Konflikt moralny w "Antygonie"
Antygona jest jednym z siedmiu przetrwałych dramatów Sofoklesa napisany w
starożytnej Grecji w V wieku p.n.e. Sofokles jako reformator teatru antycznego
, zwiększył ilość aktorów, rozbudował dialogi, zwiększył liczbę chórzystów.
Wiele pomysłów przyjęło się autor Antygony był prawdziwym mistrzem tragedii.
Tragedia to rodzaj dramatu najistotniejszą jej cechą jest konflikt między
dążeniami wybitnej jednostki, a siła wyższą, w tym przypadku Antygony która
stoi przed wyborem prawa przed wyborem śmierci lub gniewu bogów
Antygona, w swojej tragicznej postaci, musi dokonać wyboru lecz każda decyzja
prowadzi ją do ostatecznej klęski. Z jednej strony stoi prawo boskie, któremu
każdy człowiek powinien być posłuszny, lecz po drugiej stronie stoi prawo
ludzkie nakazane przez Kreona, władcę Teb. Antygona bierze na siebie brzemię
wyboru i jeżeli zdecyduje się na postępowanie zgodne z swoją religią i dokona
pochówku to złamie prawo ludzkie. Wie, że bogowie mogą ukarać ją ciężej niż
Kreon i podejmuje decyzję. Podporządkuje się prawu boskiemu. Chowa swojego
brata Polinejkesa według nakazów religijnych. Czynem tym skazuje się na śmierć.
Tych dwóch praw - ludzkiego i boskiego nie da się ominąć. Oba są bezwzględne .
Sytuację w jakiej znalazła się Antygona określa się mianem konfliktu
tragicznego. Jednak nie tylko Antygona jest postacią tragiczną jest nią również
Kreon, który zakazał chowania zdrajcy. Postąpił tak nie wiedząc, że Antygonę
dopuści się złamania tego rozkazu. Nie może jednak jej uniewinnić gdyż nie może
pozwolić na podważenie swojego autorytetu. Nie pozwala mu tego uczynić również
jego konsekwencja w podejmowaniu decyzji. Król podtrzymuje więc wyrok i skazuje
Antygonę na śmierć. Tym samym zwraca na siebie gniew bogów, przez który giną wszyscy
bliscy Kreona -jego syn Hajmon i żona Eurydyka.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach