Od afirmacji do kontestacji. Literackie sposoby różnych postaw wobec Boga i świata
Wizja Boga i świata stworzonego przez niego,
różnie przekształcana w literaturze, bierze się oczywiście z Biblii. Już w
Księdze Świętej Bóg ma różne oblicza – raz jest srogim Ojcem karzącym, innym
razem jest miłosierny i wybaczający.
W surowym średniowieczu chrześcijańskim
grzesznicy boją się zwracać bezpośrednio do Boga i dlatego swoje modlitwy
kierują najczęściej do Matki Boskiej, prosząc ją o wyjednanie łaski u Najwyższego.
Dlatego kwitnie wówczas kult maryjny, który odnajdujemy w wielu utworach tego
okresu. Bóg jest więc dla ludzi średniowiecza surowym i karzącym ojcem, zaś
ziemia to padół łez i rozpaczy.
Zupełnie inny wizerunek Boga i świata ukazują
Pieśni i Psalmy Jana Kochanowskiego, wielkiego poety doby renesansu. W hymnie
Czego chcesz od nas Panie ukazuje on Boga jako stwórcę materialnego świata i
człowieka. Przedstawia Go jednocześnie jako artystę, który stworzył wspaniały
świat, rządzący się swoimi prawami. Człowieka otoczył łaską i miłosierdziem i
dał mu władzę nad
światem, ponieważ obdarzył go rozumem. Pieśń ta
ma charakter pochwalny, jest wyrazem uwielbienia dla Boga. Stwórca przedstawiony
w utworze to przyjaciel człowieka, ofiarowujący mu piękny świat i nakazujący
cieszenie się nim w życiu.
Nad tłumaczeniem Psałterza Dawidów pracował
Kochanowski wiele lat. Do swojego przekładu wprowadził renesansowe ideały,
takie jak afirmację życia i skupienie uwagi na sprawach doczesnych. Bóg
traktowany jest w nich przez poetę jako opiekun i przyjaciel człowieka.
Mikołaj Sęp–Szarzyński w swoich Sonetach inaczej
ukazuje człowieka i jego stosunek do Boga. Podkreśla dualizm natury ludzkiej i
jego rozdarcie. Człowiek musi wciąż wybierać między świętością a grzechem,
wyrzeczeniem a urokami życia. Świat to, według poety, miejsce walki – ścieranie
się sił dobra i zła. Życie niesie ze sobą ciągłe zmagania się z samym sobą, z
grzechem. Jedynym ratunkiem dla zagubionego człowieka jest Bóg.
W sonecie O nietrwałej miłości rzeczy świata
tego wyróżnia dwa rodzaje miłości: nietrwałą, do ziemskich dóbr i wartości, i
trwałą, której obiektem jest Bóg.
Daniel Naborowski, poeta barokowy, w swoich wierszach
Marność, Krótkość żywota, Cnota grunt wszystkiemu prezentuje nie tylko rozpacz
i trwogę istnienia, lecz pogodzenie się z wyrokami Boga. W Krótkości żywota przypomina człowiekowi, iż
jest śmiertelny. W Marności, że świat jest marnością, ponieważ przemija, i że
tylko życie cnotliwe może uratować człowieka
przed karą boską. Prawość w życiu i wierność Bogu – to tylko może zapewnić mu
nieśmiertelność.
Nad
wszystko bać się Boga –
Tak
fraszką śmierć i trwoga.
Po bezbożnej epoce czasów oświecenia romantyzm
okazał się nurtem powracającym chętnie do biblijnych korzeni. Szczególnie Adam
Mickiewicz w Dziadach przywołuje tematy biblijne, takie jak: problem winy i
kary, piekła i nieba, aniołów i diabłów. W Wielkiej Improwizacji Konrad kieruje
gorące słowa do Boga, w których
domaga się rządu dusz, by móc wyzwolić i zbawić
swój naród, który znajduje się pod zaborami. W szaleńczym uniesieniu bliski
jest bluźnierstwu, grozi Bogu i zarzuca mu, że rządzi nie sercem, lecz rozumem.
Przypisując więc twórcy cechy charakterystyczne dla klasyków: mądrość, wiedzę,
potęgę, sam zaś przepełniony jest uczuciem. Świat przedstawiony przez poetę to
dżungla, w której silniejsze narody wyniszczają słabsze. Nic wiec dziwnego, że
nie może go zaaprobować główny bohater – Konrad, który walczy o wyzwolenie ojczyzny.
Na początku XX wieku, w epoce modernizmu,
ukazują się Hymny Jana Kasprowicza, w których znów odnajdujemy, przypominający
Mickiewiczowski, bunt przeciw Bogu. Poeta oskarża w nich Stwórcę o
współtworzenie zła na Ziemi, tym samym obarcza go
winą za grzech ludzki. Świat ukazany w Hymnach
dotknięty jest klęskami i cierpieniem ludzkim i zmierza do katastrofy –
wspólnej mogiły.
Pod koniec życia Jan Kasprowicz pogodził się z
Bogiem i traktuje Go jako bliskiego przyjaciela człowieka. Widzimy to zwłaszcza
w wierszu Przeprosiny Boga, w którym Stwórca towarzyszy mu na co dzień, nawet w
karczmie.
Bolesław Leśmian w swoich wierszach: Dusiołek, Dziewczyna, Trupięgi również wyraża
swój sprzeciw przeciw Bogu, który w los człowieka wpisał ból, cierpienie,
kalectwo.
Zupełnie inaczej ukazuje Boga i świat przez
Niego stworzony ksiądz J. Twardowski – poeta XX wieku. Prezentuje on w swojej
poezji układ Bóg–człowiek, oparty na najważniejszym z przykazów boskich, na
przykazie miłości. Bóg znów staje się bliski człowiekowi i przejawia się w
elementach jego zwykłego życia,
w świecie codzienności, radości istnienia.
Można więc powiedzieć, że zarówno Bóg, jak i stworzony
przez niego świat był ukazywany na różne sposoby przez pisarzy różnych epok.
Często była to afirmacja, czasem kontestacja. Najważniejsze jednak, że był on
obecny w utworach dawnych i jest obecny we współczesnych.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach