Wyszukiwarka:
Artykuły > Studia >

Nietypowa praca

Nietypowa praca numer odniesienia ECTAA: 712723 a) praca w niepełnym wymiarze godzin W wyniku konsultacji prowadzonych przez Komisję Europejską w latach 1994 – 1996 dotyczących godzin czasu pracy w ramach których uczestniczyli przedstawiciele pracodawców – Związek Przemysłowych Konfederacji Pracodawców w Europie (UNICE) i Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Państwowych (CEEP) oraz reprezentacja związków zawodowych (ETUC) ustalono, że zostaną podjęte rozmowy w sprawie odpowiedniego zabezpieczenia pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy. W czerwcu 1997 roku zawarto Porozumienie o pracy w niepełnym wymiarze godzin i zostało ono wprowadzone w życie za pomocą Dyrektywy Rady: Dyrektywa Rady 97/81/EC 15/12/1997 dotyczącą Porozumienia o pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC. Dyrektywa ta weszła w życie z dniem ogłoszenia. Państwa członkowskie musza dostosować się do tej Dyrektywy do dnia 20 stycznia 2000 roku poprzez dostosowanie regulacji prawnych lub zawarcie porozumienia ze społecznymi partnerami. Celem Porozumienia o którym mowa wcześniej jest usunięcie stałych dysproporcji prawnych przy porównaniu niepełnego i pełnego zatrudnienia. Porozumienie ustala, że pracownicy w niepełnym wymiarze pracy winni podlegać także obowiązującym umowom zbiorowym. Zgodnie z zasadą równego traktowania Porozumienie dąży do zapewnienia pracownikom niepełnozatrudnionym takich samych warunków pracy jak pracownikom pełnoetatowym. Państwa członkowskie mają prawo wprowadzić w życie bardziej korzystne postanowienia niż zawarte ustalenia w porozumieniu. W jednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej dotyczącej pracy w niepełnym wymiarze godzin (O.J.,L. 131 05.05.1998, p.10). Ta Dyrektywa jest skutkiem decyzji rządu Wielkiej Brytanii, by zapisać się do Społecznego Protokołu uchwalonego podczas szczytu w Amsterdamie. b) Praca na czas określony – praca kontraktowa Z początkiem 1998 roku UNICE, CEEP i ETUC rozpoczęły nową serię negocjacji w sprawie zatrudniania osób na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy – kontrakt. 15 stycznia 1999 społeczni partnerzy zdołali zawrzeć porozumienie w sprawie propozycji uregulowań prawnych wobec pracowników zatrudnionych w ramach kontraktów. W tym porozumieniu społeczni partnerzy określają, ze nieograniczony okres kontraktu jest regułą w dotychczasowych warunkach pracy i, że użycie pracy na czas stały pozostaje wyjątkiem. Postanowienia Porozumienia odnoszą się do każdego pracownika związanego z kontraktem za wyjątkiem tych pracowników, którzy są zatrudniani poprzez agencje pracowników tymczasowych. Zgodnie z postanowieniami porozumienia pełnoetatowy pracownik, to pracownik posiadający umowę o pracę lub kontrakt zawarty z pracodawcą, w których określona jest data rozpoczęcia pracy, ustalony czas, data zakończenia pracy lub zdarzenia kończącego stosunek pracy. Kluczowym celem zawartego porozumienia jest uniknięcie nadużyć będących skutkiem wykorzystywania umów na czas określony. Zgodnie z Porozumieniem państwa członkowskie po konsultacjach ze społecznymi partnerami winny podjąć takie działania, które wpływać będą na: dostosowanie okresów trwania umów o pracę i kontraktów do warunków faktycznych potrzeb, określenie maksymalnego czasu w którym umowa – kontrakt winna być zakończona, maksymalną liczbę odnowień umów – kontraktów. Państwa członkowskie w uzgodnieniu ze społecznymi partnerami i tam, gdzie to jest konieczne muszą ustalić warunki, pod którymi umowy – kontrakty będą zawierane na okres stały. Takie społeczne Porozumienie powinno ponadto ustalać: brak dyskryminacji między pracownikami o ustalonym okresie umowy – kontraktu z pracownikami o nieograniczonym czasie zatrudnienia, zobowiązanie pracodawców do zawiadamiania pracowników zatrudnionych na czas określony o wolnych stanowiskach pracy stałej i ułatwić tym pracownikom dostęp do szkoleń, branie pod uwagę tych pracowników w reprezentacji pracowników zgodnie z przepisami państwa członkowskiego, branie pod uwagę opinii grup pracowników czasowych w podejmowaniu decyzji istotnych dla zakładu pracy. To porozumienie zostało podpisane 18 marca 1999 roku w Warszawie przez UNICE, CEEP i ETUC. 28 czerwca 1999 roku Rada Europejska formalnie przyjęła Dyrektywę Rady 1999/70/EC dotyczącą Porozumienia na temat pracy na czas określony zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC, w której zawarto ogólne zasady i minimalne wymagania wiążące się z pracą na czas określony.