Rycerz, święty, kochanek jako bohaterowie charakterystyczni dla literatury średniowiecza

Rycerz, święty, kochanek jako bohaterowie charakterystyczni dla literatury średniowiecza

Rycerz, święty i kochanek są typowymi bohaterami literatury średniowiecznej; rycerz jest opisany w "chansons de geste", takich jak "Pieśń o Rolandzie" (punkt 1), "O królu Arturze i rycerzach Okrągłego Stołu"; asceta, uważany za świętego (taki był ich żywot) występują w hagiografii (punkt 1) natomiast kochanek opisany jest w utworach rozrywkowych, takich jak romanse w stylu "Dzieje Tristany i Izolda"; opisuje on historię Tristana, wysłanego po Izoldę, przeznaczoną na małżonkę króla Marka; jednak służąca Bargien przez omyłkę daje Tristanowi i Izoldzie napój miłosny, przeznaczony oryginalnie dla Marka i Izoldy; resztę powieści stanowi opis przygód dozgonnej i ślepej miłości tych dwojga; w obliczu miłości, wszelkie inne sprawy tracą na ważności; wszystko, po wielu przygodach kończy się pomyślnie: król Marek okazuje się dobroczyńcą i po śmierci kochanków umożliwia i wieczny wspólny spoczynek; w tym utworze, kochanek jest zakochany tragicznie, to znaczy nigdy nie może poślubić ukochanego, ze względu na okoliczności, ale małżeństwo z przymusu z inną osobą, nie zmienia uczucia; nie mogąc żyć ze sobą, nie szczędzą wysiłków, aby spotykać przy każdej okazji; koniec jest również tragiczny: tu Tristan został wygnany i poślubia inną Izolda; śmiertelni ranny, prosi o ostatnie widzenie z ukochaną, co udaje się, ale zazdrosna żona Tristana, doprowadza go do śmierci, zanim zobaczy się z ukochaną; gdy przybywa Izolda, Tristan już nie żyje i ona również umiera; cechy miłości i kochanków w średniowieczu: miłość jest tragiczna (nie ma spełnienia w małżeństwie) i trwa do końca życia: gdy jeden umiera, to samo dzieje się z drugim; miłość przez kochanków wynoszona jest ponad inne wartości; uczucie jest silniejsze od rozumu i nie poddaje się logicznemu rozumowaniu; jest ono potęgą olbrzymią, przynoszącą tak radość, jak i cierpienie przy rozłące; historia uczucia kończy się tragicznie, śmiercią obojga, ale tryumfuje po śmierci (gałązki głogu, które wyrastają z grobów i splatają się);