Oddelegowania pracowników do pracy w innym kraju.
numer odniesienia ECTAA: 712716
a) Dyrektywa Rady i Parlamentu Europejskiego 97/71/EC z 16 grudnia 1996 roku dotycząca określenia praw pracowników w sferze usług (O.J.L 18,21.01.1997). Dyrektywa została przetransportowana do krajów członkowskich w terminie do 16.12.1999.
Dyrektywa była skutkiem Społecznego Programu Działania z lat 1995-1997. Wywodziła się z uregulowań prawnych przyjętych w 1994 roku w raporcie Europejskiej Polityki Społecznej.
Głównymi cechami Dyrektywy są:
1. Dyrektywa dotyczy firm powstałych w państwach członkowskich i mających swoje filie w innych krajach i które:
Wysyłają pracowników do pracy w swoich filiach i pod własnym kierownictwem,
Wysyłają pracowników do pracy w firmach zaprzyjaźnionych z małym wpływem na losy swoich pracowników,
Oddelegowują tymczasowo pracownika do innej firmy, która go zatrudnia w okresie oddelegowania.
2. Dyrektywa stara się zdefiniować prawa pracowników oddelegowanych i warunki ich zatrudnienia poprzez określenie wymogów z zakresów:
Maksymalnych okresów świadczenia pracy i minimalnych okresów wypoczynku,
Minimalnego czasu trwania rocznych urlopów,
Poziomu płacy minimalnej i warunków płacowych za pracę w nadgodzinach,
Ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pracy,
Wykazów prac wzbronionych dla kobiet i pracowników młodocianych,
Unikania dyskryminacji rasowej i płciowej.
3. Państwa członkowskie będą miały możliwość4. wprowadzenia osobnych uregulowań prawnych dotyczących płacy minimalnej dla pracowników oddelegowanych na krótki okres (mniej niż 1 miesiąc). Natomiast w przypadkach pracowników oddelegowanych na okres dłuższy niż 1 miesiąc Dyrektywa określa, że będą oni podlegać5. prawom obowiązującym w kraju do którego zostali oddelegowani.
Postanowienia Dyrektywy nie odnoszą się do przemysłu turystycznego, gdyż uregulowania Dyrektywy dotyczą firm działających na zasadach wymiany międzynarodowej, gdzie przedsiębiorstwo w sposób stały ma styczność ze swoim pracownikiem. W większości przypadków organizatorzy turystyki wysyłają swoich pracowników do innego kraju bez umów międzynarodowych mówiących o wzajemnej wymianie pracowników. Jeżeli firma turystyczna przystąpiłaby do takiej umowy, wówczas pracowników tej firmy dotyczyłyby ustalenia zawarte we wspomnianej Dyrektywie.
b) Propozycja Dyrektywy dla Europejskiego Parlamentu i Rady o uprawnieniach pracowników oddelegowanych do pracy w innym przedsiębiorstwie, a którzy nie są pracownikami firm podlegających ustaleniom o wymianie pracowników (COM(1999), OJ C 67, 10 marca 1999)
Propozycja przepisów Dyrektywy dotyczy wprowadzenia „karty pracy” – dokumentów, które będą wydawane przez państwa członkowskie dla pracowników świadczących pracę w danych państwach członkowskich, a będących obywatelami państw trzecich. Państwa członkowskie, do których pracownik z „kartą pracy” zwróci się z wnioskiem o zatrudnienie nie powinno stosować własnych wymagać dotyczących wiz pobytowych i winne umożliwić zatrudnienie dla tych pracowników na równych prawach z innymi.
Pracownik, który otrzymał „kartę pracy” staje się jakby pracownikiem państwa członka, który wydał mu tę kartę korzystając również w tym państwie z prawa do ubezpieczenia na wypadek choroby i ryzyka wypadku.
Okres ważności karty może obejmować czas od 6 do 12 miesięcy w zależności od konieczności świadczenia pracy przez danego pracownika na terenie państwa członkowskiego. Istnieje możliwość przedłużenia ważności karty, jeśli nadal będą istniały przesłanki do dalszej faktycznej pracy danego pracownika.
W lutym 2000 roku Parlament Europejski przyjął rezolucję, w której akceptował propozycje Komisji Europejskiej określającej techniczne aspekty emisji „karty pracy EC” (COM(2000)271 z 8 maja 2000).