Tuwim jako przedstawiciel Skamandrytów

Tuwim jako przedstawiciel Skamandrytów.

Początkowo najpełniej wypełniał wszystkie niepisane zasady twórczości Skamandra: optymizm i obrazy codziennego życia ("Do krytyków"), nawet stworzył nowy typ bohatera, mieszkańca miasta zajętego własnymi sprawami; wypowiedzi swoje maksymalnie uprościł i używał języka prostego i normalnej składni; poza tym pojawiają się erotyki: nastrojowe, czasem ekspresjonistyczne ("Wiosna")

Z czasem zmienia się jego stosunek do świata, dorośleje, zauważa inne ważne sprawy, kształtuje się jego język poetycki (dynamiczny, ekspresywny, często potoczny i wulgarny, często rytmiczny; od czasu do czasu jednak kunsztowny, precyzyjny i klasyczny); pojawia się zainteresowanie znaczeniem poezji: przetwarzać ma ona świat za pomocą języka, nadawać imiona rzeczom, porządkować świat;

Wiersz "Rzecz czarnoleska" jest odwołaniem się do poezji klasycznej, tradycyjnej w formie i środkach wyrazu; jak u Horacego (i Kochanowskiego) ma stanowić o znaczeniu życia ludzkiego, jest tym co po nim pozostanie; język staje się tu jasny, precyzyjny i piękny, znika ekspresjonizm;

Nadal zajmując się codziennością, pokazuje zwykłego, szarego człowieka ("Do prostego człowieka"), mówiąc mu, że walka za cudzą sprawę (zwykle tych rządzących) jest bezsensowna; krytykuje także mieszczaństwo, ich tryb życia, bezsensowny, schematyczny i nudny ("Mieszkańcy"); Zawsze używa prostych środków wyrazu, czasem jest ich mało, a czasem bardzo wiele;

Cały czas pojawiały się jednak wątki polityczne: "Rewizja" - mistrzowsko pokazujący to zjawisko, wykorzystywane nadal przez władzę; "Bal w operze" - wydany dopiero po Wojnie, z powodu cenzury, pokazujący krytyczny obraz sanacji, bawiącej się paradnie, zamiast zająć się ważnymi sprawami państwa;