Wymień gatunki literackie uprawiane w wybranej przez ciebie epoce. Jakiemu prądowi literackiemu one służyły?
Granice nowej epoki mają charakter tylko
orientacyjny, a wyznaczają je następujące wydarzenie – poczatek datuje się na
lata 1863-64, czyli przebieg i klęska powstania styczniowego.
Natomiast końcowa granica, zwiastującą nową epokę literacką – Młodą Polskę to
lata dziewięćdziesiąte XIX-tego wieku -wydanie tomiku wierszy Jana
Kasprowicza (1894) i Kazimierza Przerwy-Tetmajera(1891).
Pozytywizm, który najbardziej rozwinął się w Anglii,
gdzie jego głównymi przedstawicielami byli ww. filozofowie Mill, Buckle i
Spencer, cechuje:
· Niechęć do metafizyki;
· Nastawienie socjologiczne i antyfeudalne;
· Zaufanie do nauki (na metodzie empirycznej i wiedzy przyrodniczej);
· Przekonanie, iż rozwój społeczeństwa jest zdeterminowany przez prawa
ewolucji i postępu;
Ważną
cechą postawy filozoficznej wielu pozytywistów był:
· Scjentyzm, czyli zaufanie
do nauki opartej na doświadczeniu i rozumowaniu, która miała być jedynym
kryterium poznania; teoria postępu oparta na empiryzmie i ewolucji Darwina;
· Agnostycyzm, mówiący o tym, iż do końca nie można poznać świata ani praw nim
rządzących;
· Utylitaryzm, zakładający twierdzenie, iż to co robi człowiek musi być potrzebne i
użyteczne, musi on także wytrwale dążyć do celu jasno określonego na rzecz
wspólnego dobra;
· Liberalizm, którego wykładnikiem jest tolerancja, czyli uznawanie czyjejś
odrębności;
· Demokratyzm, mówiący o wzajemnym traktowaniu się na równi, nie wyznając własnej
wyższości.
Następują również widoczne zmiany w języku. Język,
ówcześnie służący kontaktom ekonomicznym oraz ideologią społecznym zmierza ku
formom prostym, komunikatywnym i logicznym. W połowie
XIX-tego w. dokonuje się demokratyzacja stylu, zanikają tradycyjne, retoryczne
formy „wysokiego stylu”. Mowa codzienna, potoczna staje się normą dla
języka prasy i literatury.
Pokolenie młodych, którzy mówią o sobie „my” i wyraźnie
przeciwstawiają się pokoleniu „starym”, odrzucą ukochane w przeszłości
idee romantyczne, gdyż byli przeciwni kolejnemu powstaniu. Młodzi twierdzą, iż
społeczeństwo jest organizmem, którego właściwe funkcjonowanie może
zapewnić tylko prawidłowa działalność wszystkich organów, dlatego wszyscy
powinni pracować dla wspólnego dobra. Bogacące się jednostki mają
uszczęśliwiać zbiorowość. Taką koncepcje „pracy organicznej” wysunął Herbert
Spencer. Mówi się o emancypacji i konieczności kształcenia kobiet z
warstwy ziemiańskiej, o asymilacji mniejszości narodowych, tolerancji wobec
Żydów. Ludzi światłych i odpowiedzialnych zobowiązuje się do szerzenia oświaty
na wsi: praca u podstaw miała zmienić panującą tam sytuację. Pozytywiści
marzyli o nowoczesnym rolnictwie, polskich fabrykach, szczęśliwym, zgodnym
społeczeństwie; opisywali te wizje w artykułach, nowelach, powieściach
tendencyjnych.
Epoka pozytywizmu charakteryzuje się również powstaniem i rozwojem prasy, która wychowuje czytelnika, przekazuje mu wiedzę i kształtuje jego poglądy, demokratyzując tym samym stosunki społeczne. Obok form publicystycznych wprowadza się również teksty literackie, powieść w odcinkach i ilustracje. Powstał nowy zawód – dziennikarz, choć nie było jeszcze szkol dziennikarskich. Wielu wybitnych pisarzy działało jako publicyści, felietoniści, reporterzy, krytycy wpływający na wysokość poziomu intelektualnego gatunków publicystycznych. Często uprawiane gatunki to: felieton, kronika, tzw. listy z podróży, eseistyka. Dziennikarstwo dawało także regularne zarobki, było warsztatem literata i miarą kulturoznawczą. Artykuły głównie w formie esejów dzielimy na programowe i polemiczne (problematyka społeczna) oraz rozprawki popularnonaukowe i eseistyka krytycznoliteracka. Najwybitniejsi publicyści to: Świętochowski, Orzeszkowa, Prus, Sienkiewicz i Konopnicka. W epoce pozytywizmu wyróżnia się dwa podstawowe prądy: realizm i naturalizm. Dziewiętnastowieczny realizm opierał się na założeniu, że dzieło literackie jest pełnym sprawozdaniem z ludzkich doświadczeń, opisem zachowań i stosunków, przedstawieniem szczegółów życia i jego tła, dokładnym odwzorowaniem typowych charakterów.
Tak napisany utwór powinien zaspokajać ciekawość czytelnika Centrum nurtu realistycznego stanowiła Francja, ale również Rosja (Tołstoj, Gogol, Dostojewski) i Anglia (Dickens).
Kierunkiem, który rozwijał się niemal równolegle z realizmem, był naturalizm. Naturaliści postulowali całkowity obiektywizm naukowy, brak komentarza autorskiego, analityczność i obnażanie ukrytych mechanizmów sterujących ludzkimi postawami. Ta ostatnia cecha była wynikiem poważnego potraktowania odkryć Karola Darwina i przekonania, że społeczeństwo można badać, odkrywać na wzór dociekań naukowych. Czołowy przedstawiciel tego kierunku, Emil Zola, pisał: „Naturalizm w literaturze jest to zwrot do natury i człowieka, bezpośrednia obserwacja i pojmowanie tego, co istnieje.” Naturalizm, bardziej niż miało to miejsce w realizmie, uwypuklał znaczenie jednostki, jej przeżyć, świata wewnętrznego. Naturaliści w szczególny sposób eksponowali biologizm, zwierzęce instynkty w człowieku, dlatego wymowa większości utworów była jednoznacznie pesymistyczna.
Literatura miała w dziedzinie propagowania tych haseł ogromny, wręcz kluczowy udział. Poprzez wszelkie utwory literacki, także poprzez publicystykę głoszono program mający podnieść Polskę na nogi. Ww. prądom służyły następujące gatunki literackie:
§ nowela - zwięzły utwór narracyjny, pisany prozą, o wyraźnej akcji i prostej, najczęściej jednowątkowej fabule; wydarzenia z życia bohatera rozgrywają się w krótkim okresie czasu, przy czym autor unika wszelkich komentarzy, szczegółowych opisów zarówno postaci, jak i sytuacji; istotnym elementem noweli jest pointa, czyli kulminacyjny, końcowy moment, wyrażający sens przedstawionych wydarzeń; posługiwano się nią w tworzeniu wzorów osobowych i ośmieszaniu postaw negatywnych;
§ opowiadanie - podobne do noweli; niewielki utwór narracyjny prozą; prosta, najczęściej jednowątkowa fabuła; różni się od noweli brakiem ścisłych reguł kompozycyjnych, możliwością wystąpienia samoistnych epizodów i dygresji, rozbudowaniem partii opisowych i refleksyjnych, wreszcie skojarzeniowym tokiem narracji; znamienne dla opowiadania było eksponowanie narratora, którego punkt widzenia decydował o sposobie argumentacji i zakresie przedstawionych treści; podobnie jak nowela, opowiadanie było podporządkowane kreowaniu nowych tendencji,
§ powieść - rozbudowany gatunek epicki, obejmujący utwory o znacznej objętości i swobodnej kompozycji, pozwalający na łączenie wielu wątków w rozbudowanej fabule, a także powoływanie dużej liczby bohaterów w dowolnej formule świata przedstawionego, umożliwiał najpełniejsze przekazywanie wiedzy i najsugestywniejsze przekonanie o słuszności własnych racji;
§ artykuł programowy - gatunek publicystyczny, często pisany w formie eseju, podejmował rozległą problematyką społeczną;
§ felieton - jest to niewielki artykuł publicystyczny o różnorodnej tematyce, utrzymany w lekkiej i żywej formie. Cechuje go swobodne łączenie tematów, luźna kompozycja. Pokazywał i piętnował złe cechy ludzi, często poprzez fikcyjne opowiadanka;
§ reportaż - jest to jedna z form prozy publicystycznej, będąca żywym opisem konkretnych zdarzeń znanych autorowi z bezpośredniej obserwacji. Przykładem mogą być "Listy z podróży do Ameryki" H. Sienkiewicza. Reportaż miał za zadanie informować odbiorców o jakiś wydarzeniach, szczególnie ważnych w tamtych czasach odkryciach.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach