Mickiewicz zawsze podkreślał rolę tradycji w życiu narodu. Jego zdaniem wyraża ona i pielęgnuje ducha narodowego, jej uzewnętrznieniem jest etykieta. Szczególnie przestrzega się jej w Soplicowie, które jest określane jako miejsce, gdzie się “człowiek napije, nadysze ojczyzny” , , ,,,..,. O Soplicowskim kulcie tradycji świadczy wygląd domu; na ścianach wiszą portrety patriotów: Kościuszki, Rejtana, Jasińskiego, zegar wygrywa “Mazurka Dąrowskiego”. Strażnikiem etykiety jest gospodarz Soplicowa – Sędzia. To on podczas wieczerzy w zamku wygłasza “ważną naukę o grzeczności”. W rozumieniu Sędziego przestrzeganie społecznego ładu i hierarchii, to nie pusta formuła ale gwarant narodowej tożsamości i wolności; sposób na utrzymanie ciągłości tradycji:

“Tym ładem, mawiał, domy i narody słyną,

Z jego upadkiem domy i narody giną”

ETYKIETA

·         Podkreślanie swej przynależności narodowej poprzez noszenie stroju szlacheckiego;

strój szlachecki – kontusz z wylotami nałożonymi na sukmanę, lity pas słucki, który służył do przepasania  a jednocześnie do przypinania szabli; buty - codzienne – czarne, a od święta – czerwone.

-- w księdze XI w.217-224 znajduje się pełny opis stroju odświętnego Podkomorzego.

·         Przestrzeganie zasad grzeczności “według wieku, urodzenia, rozumu, urzędu”, np. przy siadaniu gości i domowników przy stole, na spacerze;

·         Przekazywanie młodemu pokoleniu nauk o zachowaniu – nauka o grzeczności.

·         Staropolska gościnność (brama zawsze otwarta dla gości, serdeczne goszczenie przybyłych; sadzanie ich na pierwszym miejscu; troska o konie gości; Sędzia nigdy nie odsyłał ich do gospody)

·         Kończenie prac w polu, o zachodzie słońca.

·         Urządzanie rozrywek, bogate życie towarzyskie – uczty –

--urządzano je bardzo często; były one okazją do spotkań towarzyskich i wymiany poglądów na tematy zarówno gospodarskie, jak i polityczne oraz myśliwskie.

Uczta stanowiła swoistą rozrywkę, bogato zakrapianą miodem i winem. Zawsze przestrzegano grzeczności wobec dam (usługiwanie przy stole), zachęcano do jedzenia, częstowano.

·         Grzybobrania były też rodzajem spotkań towarzyskich.

·         Polowania – były dwojakiego rodzaju

-                      na szaraki i inną drobną zwierzynę

-                      polowanie na grubego zwierza – z zachowaniem pełnego rytuału : pobudka o świcie,  wyjazd do lasu całej rzeszy myśliwych i obławników pod wodzą Wojskiego, rozstawienie ludzi na stanowiskach, nasłuchiwanie uchem przy ziemi tropów niedźwiedzia, ogłoszenie króla polowania, hejnał myśliwski, spożycie bigosu według specjalnej receptury.

·         Podawanie na ucztach polskich potraw:

-                      gorące piwo zabielane śmietaną, z pływającymi gruzełkami twarogu

-                      “półgęski tłuste, kumpia, skrzydliki ozoru, wszystkie uwędzone w kominie dymem jałowcowym..., zrazy”

-                      barszcz królewski, rosół staropolski, do którego Wojski wrzucił kilka perełek i sztukę monety dla oczyszczenia krwi i pokrzepienia rdzenia.

-                      bigos staropolski spożywany po polowaniu

·         Podawanie potraw w starej, rodzinnej porcelanie (serwis był ręcznie malowany i przedstawiał sceny z życia Polski).

·         Celebrowanie posiłków.

·         Parzenie kawy z zachowaniem rytuału.