Niemal
od zarania swych dziejów ludzkość przeżywała dylematy: jak żyć by być
szczęśliwym ? Jak żyć bezpiecznie ? Jak żyć godziwie ? Co stanowi istotę życia
człowieka ? Jakie wartości wybrać ? Które z nich są najważniejsze w życiu
człowieka ?
Literatura
na przstrzeni epok ukazywała człowieka wobec różnych wyborów np. w
średniowieczu człowiek wybrał za jedyną wartosć Boga, a więc dążył do niego
wybierając ascezę lub też walczył za trzy podstawowe wartości: Boga, honor,
ojczyznę.
Najbardziej
jednak podoba mi się epoka starożytna, która stworzyła uniwersalne wzorce
postaw ludzkich. Na niej to wzorowały się pokolenia nowożytne: epoka renesansu,
oświecenia i inne. W starożytności Grecy a pózniej Rzymianie często poddawali
się filozoficznej refleksji: jak żyć godnie, stworzyli wiele systemów
filozoficznych, które proponowały przyjęcie różnych postaw wobec życia.
Ponieważ Grecy nie wierzyli w życie poza ziemskie, wieżyli że istnieje tylko
jedno - ziemskie życie dlatego zastanawiali się jak je przeżyć właściwie.
Epikurejczycy zalecali dążenie do rozkoszy, szczęścia i użycia, które stały się
ich jedynym celem. Sofiści głosili, że dążenie do prawdy, do wiedzy jest jedyną
wartością. Stoicy zalecali umiar i kierowanie się cnotą, czyli rozwagą, uznawali:
rozum za źródło prawdy, cenili prawość, stateczność, męstwo, dązyli do
osiągnięcia harmonii w życiu, zalecali spokój zarówno w szczęsciu jak i w
nieszczęściu. NIe stronili od zabaw i przyjemności ale pochwalali "złoty
środek". Horacy połączył wszystkie te filozofie głoszące, że życie ludzkie
jest krótkie i przemijalne i dlatego należy wykorzystać każdą wolną chwilę,
bawić się, weselić "póki czas po temu" i służą lata. Nie martwić się
o to co przyniesie jutro, co zgotuje nam los. Kierować się rozumem i żyć
zgodnie z prawami natury, być cnotliwym, czyli uczciwym, prawym człowiekiem,
nie zabiegać zbytnio o dobra doczesne bo te są nietrwałe i pozorne. Tę piękną
horacjańską filozofię przejęli twócy epoki renesansowej m.in. M. Rej, J.
Kochanowski. Wierzyli oni, że świat można zmienić przyjmując postawę afirmującą
życie, radosną i pogodną. Jako twórcy literatury tworzyli znakomite dzieła, w
których wypowiadali swoje filozofie życiowe.
"Żywot
człowieka poczciwego" jest wyrazem szerokich zainteresowań i znajomości
świata. Rej rozumiał obowiązek służby dla kraju, potrzebę dobrego wychowania
dzieci, jego "człowiek poczciwy" to nie tylko dobry gospodarz, który
żyje zgodnie z naturą, poprzestając "na małym", to wzorowy obywatel
kierujący się powszechnie uznawanymi cnotami roztropności, prawości,
powściągliwości i umiaru.
We "Fraszkach" i
"Pieśniach" Jana Kochanowskiego pobrzmiewają echa stoicyzmu i
epikureizmu. Poeta roztacza optymistyczną wizję świata , głosi radość życia ,
zachęca do korzystania z każdej chwili , bo "kto tak mądry , że zgadnie ,
Co
nam jutro przypadnie ?"pyta w Pieśni IX. Poeta świadomy zmienności i przemijalności losów człowieka ,
pragnie przeżyć życie spokojne i radosne, w miłym
towarzystwie przy muzyce i winie. Swój żartobliwy nastrój uzasadnia tym , że
nikt nie jest w stanie przeniknąć tajemnicy swego przeznaczenia,gdyż
"Wszystko dziwnie się plecie , na
tym biednym świecie". Dlatego nie tylko radość życia , ale też ból i
cierpienie są nieodłącznymi towarzyszami życia ludzkiego. Trzeba więc kierować
się w życiu horacjańską zasada "złotego środka " , stałością sumienia
i cnotę. J. Kochanowski potrafił połaczyć najpiękniejsze wartości filozofii horacjańskiej z
chrześcijańskimi. Obserwacja przyrody , jej piekna , budzily zaufanie do ładu
świata , ktorego stwórcą jest Bóg. Optymizm jego wynikał z przekonania , że ów
ład kosmosu i ziemskiej natury jest wieczny. Wyrazem optymistycznej wiary w
Boga jest hymn "Czego chesz od nas Panie".
W
epoce oświecenia ważnym problemem stała się walka o wychowanie zdrowego
moralnie narodu. Literatura tego okresu bawiąc uczyła w myśl słów J.
Krasickiego:
"
I śmiech niekiedy może być nauką kiedy się,
z
przywar nie z osób natrząsa".
Literatura
oświecenia miała charakter satyryczny. Jak w ostym zwierciadle ukazywała świat
szlachty, świat odchodzącej epoki. Przewijała się w niej bogata galeria typów
szlacheckich: sarmatów, modnych fircyków, kapryśnych damulek. Pojawił się
szlachcic oświecony, zwolennik reform społecznych i
politycznych.Racjonalistycznemu przekonaniu że literatura wychowuje i kształci
odpowiadały warunki dydaktyczne: satyry, bajki, listy poetyckie, poematy
heroikomicze, komedie satyryczno-obyczajowe. Podstawową kategorią estetyczną
wymieniomych gatunków literackich jest żart, ironia, kpina. Dewizą poetów
polskiego oświecenia stało sie hasło:
"Nie
dość nauczyć, trzeba by się bawił."
Najwybitniejszym
przedstawicielem polskiego oświecenia zwanym "księciem poetów polskich,
człowiekiem, który "rozum uznawał i rozumem się szczycił" był bp.
warmiński Ignacy Krasicki. Autor bajek, satyr, poematów heroikomicznych,
listów, nowoczesnych powieści, komedii, rozpraw o treści moralnej,
filozoficznej i estetycznej. W głośnych poematach heroikomicznych
"Monachomachii" i "Antymonachomachii" poeta dość ostro
zaatakował ciemnotę umysłową rzesz zakonnych, zacofanie oraz zamiłowanie do
życia w zbytku i wygodnictwie. Poprzez ośmieszenie, parodię i kpinę wytknął
zakonnikom nieuctwo i próżniactwo. Poematy skrzą się dowcipem, zadziwiają
błyskotliwością i humorem. Niektóre sentencje wypowiedziane w nich weszły w
świadomość powszechną.
"Trzeba
się uczyć, upłynął wiek "złoty" lub:
"I
śmiech niekiedy może być nauką, kiedy się z przywar nie z osób natrząsa".
Współczesne
Krasickiemu społeczeństwo odczytało "Monachomachię" jako krytykę
klasztoru i żart z uświęconej powagą instytucji religijnej. Wyżyny artyzmu
osiągnął Krasicki w "satyrach" oraz "Bajkach i
przypowieściach". Satyry Krasickiego odzanaczają się jasnością treści ,
czystością języka i klasyczną prostotą , tworzą obraz społeczeństwa
szlacheckiego XVIII w. ukazały od strony jego wad i śmieszności. Z satyr wyłania się Krasicki - patriota,
Krasicki - filozof zadumany nad poziomem moralnym społeczeństwa polskiego , nad
naturą ludzką . Poeta dostrzegał sprzeczności tkwiące we współczesnym świecie i
ujawniał je , krytykując to wszystko , co było złe i niebezpieczne dla
moralności indywidualnej i społecznej. Szczególną wymowę posiada satyra"
Świat zepsuty", która dokonuje charakterystyki i oceny społeczeństwa osiemnastowiecznego " zepsutego"
moralnie. Zepsucie moralne społeczeństwa polskiego wyraża się w zaniku żywej
wiary, tradycyjnej pobożności, głupim mędrkowaniu w rzeczach wiary, obłudzie
religijnej , egoizmie i braku miłości ojczyzny , karierierowiczostwu ,
łapownictwu , jawnej zdradzie kraju , życiu nad stan , marnotrawstwu ,
pijaństwie , rozluźnieniu węzów małżeńskich , rozwiązłości i nierządzie - oto nie wszystkie , ale główne grzechy
oświeconego społeczeństwa polskiego, które napełniały serce Krasickiego
smutkiem , potęgującym się jeszcze na myśl o dawnej cnocie , dlatego wołał on :
"Gdzieś
cnoto? Gdzieś prawdo? Gdzieście się podziały?
Tuście
niegdyś najmilsze przytulenie miały. Czciły was dodre nasze ojce i pradziady ,
a synowie co w bite stąpać mieli ślady , szydząc świętej poczciwych swych
przodków prostoty , za blask czczego poloru zamienili cnoty".
Krasicki
wierzył w wychowawczą rolę satyry i tak określał jej cel:
"Satyra
prawdę mówi względów się wyrzeka,
Wielbi
urząd, czci króla , lecz sądzi człowieka"
Posługując
się satyrą jako główną bronią, zwalczał Krasicki ponure dziedzictwo czasów
saskich - sarmatyzm i szkodliwe naleciałości cudzoziemszczyzny, np. w
"Żonie modnej" sktrytykował modne wówczas wychowanie kobiet w duchu
kultury francuskiej, w "Pijaństwie" sportretował szlachcica pddanego
zgubnemu nałogowi, nie potrafiącego logicznie myśleć, wyzbytego hamulców
wewnętrznych, człowieka który stoczył się na dno moralnego upadku. Posługując
się żartem, ciętą ironią Krasicki pragnął wychować moralnie zdrowe
społeczeństwo, które był by zdolne, do przeprowadzenia reform w państwie.
Z
przytoczonych przeze mnie przykładów różnych epok i postaw ludzkich wynika, iż
świat można zmieniać, człowiek bowiem może mieć wpływ na jego kształt, na losy
swoje, swego narodu, a nawet całej ludzkości. NIe wskazywałem ani epok ani
ludzi, któży sprowadzali swymi decyzjami na ludzkość nieszczęścia, cierpienia,
tragedię, budowali cywilizację wojny. Chciałem wykazać, że swiat moożna zmienić
radością a więc wskazałem takie postawy i wartości, które chroniłyby ludzkość
przed cierpieniem i nieszczęściem. Są nimi niewątpliwie uznawane przez
starożytnych cnota, utożsamiona z rozsądkiem rozwagą, mądrość, zdolność do
podejmowania właściwych wyborów, wybieranie co dla człowieka dobre i
pożyteczne, odrzuceniem pozornych wartości jak chciwość czyli nadmierne dążenie
do bogactwa często za cenę własnego sumienia i wolności. Zabieganie o
stanowiska, sławę i zaszczyty, te bowiem często stają się przyczyną nieszczęść.
Pożądanie cudzej własności rodzi często wojny zaborcze. Umiłowanie pokoju i
życia spokojnego na łonie natury.
Literatura
głosząca radośc życia, proponująca wybór wartości była gwarantem szczęścia
człowieka i ludzkości. Często jednak jak w epoce XVIII w. przejmowała funkcję
wychowawcy narodu, wskazywała drogi naprawy kraju i ratowania go przed
upadkiem. Myślę że ludzkość stanęła przed wyborem istotnych wartości i jeśli
pragnę zbudować cywilizację miłości, w której nie będzie cierpienia, poniżenia,
wojen to proponowane przeze mnie wartości musi uznać za podstawowe.
Nadal nie staciły aktualności słowa wybitnego
polityka oświecenia Robesperr'a:
"Chcielibyśmy
zastapić w naszym kraju egoizm - moralnościa, banalne poczucie
honoru
- uczciwością; przyzwyczajenie - zasadą;
ceremoniał
- obowiązkiem, tyranię obyczaju -
potęgą
rozsądku; wyniosłość - odwagą;
próżność
- tolerancją; umiłowanie pieniędzy-
umiłowaniem
chwały; intrygę - zasługą;
zarozumiałość
- talentem, pozory - prawdą ..."
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach