą – oznacza odejście od specjalizacji przedmiotowej i zwiększenie liczby produkowanych wyrobów, wyróżniamy: koncentryczną (ma miejsce wtedy, gdy nowe dziedziny działalności przedsiębiorstwa są związane z dotychczasową), konglomeratową (ma miejsce, gdy dotychczasowa dziedzina działalności przedsiębiorstwa nie jest związana z nową dziedziną uruchamianą przez przedsiębiorstwo); dywersyfikację pionową – oznacza zwiększenie liczby stosowanych technik, technologii, przechodzenie od czystych procesów technicznych do coraz bardziej mieszanych.
Podejmowanie decyzji co do rodzaju formy specjalizacji w obrębie przedsiębiorstwa (jej zastosowanie) musi wynikać z rachunku ekonomicznego, trzeba brać pod uwagę korzyści i niekorzyści każdej z wymienionych form specjalizacji.
Korzyści z koncentracji: można zmniejszyć nakłady inwestycyjne na jednostkę produktu; większe możliwości wykorzystania nowoczesnych maszyn, urządzeń, automatów, manipulatorów; można rozłożyć koszty badań i rozwoju na większą ilość wyrobów i osiągnąć ich wyższą jakość; przez specjalizację wymusić lepszą robotę kooperantów; umożliwia lepsze wykorzystanie wysokowykwalifikowanych specjalistów; daje lepsze warunki konkurowania: jakością, ceną, warunkami dostaw; zwiększa udziały w określonym segmencie rynku; daje podstawy do prowadzenia własnej sieci dystrybucyjnej i serwisowej.
Niekorzyści z koncentracji: długie cykle inwestycyjne, co powoduje zamrożenie nakładów inwestycyjnych; duże straty w czasie awarii i przerw remontowych; trudności wprowadzania zmian; zwiększenie promienia odległości od kooperantów, dostawców, odbiorców, rynku; ani kadra kierownicza ani wykonawcza nie docenia małych korzyści i małych strat, jeżeli występują one ciągle to się sumują i dają poważny efekt; bardzo duża uciążliwość dla środowiska; istnieje wielki potencjał pracowników wykonawczych mogący powodować z nim kłopoty.
Korzyści dywersyfikacji: możliwość trwania i rozwoju przedsiębiorstwa mimo, że niektóre produkty osiągają granice śmierci ekonomicznej (nikt się nimi nie interesuje); możliwość przetrwania dekoniunktury w jednej dziedzinie, gdy są dochody w innej; możliwość osiągnięcia obniżki kosztów pośrednich dzięki lepszemu wykorzystaniu potencjału; możliwość szerokiej oferty rynkowej; pozwala na uniknięcie restrykcji monopolowych; możliwość wykorzystania własnych sieci redystrybucji, sieci handlowych i renomy.
Wady dywersyfikacji: trudności w zarządzaniu; łatwość przekroczenia progu kompetencji; trudność osiągnięcia korzyści jakie daje koncentracja i specyfikacja.
POSTĘP TECHNICZNO-ORGANIZACYJNY W PRZEDSIĘBIORSTWIE
Postęp techniczny oznacza zmianę danego poziomu techniki na wyższy, przy jednoczesnym spełnieniu 4 kryteriów: 1. Technicznego – lepsze właściwości techniczno-eksploatacyjne musi charakteryzować nowy poziom techniki; 2. Ekonomicznego – wyższym poziomem techniki jest ten, przy którym łączne nakłady na jednostkę produktu są mniejsze; 3. Społeczne – technika ma być dla człowieka ją mającego bardziej przyjazna, by nie spotykał się z żadną dyskryminacją, by jej nie odczuwał; 4. Ekologiczne – działo sztuki inżynierskiej ma nie szkodzić ekosferze: wodzie, powietrz, glebie, ma pracować cicho.
Postęp techniczny prowadzi do zmian: w organizacji produkcji, w poziomie i strukturze potencjału kadrowego.
Podstawą postępu technicznego jest inwencja, a wykorzystanie inwencji to innowacja w postaci: opracowania, wdrożenia, upowszechnienia prototypu.
Rodzaje innowacji:
1. Wg kryterium oryginalności: kreatywne (twórcze, pionierskie); imitujące (odtwórcze, naśladowcze); 2. Wg kryterium systemu ich pobudzania: podażowe (jako wynik odkryć, wynalazków stymulowanych przez rozwój nauki i techniki), popytowe (stymulowane przez samo przedsiębiorstwo i rynek); 3. Wg kryterium efektów: produktowe (tu występuje rentowność), procesowe (technologiczne), czynnikowe (odnoszą się do nowych czynników potrzebnych do wytwarzania towarów np. nowe elementy infrastruktury społecznej).
Przedsiębiorstwo współcześnie powinno być tak zarządzane, by miało to charakter zarządzania proinnowacyjnego. Konieczne jest więc w nim:
- kreatywność kadry kierowniczej i wykonawczej (kapitał kadrowy)
- by uwarunkowania makroekonomiczne powinny sprzyjać proinnowacyjnym działaniom, takim jak: dobry system ekonomiczny, edukacyjny; polityka naukowo-techniczna; system wspomagania działań
- by uwarunkowania mikroekonomiczne powinny sprzyjać proinnowacyjnym działaniom, takim jak: wielkość przedsiębiorstwa; profil produkcji; pozycja rynkowa
- oparcie na odpowiednim systemie bodźców: pozytywnych (są one lepsze od negatywnych np. korzyści z innowacyjności przedsiębiorstwa), negatywnych (np. kary za nieodpowiednie traktowanie środowiska)
- system transferu innowacji: ssania (jest lepszy, gdyż rynek penetruje innowacje i je wykorzystuje), tłoczenia (polega na agresywnym oferowaniu przedsiębiorstwom innowacji ze źródeł technicznych)
- wybór strategii postępu technicznego: wzorców, wypełniania luk rozwojowych, prymatu
- wybór źródeł zasilania innowacyjnego: własne, zewnętrzne
- wybór właściwego momentu dokonania zmian technicznych (nie może on być ani zbyt wczesny ani zbyt późny)
- kształtowanie kultury proinnowacyjnej w przedsiębiorstwie
Adam Mickiewicz "Dziady część III"