Rozwój religii greckiej oraz świat bogów greckich wg. "Mitologii" J. Parandowskiego
Mitologia jest zbiorem baśni o bogach i bohaterach. Fetyszyzm
jest najstarszą formą religii greckiej polegającą na oddawaniu czci przedmiotom
martwym. Inną formą religii był antropomorfizm czyli wyobrażenie bogów
na wzór ludzi.
Bogowie olimpijscy:
· Afrodyta -
bogini miłości i piękności; córka Zeusa i Dione; zrodzona z fal morskich; żona
Hefajstosa
· Apollo - bóg
wyroczni i wróżb, patron wieszczów, poetów, opiekun muz; syn Zeusa i Latony
· Ares - bóg
wojny; syn Zeusa i Hery; kłótliwy i brutalny, niemiły bogom i ludziom; symbol -
miecz
· Artemida -
bogini łowów i lasów, płodności i śmierci
· Atena -
bogini mądrości, sztuki, nauki; córka Zeusa, wyskoczyła z jego głowy w pełnej
zbroi
· Erato - muza
pieśni miłosnej
· Euterpe -
muza liryki
· Hefajstos -
bóg ognia i kunsztu kowalskiego; syn Zeusa i Hery; mąż Afrodyty
· Hera - żona
Zeusa; bogini małżeństwa i wierności małżeńskiej
· Hermes -
posłaniec bogów, bóg złodziei i kupców; bóstwo płodności; syn Zeusa i Mai
· Kalliope -
muza pieśni bohaterskiej
· Klio - muza
historii
· Melpomene -
muza tragedii
· Muzy -
opiekunki poezji, tańca, sztuki i nauki:
· Polihymnia -
muza hymnów i pieśni pobożnych
· Taleja -
muza komedii
· Terpsychora
- muza tańca
· Urania -
muza gwiaździarstwa
· Zeus -
najwyższy bóg, pan nieba, błyskawic i piorunów; symbol - piorun
Bogowie
światła i powietrza:
· Helios - bóg
Słońca; źródło światła i życia
· Iris -
bogini tęczy; posłanka bogów do ludzi
· Selene -
bogini Księżyca
Bogowie
wiatrów:
· Boreasz -
wiatr północny
· Euros -
wiatr wschodni
· Notos -
wiatr południowy
· Zefir -
wiatr zachodni
Bogowie
ziemscy:
· Asklepios (Eskulap) - bóg sztuki lekarskiej
· Demeter -
bogini życia, urodzaju, patronka rolników
· Dionizos -
bóg ekstazy i wina
· Persefona -
bogini śmierci
· Westa -
bogini-opiekunka ogniska domowego
Bogowie
morza:
· nereidy
· Posejdon
· Proteusz
· Tetyda -
matka Achillesa
Bogowie
świata podziemnego:
· Erynie -
mścicielki wszeliej nieprawości, a zwłaszcza przelanej krwi
· Hades - bóg
świata zmarłych, surowy i bezlitosny bóg świata
Bóstwa
doli i spraw ludzkich:
· Eirene -
bogini pokoju
· Fortuna -
bogini szczęścia
· Hymen - opiekun
młodych małżeństw, bóstwo weselne
· Hypnos -
opiekun snu
· Mojry
· bóstwa
losu, ludzkiego życia; Lachesis, Kloto, Atropos
· Nike -
skrzydlata bogini zwycięstwa
· Tanatos -
bóg śmierci
· Temida -
bogini sprawiedliwości
Bogowie
i ludzie - wzajemne relacje między nimi.
W
"Mitologii" Jana Parandowskiego (Jan Parandowski (ur. 1895) -
prozaik, eseista, tłumacz. Miłośnik i znawca starożytnej kultury grecko -
rzymskiej. Utwory: "Mitologia", "Dysk olimpijski", zbiory
"Trzy znaki Zodiaku","Godzina śródziemnomorska", przekłady
m.in. "Odyseja" Homera.)
Początkowo
mieszkańcy starożytnej Grecji wyznawali fetyszyzm. Była to najstarsza forma
religii, polegająca na oddawaniu czci przedmiotom martwym: głazom, ogromnym
drzewom, nie ociosanym palom i meteorytom, które spadając z nieba były czymś
niezwykłym i niepojętym. Następny etap rozwoju religii greckiej stanowił
antropomorfizm, a więc bogowie przybierali postacie ludzkie. Byli jednak
niezwykle piękni i przerastali urodą najpiękniejszych ludzi. Zdarzały się
oczywiście wyjątki. Przykładem tego był Hefajstos, kaleki bóg ognia i kunsztu
kowalskiego.
Kto
uważa, że bogowie greccy, podobnie jak Bóg chrześcijański, są dobrzy, łaskawi i
mądrzy, ten jest w błędzie, ponieważ społeczność niebiańska dzieliła się na
klasy wyższe i niższe, a w każdej z nich toczyła się walka o władzę. Stosowane
były rozmaite podstępy, zawiązywały się spiski i tak bez końca.
Jeżeli
chodzi o stosunki między bogami i ludźmi, to były one rozmaite. Prawie każda
wioska i miasto miało swoje główne bóstwo, któremu składało szczególną cześć
pomijając ważniejsze i mocniejsze. Okoliczność taka sprzyjała sporom między
bogami, które w istocie uderzały w ludzi. Na wioski sprowadzano choroby,
kataklizmy i głód. Niekiedy sami bogowie przybierali postać zwierząt i porywali
lub zabijali ludzi. Byli oczywiście i tacy, którzy pomagali zabłąkanym
podróżnym w odnalezieniu drogi. Należał do nich Hermes - opiekun złodziei i
kupców.
Najmniej
czczonymi bogami byli władcy piekieł i podziemia, od których zależał los
człowieka po śmierci. Byli nimi Hades i Tanatos. Najwięcej ludzkość
zawdzięczała Atenie, ponieważ uczyła ona ludzi różnych rzemiosł i kształciła w
naukach. Inną cenioną boginią była Demeter - bogini życia, urodzaju, która była
patronką rolników, Eskulap pomagający przezwyciężać choroby, Westa - opieunka
ogniska domowego oraz Afrodyta, która uszczęśliwiała ludzi dając im miłość.
Niektóre
z bóstw towarzyszyły człowiekowi w czasie zabaw i uczt. Był wśród nich Dionizos
- bóg życia i winnej latorośli, uwielbiający nad wszystko rozrywki i wino. Poza
nim należały do nich muzy: Euterpe zajmująca się liryką, Taleja - komedią,
Melpomene - tragedią, Terpsychora - tańcem i Erato - muza pieśni miłosnej.
Czasami ludzie byli zapraszani na uczty olimpijskie, gdzie rozkoszowali się
ambrozją dającą wieczną młodość oraz innymi niebiańskimi potrawami. Zdarzało
się, że do ich uszu trafiały sprawy poufne, które nie powinny wyjść poza bramy
Olimpu, a więc bywalcy tych uczt obiecywali nic nie powtarzać po powrocie do
domu. W przeciwnym razie czekała ich okrutna kara. Jednak nie każdy miał tak
silną wolę, aby powstrzymać się od plotkowania. Przykładem na to może być król
Syzyf, który przez całą wieczność musi wtaczać na stromą górę olbrzymi głaz wyślizgujący
mu się z rąk tuż przed wierzchołkiem. Niezwykłym faktem było to, iż bogowie
olimpijscy udawali się na ziemię, aby tam zaznać rozkoszy ze śmiertelnymi
kobietami. Ze związków takich rodzili się zwykle rośli, potężni i przerastający
siłą zwykłych ludzi osobnicy. Umierali jednak młodo uśmierceni przez zazdrosne
żony bogów. Jednym z nich był Herakles, syn Zeusa i królowej Alkmeny, ale udało
mu się z pomocą innych bogów uniknąć śmierci z ręki Hery, żony władcy Olimpu.
Jednak całe jego życie składało się z trosk, ciężkiej pracy i walki, aby w
końcu po śmierci mógł stać się bywalcem świętej góry.
Tak oto
przedstawiały się stosunki między starożytnymi Grekami i ich bogami, którzy w
rzeczywistości nie byli wzorami dobroci i szlachetności.
Historia wojny trojańskiej wg "Mitologii" J.
Parandowskiego.
1. Wesele
Tetydy i Peleusa.
a. przybycie
niepożądanego gościa - Eris,
b. kłótnia
bogiń o jabłko,
c. przyznanie
jabłka Afrodycie.
2. Igrzyska w
Troi.
a. zwycięstwo
Parysa,
b. powrót
Parysa do rodziny królewskiej.
3. Porwanie
Heleny.
4. Postanowienie
wojny.
a. odprawa
posłów greckich,
b. Ifigenia
uratowana przez Artemidę,
c. konieczność
udziału Achillesa w wojnie i podstęp Odyseusza.
5. Przepowiednia
Kalchasa.
6. Zmagania
wojenne.
7. Pojedynki
bohaterów:
a. Partoklosa
z Hektorem,
b. Hektora
z Achillesem,
c. śmierć
Parysa.
8. Podstęp
Odyseusza - koń trojański.
9. Zwycięstwo
Greków.
10. Powrót
bohaterów.
Kreacje
Achillesa, Hektora i Priama w "Iliadzie" Homera.
Wstęp:
Ilion -
(gr.) Troja, Iliada - opowieść o Troi.
Rozpacz
Achillesa po stracie Patroklosa.
Wojna
trwała 9 lat. Dopiero w 10 roku zastosowano podstęp Odyseusza (Konia
Trojańskiego). Laokon przewidujący nadchodzące nieszczęście został zabity wraz
z synami przez olbrzymie węże.
Achilles
obrażony przez Agamemnona nie uczestniczył w walkach. Patroklos w zbroi
bohatera przedzierał się przez szeregi wrogów, aż wreszcie poległ z ręki
Hektora.
Achilles,
najdzielniejszy wojownik grecki, postrach Trojan, po stracie przyjaciela
zachowuje się jak człowiek słaby, przypominający raczej nie umiejące sobie
poradzić w życiu dziecko, lub kobietę z natury rzeczy uważaną za mniej odporną
od mężczyzny. Tarzał się po ziemi, sypał sobie na głowę popiół, płakał i
wyrywał włosy z głowy. Był bliski odebrania sobie życia, które straciło dla
niego sens. Po rozmowie z matką zapałał chęcią zemsty na Hektorze. W
nieszczęściu jednakowo cierpią ludzie silni i słabi, wielcy i mali, bogaci i
biedni, mądrzy i głupi. Cierpienie jest bowiem naturalnym odczuciem ludzkim.
Pojedynek
Achillesa z Hektorem.
1. Achilles
podobny do orła i Hektor do gołębicy przed pojedynkiem.
2. Pallas Atena
wspiera duchowo Achillesa, a następnie pod postacią Deifoba, brata Hektora,
nakłania go do starcia z Achillesem.
3. Propozycja
Hektora dotycząca postępowania przeciwnika z ciałem pokonanego odrzucona przez
Achillesa.
4. Początek
pojedynku (walka na włócznie).
5. Walka na
miecze.
6. Śmiertelna
rana zadana Hektorowi w szyję.
7. Przedśmiertna
prośba Hektora o oddanie jego ciała rodzinie odrzucona z całą bezwzględnością.
8. Zbeszczeszczenie
zwłok Hektora wleczonych za rydwanem Achillesa - dokonanie okrutnej zemsty.
Wielki
żal po utracie najlepszego przyjaciela zamienił się w żądzę straszliwej zemsty.
Achilles zapewniony przez Atenę o jej pomocy z jeszcze większyn uporem i
bezwzględnością ścigał Hektora, ale nie mogło to trwać wiecznie. Doszło do
właściwej części pojedynku, a propozycje Trojańczyka tylko wzmagały fale gniewu
Achillesa. Ugodzony w szyję Hektor jeszcze raz prosił o oddanie jego ciała
rodzinie, lecz nic nie mogło teraz wzruszyć twardego jak kamień achillesowego
serca. Zwycięzca z niezwykłą bezwzględnością i samozadowoleniem przywiązał
zwłoki do rydwanu i zaciągnął je aż do obozu Greków.
Opis ten
dowodzi, że bywają w życiu każdego człowieka momenty, w których żadna siła ani
namowy, czy próby nie mogą zmienić jego postanowienia. Najczęściej jednak jest
tak w chwilach rozpaczy i wściekłego zapamiętania.
Przeżycia
i reakcje Priama i Achillesa podczas ich spotkania.
Podczas
spotkania Achillesa z Priamem, władca Troi wcale nie przypominał swiom
zachowaniem dumnego monarchy lecz załamanego i zrozpaczonego po śmierci syna
ojca. Przekradł się do samego środka obozu Greków nie zwracając uwagi na
czyhające nań niebezpieczeństwa, a gdy zjawił się przed obliczem zabójcy
własnych synów, padł przed nim na kolana i zalewając się łzami całował
Achillesa po rękach i nogach, żebrząc o łaskę i wydanie zwłok Hektora w zamian
za przywiezione na wozie kosztowności.
Grek
początkowo nie okazywał zainteresowania słowami Priama i odpychał go od siebie,
ale kiedy starzec wspomniał o także niemłodym ojcu bohatera, który przez długie
lata oczekuje w niecierpliwości powrotu syna, serce Achillesa drgnęło. Nie był
już bezwzględnym mścicielem uganiającym się za zabójcą przyjaciela, tylko
człowiekiem tęskniącym za domem rodzinnym, który wie,że niedługo zginie.
Wszystko to spowodowało, że Achilles zgodził się łaskawie na wydanie Priamowi
zwłok syna. Zadbał nawet o to, aby je umyto i namaszczono olejkami, by ich
widok nie sprawił bólu starcowi.
Różne
oblicza Achillesa na kartach "Iliady" Homera.
Człowiekiem,
od którego zależało powodzenie wyprawy na Troję, był Achilles, postać
przyjmująca rozmaite oblicza zależnie od okoliczności. Pomimo że matką jego
była boginka morska, a więc istota boska,Achilles nie panował nad swoimi
uczuciami i jak zwykły śmiertelnik poddawał się emocjom.
Pierwszą
chwilą, w której poznajemy część psychiki bohatera, jest rozpacz po śmierci
przyjaciela, Patroklosa. Poległ on z ręki księcia Hektora w czasie, kiedy w
zbroi Achillesa-pogromcy wojsk trojańskich przebijał się przez szeregi
umykających nieprzyjaciół. Była to zbyt wielka strata dla greckiego bohatera.
Wcześniej wytrwały i bezwzględny rycerz, teraz przypominał bardziej małe
dziecko lub słabą, załamaną kobietę. Tarzał się po ziemi, wyrywał włosy z głowy
i łkając posypywał się popiołem. Był bliski całkowitego załamania. Chciał nawet
popełnić samobójstwo, ale odwiodła go od tego zamiaru matka. Teraz wielki żal i
ból po stracie przyjaciela zamienił się w żądzę straszliwej zemsty na jego
zabójcy.
Po pewnym
czasie ubrany w nową, piękną zbroję wykonaną przez boskiego mistrza kowalskiego
rzemiosła - Hefajstosa, wyruszył, aby wykonać wyrok na znienawidzonym Hektorze.
Gonił go kilka razy wzdłuż murów Troi, ale nigdy nie zbliżył się do niego na
tyle, żeby trafić go celnym pchnięciem miecza czy włóczni. W pewnej chwili,
nieoczekiwanie zjawiła się Atena. Dodawała ona otuchy zmęczonemu długim biegiem
Achillesowi, a Hektorowi, przybrawszy postać jego brata, nakazała walkę z
Grekiem.
Rozpoczął
się zabójczy pojedynek. Przeciwnicy rzucali w siebie włóczniami, ale gdy to nie
poskutkowało, przeszli do walki na miecze. Ugodzony w szyję Trojańczyk ponawiał
wciąż prośby o zwrócenie jego ciała rodzinie, ale twarde serce Achillesa nawet
nie drgnęło. Z wielką bezwzględnością i zadowoleniem z siebie ciągnął zwłoki
pokonanego za swoim rydwanem aż do obozu greckiego. Tak zbezczeszone ciało
Hektora porzucił przy wejściu do namiotu.
Wkrótce w
siedzibie zwycięzcy zjawił się stary król Priam. Błagał on na kolanach o
wydanie zwłok syna za cenę przywiezionych z Troi kosztowności. Jednak łzy
starca nie były w stanie wzruszyć Achillesa. Dopiero wspomnienie ojca
oczekującego w niepewności powrotu syna wyzwoliło w nim eksplozję żalu. W jego
sercu wciąż kołatało się uczucie nostalgii i jeszcze potężniejsze - tęsknota za
rodzicem. Wszystko to spowodowało, że Grek postanowił oddać łaskawie zwłoki
Hektora i zadbał nawet o to, aby je umyto i ubrano w dostojne szaty. W ten
sposób chciał zaoszczędzić Priamowi bólu wywołanego widokiem zmasakrowanego
ciała syna.
Opisane
powyżej fragmenty "Iliady" Homera dowodzą, że nawet tacy wspaniali
rycerze i wojownicy, do których z pewnością zaliczał się Achilles, skazani są
na takie same odczucia, co ludzie słabi, nie odznaczający się większą odwagą
czy siłą woli. Bohater grecki podlega tym samym cierpieniom i bólom. Bywa, że
unosi się ogromnym gniewem lub też płacze jak dziecko. Widać tutaj dokładnie,
jak chwiejny jest nastrój i psychika ludzka.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach