Wyszukiwarka:
Artykuły > Wypracowania >

"Serce ma swoje racje, których rozum nie zna " slowa B. Paskala byly bliskie bohaterom poznanych Ci utworów literackich?

" Serce ma swoje racje, których rozum nie zna". Tak pisal slawny B. Paskal. Byl on bliski ideom innych twórców z epoki romantyzmu, takich jak Adam Mickiewicz czy Georg Byron, który w swoich dzielach wykreowali nowego bohatera, bohatera romantycznego. Slowa te byly równiez bliskie postaciom ze swiata, który zostal przez pisarzy stworzony. W dalszej czesci mojej pracy postaram sie uzasadnic obrana racje na podstawie znanych mi utworów literackich. Pierwszy utwór to "Giaur" Georga Byrona, którego glówny bohater - Giaur, zatraca sie w imie nieszczesliwej i niespelnionej milosci. Milosc dla Giaura jest najwyzsza wartoscia, sensem zycia. Buntuje sie on przeciwko obowiazujacym normom i zasadom spolecznym morduje on Hassana, muzulmanskiego moznowladce, posiadacza haremu. Haremu, do którego nalezala jego ukochana Leilie. Hassan na wiesc o zdradzie utopil w morzu winowajczynie. Giaur po stracie ukochanej czuje sie nie zdolny do dalszego zycia, wypalony, pusty wewnetrznie. Pragnie wlasnej smierci sprawia wrazenie oblakanego. Jest on kims bardzo samotnym, niespokojnym. Wyobcowal sie za spolecznosci i stal sie indywidualista, który ucieka do klasztoru, by tam móc dalej pograzac sie w swojej rozpaczy. W napadzie szalu dopuszcza sie okrutnej zbrodni. Nie czuje on jednak skruchy, mówi: "Gdybym mógl ozyc, zylbym tak, jak zylem". Bohater kieruje sie namietnosciami. Obce mu sa zasady, zyje bez zadnych wiezów, nigdy nie kieruje sie rozumem. To serce nakazalo mu pomscie smierci kochanki. Jest to bezposrednia przyczyna jego cierpien i bólów. Glównym motorem dzialania Giaura sa silne namietnosci: milosc do Leilie i nienawisc do Hassana. Giaur umiera w zapomnieniu. Jest on kontrowersyjnym bohaterem, czlowiekiem, który za intensywnosc zycia, uczucia i mysli placi wysoka cene. Ciekawa historia kryje sie równiez w utworze Adama Mickiewicza - czwartej czesci "Dziadów". Glówny bohater to Gustaw, wzorcowy romantyk. Gustaw, zakochany od pierwszego wejrzenia a nastepnie porzucony, pelen jest wewnetrznego niepokoju. On równiez buntuje sie przeciwko swiatu, staje sie indywidualista w pelnym tego slowa znaczeniu. Jest on zrozpaczony, iz nie obchodzi go nic poza wlasnym cierpieniem i wspomnieniem ukochanej. Calkowicie przekresla swoja przyszlosc i pragnie smierci. To wlasnie milosc, która romantycy wyznawali za najwyzsza wartosc, sprowadzila na Gustawa cierpienie, udreke i popchnela go na droge samobójstwa. Milosc opanowuje cala jego osobowosc i tylko sie to dla niego liczy. Poznal sie on z miloscia bez wzajemnosci, zdaje sobie z tego sprawe, ale nie potrafi sie z tym pogodzic. Cytuje:, " Kto milosci nie zna, ten zyje szczesliwy ". Kieruje sie on sercem, twierdzi, ze dusze kochanków sa dla siebie przeznaczone i polaczone na wieki. Dlatego jego ból powieksza brak zrozumienia ze strony dawnego nauczyciela (Ksiedza), który uznaje go za szalenca, gdy ten pragnal podzielic sie z nim swoimi przezyciami. Uczucie Gustawa jak widac jest ogromne, jest sila niszczaca czlowieka, czyniaca go niezdolnym do zycia. Uwaza sie on za jednostke nieprzecietna, ma poczucie wyzszosci, buntuje sie przeciwko porzadkowi swiata. Polemizuje z rozsadnymi radami Ksiedza, usilujacego uzasadnic, ze istota jego tragedii lezy poza mozliwosciami poznania rozumowego. Godne uwagi sa równiez ballady Adama Mickiewicz. J tak w balladzie pt. "Romantycznosc" spotykamy sie ze srodowiskiem ludowym, prosta dziewczyna wyobcowana z gromady, kontaktujaca sie z duchem zmarlego kochanka, zarliwie przezywajaca te spotkania. Narrator w balladzie staje po stronie dziewczyny, mówi: "Czucie i wiara silniej mówi do mnie Niz medrca szkielko i oko". By wiedza rozumowa nie byla "martwa", trzeba ja uzupelnic widzeniem "oczyma duszy". Po raz kolejny potwierdza sie teza, ze romantycy przywiazywali bardzo duza uwage do uczuc. Wedlug romantyków ludzie stworzeni sa do kochania. Celem wszystkich powinno byc osiagniecie szczescia osobistego. Glówna bohaterka Karusia, równiez nie kieruje sie zdrowym rozsadkiem. Kolejna z ballad to "Rybka" opowiadajaca o zbrodni uwiedzenia. Oto mlody panicz uwiódl Krysie - piekna, lecz naiwna wiejska dziewczyne. Efektem ich romansu bylo nie slubne dziecko. Niecny panicz ozenil sie z kobieta równego sobie stanu. Nieszczesna Krysia rozpacza i w napadzie cierpienia rzuca sie w odmet wody, pozostawiajac dziecko wiernemu sludze. Wylania sie on potem z jeziora pod postacia kobiety - ryby. Pewnego dnia panicz wybral sie z mloda malzonka nad brzeg jeziora i nigdy juz nie powrócili. Mozemy domyslac sie, ze to Rybka wymierzyla im kare. J, choc milosc moze byc czyms cudownym i budujacym to i w tym przypadku popycha ona dziewczyne do samobójstwa. Milosc ta byla niespelniona, mimo poswiecenia z jej strony. Z utworów 00o podobnym charakterze warto wymienic jeszcze "Switezianke" i "Lilie". Podsumowujac, da sie zauwazyc, ze we wszystkich przedstawionych utworach glówni bohaterowie sa osobami, które musza sie zgodzic sie ze slowami B. Pascala. Tendencja w epoce romantyzmu bylo kladzenie duzego nacisku na rozwój duchowy czlowieka. Kazda jednostka miala prawo do wyrazania uczuc (zwlaszcza uczuc). Uczuciowosc, wrazliwosc, emocjonalizm to cechy wszystkich bohaterów romantycznych. Przeciwstawiaja sie one poznaniu rozumowemu uczucia. Panowalo przekonanie, ze to zjawisko niepoznawalne, nie podlegajace sprawdzeniu, nie dajace sie opisac i przed którym nie mozna sie ustrzec. Postacie, które przedstawilem, zyja podlug tego, co nakaze serce. Milosc zaslepia jasne rozumowanie i nie pozwala skupic sie na niczym innym. Na koniec pozwole sobie zacytowac slowa Antoniego de Saeint - Exuperego, który napisal: " Nie zdradze wam racji, dla których sie kocha. Nie ma ich. Racja milosci jest milosc." Moze, dlatego ludzie nie widza swiata poza "ta" lub "tym" jedynym.