|
|
|
|
Ogólne ramy definicyjne
roli poety i jego twórczości zostały nakreślone przez filozofię tego okresu:
Gottlieb Fichte podkreślał ogromne znaczenie jednostki jako indywidualności,
a jej możliwości kreacji porównywał z boskimi; Fryderyk Schlegel zajmując się
głównie znaczeniem artysty, a akt twórczy porównywał z kreacją boską, w
czasie którego artysta wznosi się ponad rzeczywistość ziemską, odrzuca
wszelkie normy i prawa i staje się Bogiem własnej kreacji; Wilhelm Schelling
uważał sztukę za drogę do poznania rzeczywistości, ale nie przez jego
odwzorowywanie, a przez próbę dotarcia do ducha świata, nieskończoności,
wszystko odznacza się irracjonalizmem i intuicjonizmem; Fryderyk Hegel uważał
historię za nieustająco rozwijające się wcielenie bytu, który odwzorowuje się
w życiu narodów, a w szczególności dziejowe posłannictwo pełnią jednostki
wybitne (takie jak artyści, przywódcy); Podsumowując
ten wstęp: poeta jest geniuszem, równającym się z Bogiem, przez niego
wybranym, ale jest niestety niezrozumiany, samotny i wyobcowany; co do teorii
prywatnych, to trzeba zauważyć, że w przypadku wszystkich autorów następowała
pewna ewolucja, ale przedstawię tu tylko pojedyncze, najważniejsze moim
zdaniem postawy w tym temacie; Klasycznym
przykładem są tutaj "Oda do młodości" Mickiewicza (gdzie młodość da
pod. lir. i jego przyjaciołom, czyli całemu młodemu pokoleniu siłę, zapał, a
on stanie się ich przywódcą) oraz "Dziady cz. III", gdzie wielką,
ponad przeciętną rolę poety prezentuje w Wielkiej Improwizacji Konrad,
chociaż nie koniecznie jest to postawa zwycięska; tu poeta ma być wybitny,
wyobcowany, moralnie odpowiedzialny za losy narodu, chce być stwórcą,
geniuszem równym Bogu; Nieco
inna definicja roli poezji i poety pojawia się w "Konradzie
Wallenrodzie" ; jej zadaniem staje się przechowywanie pamięci i
tożsamości narodowej, przekazywanie oraz wzbudzanie uczuć patriotycznych w
młodym pokoleniu, co polega, w prostych słowach powiedziawszy, na zapisywaniu
w pamięci wydarzeń, związanych z bohaterskimi czynami ludzi (tu Konrada,
który stara się uratować Litwę); Biorąc
innego autora, Słowackiego, w "Kordianie" porównywanym z
"Dziadami", pojawia się krytyka mesjanizmu, a poparcie uzyskuje
czynne działanie, walka, poeta nie ma wyobcowywać się z narodu, on ma walczyć
w jego szeregach; Krasiński
w "Nie-boskiej Komedii" krytykuje postawę romantyczną, jako siłę
niszczącą, a to z powodu rozdźwięku między piękną ideą wspaniałej idei
romantycznej, a ułomnościami człowieka; ta pierwsza płynie od Boga, ta druga
- od szatana, te dwie siły toczą ciągłą walkę o duszę poety - męża - Henryka;
anioł stróż cały czas proponuje Henrykowi miłość, rodzinę i spokojne życie,
ale szatan trzy razy dokonuje na nim próby, które polegają na łapaniu poety
na lep różnych idei romantycznych: idealnej tragicznej miłości, sławy i raju
w naturze; za każdym razem z Henryka wychodzi romantyk i brak jego
zdroworozsądkowego myślenia - wybiera zło, raniąc jednocześnie innych ludzi; Koncepcje są skrajnie odmienne: od pozytywnych, do negatywnych; podlegają ewolucji; oparte są jednak na stałych i jasno określonych podstawach romantycznych; |
|
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach