Narrator w epice i jego różne funkcje w literaturze (jego wiedza o przedstawionym świecie, dystans, stosunek do bohatera)
Narrator, opowiadacz, podmiot – narracji, bądź pośrednio kreowany przez autora w roli opowiadającego, bądź pośrednio zarysowująca się w jego toku. Narrator bywa zróżnicowany w swej wyrazistości (jawny – ukryty, nieokreślony – określony pod pewnym względami, abstrakcyjny – konkretny). Problematyka badań nad narratorem skupia się głównie na zakresie i źródłach jego wiedzy, związku ze światem przedstawionym (np. kreator historii, bohater, świadek, abstrakcyjne medium) i stosunku do tego świata. Typologia narratora brała najczęściej za punkt wyjścia stosunek: autor – narrator – postać, wyróżniając np. następujące główne typy narratora:
- narrator quasi – autorski, nie należący do świata przedstawionego, anonimowy, wyposażony zazwyczaj w autorską wszechwiedzę (charakterystyczny dla tzw. narracji autorskiej).
- narrator należący do świata przedstawionego jako świadek czy uczestnik zdarzeń, tzn.
jeden z bohaterów utworu o wiedzy zwykle ograniczonej (charakterystyczny dla tzw.
narracji pamiętnikarskich)
- narrator personalny, posługujący się punktami widzenia przedstawionych postaci, występujący w wielu kombinacjach narracyjnych o rozmaitym stopniu komplikacji (np. w powieści z kilkoma narratorami, ujętej w formę epistolarną).
Niezależnie jednak od rozbudowanej systematyki narracyjnych „punktów widzenia” nie zdezaktualizowała się przydatność dwu prostych podziałów na narratora konkretnego i abstrakcyjnego oraz na narratora w pierwszej i trzeciej osobie gramatycznej. Narrator w pierwszej osobie gramatycznej zwany jest narracją (pierwszoosobową) pamiętnikarską, w której narrator umieszczony jest wewnątrz świata przedstawionego, jako konkretna osoba (będąca jedną z postaci utworu) opowiadająca o wydarzeniach, których była świadkiem lub uczestnikiem. Natomiast narrator trzeciej osoby gramatycznej zwany narracją autorską, w której anonimowy i abstrakcyjny opowiadacz znajduje się poza przedstawionym światem i zachowuje wobec niego mniej lub bardziej wyrazisty dystans.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach