Kuśniewicz Andrzej

Kuśniewicz Andrzej

• ur. 1904 • zm. 1993 •   

Andrzej Kuśniewicz (1904–93), poeta i prozaik. Urodził się w Kowenicach k. Sambora. Do szkół uczęszczał w Grazu, Zakopanem,

Chyrowie i Samborze. W latach dwudziestych zajmował się – także zawodowo – automobilizmem. Studiował prawo na UJ oraz w

ASP w Krakowie. Od 1936 r. pracował w dyplomacji. W 1939 zmobilizowany do armii polskiej we Francji. Współpracował z

francuskim ruchem oporu. Wstąpił do KPF, a następnie PPR. Jako dyplomata przebywał do 1950 r. we Francji. Debiutował jako poeta

w 1955 r. Opublikował tomy poezji Słowa o nienawiści (1955), Diabłu ogarek (1959), Czas prywatny (1962).Do najważniejszych jego

utworów należą powieści Eroica (1963), W drodze do Koryntu (1964), Król Obojga Sycylii (1970), Strefy (1971), Stan nieważkości

(1973), Trzecie królestwo (1975), Lekcja martwego języka (1977), Witraż (1980), a także autobiograficzne Mieszaniny obyczajowe

(1985). W pisarstwie Kuśniewicza szczególną rolę odgrywają podolskie Kresy oraz tradycja Austro-Węgier.