Wyszukiwarka:
Artykuły > Pozostałe >

Relacja o apelu papieża Urbana II na soborze w Clermont, 18 XI 1095 r.

Relacja o apelu papieża Urbana II na soborze w Clermont, 18 XI 1095 r. 1. Gdy zbliżył się czas, który Pan Jezus codziennie wiernym oznajmia w Ewangelii, mówiąc: "Jeśli kto chce za mną iść, niech sam siebie się zaprze i weźmie krzyż swój a naśladuje mnie", uczynił się ruch niemały we wszystkich krainach Galii, aby każdy czystego serca i myśli, który pragnie podążać według wskazań Pana i wiernie za nim nieść krzyż, nie opóźnił śpiesznego ruszenia do Świętego Grobu. Apostolski zatem rzymskiej stolicy zwierzchnik Urban II zwołał natychmiast biskupów, opatów i księży z krajów zaalpejskich, rozpoczynając z nimi poufne narady i wydając rozkazy. Powiedział też, że ktokolwiek chce zbawienia duszy, nie może się wahać, ale ma kornie iść drogą Pana, a jeżeli popełnił grzechy, miłosierdzie Boże zmaże je. Dodał także apostolski zwierzchnik: "Bracia, wiele wypadnie wam cierpieć w imię Chrystusa: i nędzę, i biedę, niewygody, głód, pragnienie i inne tego rodzaju przykrości, jak to Pan powiedział do swych uczniów: "Nie wahajcie się iść przed ludźmi; daję wam głos i mowę, a następnie otrzymacie sowitą odpłatę". Ta mowa rozchodząc się z wolna po wszystkich krainach i prowincjach Galii sprawiła, że Frankowie słysząc owe słowa zaczęli gorliwe nosić na swym prawym ramieniu znak krzyża, stwierdzając, iż jednomyślnie chcą iść w ślady Chrystusa, aby dzięki temu wybawionym zostać od mocy piekielnych Urban II papież w latach 1088-1099, kontynuował walkę o inwestyturę; miał poparcie Anglii i krajów romańskich; udzielił pomocy cesarzowi bizantyjskiemu Aleksemu I w walce z Turkami.