Utwór utrzymany w tonie klasycznej retoryczności, pieśń biesiadna (według przypisu autora pierwsza strofa jest naśladownictwem burszowej, tzn. wesołej studenckiej, pieśni niemieckiej) w której uczta staje się okazją do wezwań i pouczeń.

Wiersz napisany prawdopodobnie równocześnie z „Odą”, pod koniec 1820 r. a wydrukowany w warszawskim piśmie „Motyl” pod znamiennym tytułem „Anakreontyk”.

Rozpoczyna go zwrotka wprowadzająca w atmosferę wesołej zabawy: „Hej użyjmy żywota! / Wszak żyjem tylko raz;”.

Następne jednak zwrotki coraz wyraźniej odsłaniają istotny, patriotyczno-rewolucyjny, ładunek ideowy.

W trzeciej strofie natrafiamy na pochwałę wszystkiego, co polskie, narodowe („ śpiew narodowy”, „polski ... miód” i „bratni ród”)

Kolejne są bezpośrednimi zwrotami podmiotu lirycznego, utożsamiającego się ze społecznością grup filareckich, do studentów: filologii (w. 9 - 16), prawa (w.17 - 24), chemii (w. 25 - 32), matematyki i fizyki (w. 33 - 40), by każdy z nich - zgodnie z ideałami stowarzyszenia (hasła: Ojczyzna, Nauka, Cnota; Męstwo, Praca, Zgoda) - „Mierzył siły na zamiary, / Nie zamiar podług sił.” „Bo gdzie się serca palą, / Cyrklem uniesień duch, / Dobro powszechną skalą, / Jedność większa od dwóch.”.

Cytowane wersy (w. 41 - 48) są najpiękniejszymi i prawdziwie romantycznymi strofami pieśni, która zyskała sobie szeroką popularność wśród młodzieży wileńskiej. Przyjaciele Mickiewicza (Jan Czeczot, Tomasz Zan, Ignacy Domeyko) z entuzjazmem ją propagowali uznając za doskonały pomysł, by patriotyczno-rewolucjne hasła „Ody do wolności” upowszechniać pod płaszczykiem wesołej piosenki anakreontycznej.

Styl pieśni charakteryzuje nasycenie licznymi zdaniami w trybie rozkazującym, wykrzyknikowymi i retorycznymi oraz zwroty bezpośrednio skierowane do adresata, tj. filomatów, żartobliwy ton („Jego Newtońska Mość”; „Archimed był ubogi, / Nie miał gdzie oprzeć stóp”) oraz prosta budowa (czternaście zwrotek czterowersowych, połączonych rymem krzyżowym odpowiednio żeńskim i męskim).