Wyszukiwarka:

Gałczyński Konstanty Ildefons

• ur. 1905 • zm. 1953 •

Konstanty Ildefons Gałczyński urodził się 23 I 1905 w Warszawie. I wojnę światową spędził, wraz z rodziną, w Rosji. Do kraju
powrócił w 1919. Zadebiutował tuż przed maturą w dzienniku "Rzeczpospolita" (1923) wierszem Szturm. Studiował filologię angielską i
klasyczną na Uniwersytecie Warszawskim. Na krótko związał się z "Redutą" Osterwy. W latach 1926-31 współpracował z
satyrycznym "Cyrulikiem Warszawskim". Na przełomie lat 20. i 30. utrzymywał bliskie kontakty z grupą poetycką i pismem
"Kwadryga". W 1929 publikuje powieść, w znacznej mierze autobiograficzną, Porfirion Osiełek, czyli Klub Świętokradców. W 1930
wziął ślub (w obrządku prawosławnym) z Natalią Awałow. Imał się różnych zajęć urzędniczych, a w latach 1931-33 był referentem
kulturalnym Konsulatu Generalnego RP w Berlinie. Tu powstał m.in. poemat Bal u Salomona. W latach 1933-36 mieszkał w Wilnie,
gdzie znalazł pracę w radio. Następnie osiadł w podwarszawskim Aninie i nawiązał stałą współpracę z pismem "Prosto z mostu"
Stanisława Piaseckiego, faktycznym organem Obozu Narodowo-Radykalnego. W 1937 ukazał się, pod firmą "Prosto z mostu",
obszerny tom Gałczyńskiego, Utwory poetyckie. 17 IX 1939 trafił na krótko do sowieckiej niewoli, a następnie znalazł się w
niemieckim stalagu. Po wyzwoleniu podróżuje po Belgii i Francji, a w marcu 1946 powraca do kraju. Dość nieoczekiwanie staje się
gorliwym orędownikiem nowej władzy. Współpracuje z "Odrodzeniem" i "Przekrojem", w którym publikuje satyryczne utwory z cyklów
Zielona Gęś i Listy z fiołkiem. W 1948 ukazał się tom nowych wierszy Gałczyńskiego - Zaczarowana dorożka, a w 1949 kolejny -
Ślubne obrączki. W 1948 opuścił Kraków i na krótko przeniósł się do Szczecina, by jeszcze w tym samym roku osiąść w
Warszawie. Od 1949 jego twórczość wywołuje rosnącą krytykę krzewicieli socrealizmu. Na zjeździe Związku Literatów Polskich w
czerwcu 1950 spotyka się z potępieniem inspirowanym przez referat Adama Ważyka. Do grudnia 1951 miał Gałczyński kłopoty z
publikowaniem swych utworów. W mazurskiej leśniczówce Pranie pisze swoje dwa najsłynniejsze poematy: Niobe (1951) i Wit
Stwosz (1952). Zmarł 6 XII 1953.