Vincenz Stanisław

Vincenz Stanisław

• ur. 1888 • zm. 1971 •
 

Stanisław Vincenz urodził się 30 XI 1888 w Słobodzie Rungurskiej koło Kołomyi. Zajmował się tam wydobyciem ropy naftowej z
wyczerpujących się złóż, których eksploatację zapoczątkował ojciec pisarza. Przez matkę spokrewniony był z dziedzicami
Krzyworówni, tak często wspominanej na kartach jego huculskiej epopei Na wysokiej połoninie. W Krzyworówni spędził również
część dzieciństwa. Później Stanisław Vincenz mieszkał też w Bystrzecu, pod samą Czarnohorą. Interesował się filozofią, a
szczególnie myślą Rudolfa Holzapfela, którego pracę Wszechideał tłumaczył. Właśnie za radą Holzapfela rozpoczął pisanie Na
wysokiej połoninie, której pierwszy tom, Prawda starowieku, ukazał się w 1936. We wrześniu 1939 udał się na Węgry, ale rychło
powrócił na Huculszczyznę. Aresztowany przez władze radzieckie, wyszedł na wolność dzięki wstawiennictwu ukraińskich pisarzy i
wiosną 1940 na zawsze opuścił kraj. Wojnę przeżył na Węgrzech, a później na stałe osiadł w La Combe de Lancey pod Grenoble
(Francja). Tu powstały kolejne tomy Połoniny: Zwada (1970) oraz opublikowane już po śmierci pisarza Listy z nieba (1974) i
Barwinkowy wianek (1979). Stanisław Vincenz pisał również znakomite eseje, zgromadzone m.in. w tomach Po stronie pamięci
(1965), Z perspektywy podróży (1980), Po stronie dialogu (1983). Współpracował z paryską "Kulturą". Zmarł w Lozannie, 28 I 1971
roku.