Wyszukiwarka:
Artykuły > Biografie >

Przybyszewski Stanisław

Przybyszewski Stanisław

• ur. 1868 • zm. 1927 •

  
Stanisław Przybyszewski (1868–1927) był najgłośniejszym przedstawicielem polskiego dekadentyzmu. Studiował architekturę i
medycynę w Berlinie, uczestnicząc w życiu cyganerii artystycznej. Debiutował esejami w języku niemieckim: Zur Psychologie des
Individuums (1892). Poprzedzony sławą „genialnego Polaka” przyjechał w 1898 do Krakowa i objął redakcję „Życia” (do 1900 r. ).
Potem związał swą biografię m.in. z Warszawą, Monachium, Poznaniem i Gdańskiem. Jego osobę otaczała aura skandalu (cygański
styl życia, „skomplikowane” życie osobiste, alkoholizm, satanizm). Przybyszewski pisał poematy prozą (rapsody), manifesty np.
Confiteor (1899), powieści m.in.: Homo sapiens (pol. wersja 1901), Synowie ziemi (1904–1911), Krzyk (1917); dramaty m.in.: Złote
runo (1901), Matka (1903), Śnieg (1903); eseje m. in. O dramacie i scenie (1905). Autobiografia Moi współcześni (1924–1927) nie
opisuje skandalizujących wydarzeń z życia pisarza.
„Zjawienie się jego było potężnym uzdrowieniem, było rozwiązaniem zahamowanych wiekami kompleksów. On był freudowskim snem
naszej duszy, a raczej freudowskim jej snów wykładem. Ale i on sam z dotknięciem gleby ojczystej stracił swój demonizm, zmienił
się w... diabła z Pani Twardowskiej ”(Tadeusz Boy–Żeleński).