Wyszukiwarka:

Wszędzie ------------------ Artykuły Newsy Informacje Linki Pliki

Polski wkład w dorobku teorii organizacji i zarządzania: Karol Adamiecki (1866 – 1933) – ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, kontynuował studia w Petersburgu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera technologa. Pracę zawodową rozpoczął w Dąbrowie Górniczej, gdzie pracował w Hucie Bankowej najpierw jako pracownik biura technicznego, a następnie jako asystent szefa produkcji. Później został dyrektorem w zakładach Cukierniczych „KORWINÓW”. W 1903 r na miesiąc przed ukazaniem się książki F. Taylora – „Zasady zarządzania zakładem wytwórczym”, opublikował wyniki swoich prac w dziele „ O zasadach organizacji pracy zbiorowej”. Jako pierwszy zastosował metodę chronometrażu. W wyniku swoich badań stwierdził, że głównym powodem strat czasu w procesie produkcji jest brak uzgodnienia poszczególnych operacji. Formułuje dwa główne zadania organizatorskie: 1. Harmonijny dobór poszczególnych elementów systemu wytwórczego tak, aby spośród wielu możliwości wybrać elementy dotyczące zasobów o najdoskonalszej charakterystyce ekonomicznej z pkt. widzenia celu procesu produkcyjnego, a więc takich, które pozwalają realizować produkcję wzorcową. 2.Dotyczy funkcjonowania stworzonego systemu wytwórczego i sprowadza się do zharmonizowania w czasie działań wszystkich elementów systemu aby wytwarzać przy jak najmniejszych stratach czasu. Efekty jego pracy: 1. Prawo podziału pracy i wynikająca z tego prawa reguła specjalizacji. 2. Prawo koncentracji – istotą jest łączenie wysoce wyspecjalizowanych komórek w celu wspólnego działania. 3. Prawo harmonii. Działalność publikacyjna i organizatorska – „Harmonizacja jako jedna z głównych podstaw organizacji naukowej” , „Naukowa organizacja i jej rola w życiu gospodarczym” , „O istocie naukowej organizacji”. W 1911 objął katedrę technologii mechanicznej i walcownictwa Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził cykl wykładów z zakresu organizacji pracy. Później stworzył i został kierownikiem katedry organizacji pracy i kierownictwa Politechniki Warszawskiej, gdzie prowadził min. wykład „Zasady organizacji pracy”. Dzięki jego pracy powstał Instytut Naukowej Organizacji Pracy, przekształcony później w Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, które funkcjonuje do dziś. Przyznano mu honorowe członkostwo Międzynarodowego Komitetu Naukowej Organizacji w 1932 r na kongresie w Amsterdamie. Funkcja kontroli w zarządzaniu wg Adamieckiego: - kontrola powinna być dokładna, wystarczająca, nieustanna, niezwłoczna i zrównoważona. Stanisław Bieńkowski (1882 – 1958) – ukończył wydział mechaniczny politechniki w Charlottenburgu w Niemczech w 1906 r. Był silnie związany z przedsiębiorstwami niemieckimi. Wprowadził system premiowania nastawiony na wzrost wydajności pracy. Uzyskał tytuł doktora dzięki pracy „Wpływ czynników zewnętrznych na kształtowanie wydajności pracy”. W 1911 objął w banku we Lwowie referat uprzemysłowienia w Galicji, gdzie oceniał zdolność kredytową przedsiębiorstw. Nadzorował zakłady w Galicji finansowane przez jego bank. W ciągu dwóch lat opracował różne ekspertyzy dla stu kilkudziesięciu zakładów. Wyprowadza wnioski porównawcze z przemysłem niemieckim. Przeprowadził restrukturyzację kilkudziesięciu przedsiębiorstw. Był autorem systemów innowacyjnych i prekursorem zasad udziału w zyskach przedsiębiorstwa. Praca habilitacyjna – „Organizacja i zarządzanie zakładu przemysłowego”. Później został kierownikiem katedry organizacji i kierowania zarządem przedsiębiorstw przemysłowych w Akademii Handlowej w Krakowie oraz redaktorem naczelnym „Przeglądu Organizacji”. Piotr Drzewiecki (1865 – 1944) - inżynier absolwent Instytutu technologicznego w Petersburgu – pierwszy prezydent Warszawy. Był prekursorem wiedzy o gospodarowaniu i prezesem zarządu towarzystwa Liga Pracy – propagującego wzrost wydajności pracy i rozpowszechniającego metody naukowej organizacji pracy. Walczył z biurokratyzmem. Był od 1912 r prezesem Polskiego Banku Komunalnego oraz członkiem polsko – francuskiego towarzystwa budowy samolotów i samochodów. Edwin Hauswald (1868 – 1942) – profesor Politechniki Lwowskiej, autor wniosku o wdrożenie do programu nauczania przedmiotu organizacja i zarządzanie przedsiębiorstwem. Poruszał problematykę systemu wynagradzania według zasad racjonalności i oszczędności. 1. Racjonalna org. i zarządzanie przedsiębiorstwem. 2. Problematyka płac. 3. Koszty zarządu. 4. Teoria produktywizmu. Prace dotyczące czynnika ludzkiego w zarządzaniu. Wskazywał silną rolę racjonalności i zgodności pomiędzy pracodawcą i pracownikiem. Właściwy dobór ludzi. Koncentrował się na ustalaniu norm czasu i norm wydajności z punktu widzenia systemu akordowego i systemu premiowego. Podał typologię kosztów pracy. Metody organizatorskie Edwina Hauswalda: „Metodyka racjonalnej organizacji – 1909 r w której przedstawił 25 ogólnych metod organizatorskich: 1. dokładnego określenia zadania – postuluje dokonanie precyzyjnego doboru przedmiotu badania, ustalenia problemu jako punktu wyjścia przed przystąpieniem do wykonania zadania. 2. obserwacji i eksperymentu – sugeruje niezbędność dokładnego obserwowania wybranych procesów, w różnych warunkach z jednoczesnym możliwie dokładnym zapisywaniem dokonywanych spostrzeżeń. 3. analizy – polega na gruntownym i krytycznym rozbiorze zebranego materiału obserwacyjnego po dokładnym zestawieniu i uporządkowaniu. 4. klasyfikacji – polega na systematycznym zestawieniu warunków i wyników zjawisk według ich ważności i wzajemnego związku 5. mierzenia – zakłada przeprowadzenie dokładnych pomiarów badanego przedmiotu zamiast ocen przybliżonych Aleksander Rothart (1870 - ) – politechnika w Darmstadt, „Operatywne planowanie produkcji” – praca dyplomowa. W europie popularny dzięki pracy „Studium systemów płac”. W 1909 r wygłosił odczyt dotyczący poglądów na temat istniejących systemów płac – „O systemach płacy mających na celu podniesienie produktywności pracy” – wykorzystał narzędzia matematyczne w elementarnej teorii płac. Jako pierwszy w Europie opracował dzieło „Poglądy nowoczesne na urządzenia i organizacje fabryki maszyn” – dzieło o gospodarce materiałowej. 1932 r – podręcznik pod tytułem „Systemy płacy we współczesnych warunkach przedsiębiorstwa”. Zajmował się kalkulacją kosztów produkcji przemysłowej. Zygmunt Rytel (1880 – 1947) – ukończył Instytut Technologii w Petersburgu. Określany jest jako najwybitniejszy teoretyk wśród praktyków teorii organizacji. Najbardziej zagorzały praktyk wśród teoretyków (wg Kotarbińskiego). „Teoretyczne podstawy organizacji” – zawiera próbę systematyzacji nauki organizacji i kierownictwa. Wg niego naukowa organizacja to zgrupowanie środków naukowo wybranych i harmonijnie powiązanych w celu świadomego ujęcia i kontrolowania działalności. Formułuje definicje: - organizacji, kierownictwa, naukowej organizacji działalności, funkcji zarządzania, skuteczności. Naukę o organizacji i kierownictwie dzieli na trzy części: 1. obejmująca ogólne metody, prawa i zasady dyscypliny naukowej. 2. środki techniczne, za pomocą których teoria realizowana jest w praktyce 3. obejmująca analizę funkcji w poszczególnych dziedzinach działalności przedsiębiorstwa i identyfikację technik organizacji. Podaje podstawowe prawa organizacji: - prawo podziału pracy - prawo koncentracji - prawo optymalnej działalności - prawo harmonii W odniesieniu do funkcji kierowniczych wyróżnił prawa kierowania: - jedność kierownictwa - autorytet - prawo nagradzania - prawo harmonii duchowej.