Zapolska Gabriela

Zapolska Gabriela

• ur. 1857 • zm. 1921 •

  
Zapolska Gabriela (właśc. Maria G. Śnieżko Błocka, z Korwin Piotrowskich, 2 voto Janocka) urodziła się 30 marca 1857 w
Podhajcach na Podolu. Po dość powierzchownej edukacji wyszła za mąż za żmudzkiego ziemianina Konstantego Śnieżko Błockiego
(1876). Małżeństwo to okazało się nieudane, podobnie zresztą jak drugie, z artystą malarzem Stanisławem Janockim. Od wczesnej
młodości interesowała się Zapolska teatrem, bardzo serio traktując swą karierę aktorską. Grała w wielu teatrach w Polsce, a lata
1890-95 spędziła w Paryżu, gdzie dostała się do zespołu Théatre Libre André Antoine'a. Lata te miały niewątpliwy wpływ także na
pisarstwo Zapolskiej. Po powrocie do kraju nadal występowała, choć nie odnosiła sukcesów na miarę swych ambicji. Swe
niepowodzenia tłumaczyła "zmową mężczyzn" z branży teatralnej. Jako pisarka zadebiutowała (pod pseudonimem Zapolska)
opowiadaniem Małaszka (1883). Następnie przyszły powieści Kaśka Kariadyda (1887), Przedpiekle (1889), Sezonowa miłość (1905),
Kobieta bez skazy (1913), tom nowel Menażeria ludzka (1893). Większe jednak sukcesy odniosła w dziedzinie dramaturgii:
najważniejsze jej sztuki to Moralność pani Dulskiej (1906), Ich czworo (1907), Skiz (1908), Panna Maliczewska (1910). Zapolska
zmarła 21 XII 1921 we Lwowie. Pochowano ją na cmentarzu Łyczakowskim.