Wyszukiwarka:
Artykuły > Biografie >

Witkiewicz Stanisław Ignacy

Witkiewicz Stanisław Ignacy

• ur. 1885 • zm. 1939 •
  

Stanisław Ignacy Witkiewicz, pseud. Witkacy (1885–1939) – dramaturg, prozaik, filozof, malarz. Do czasów egzaminów dojrzałości
uczył się prywatnie, gdyż ojciec jego, Stanisław Witkiewicz – wybitny krytyk, malarz i pisarz, twórca „stylu zakopiańskiego” –
uważał, że szkoła niszczy samodzielność myślenia. Witkacy miał niezwykłą biografię: m. in. uczestniczył w etnologicznej wyprawie
do Australii, zorganizowanej przez Bronisława Malinowskiego, walczył w I wojnie światowej w szeregach armii rosyjskiej, widział
rewolucję bolszewicką, eksperymentował z narkotykami, prowadził teatr, zakończył życie samobójstwem na wieść o wkroczeniu
wojsk sowieckich do Polski (18 IX 1939). Aktywność życiowa nie przeszkodziła Witkacemu stworzyć w krótkim czasie bardzo wielu
dzieł; powieści: 622 upadki Bunga (1911), Pożegnanie jesieni (1927), Nienasycenie (1930), Jedyne wyjście (1933); dramatów: m. in.
W małym dworku (1922), Mątwa (1923), Wariat i zakonnica (1924), Matka (1924), Sonata Belzebuba (1925), Szewcy (1934); rozpraw
filozoficznych: m.in. Nowe formy w malarstwie (1919) oraz Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia (1935);
polimorficznych szkiców: np. Niemyte dusze (1936); obrazów malarskich, portretów robionych na zamówienie, fotografii, artykułów
krytycznych... Swoje przekonania estetyczne nazwał Witkacy teorią Czystej Formy, choć nigdy – jak sam uznał – zamierzonej
"czystości” w swoich dziełach nie osiągnął.