Adam Mickiewicz "Sonety krymskie" Mickiewicz dokonuje w "Sonetach krymskich" mistrzowskiego opisu krajobrazu krymskiego, przyrody orientalnej i kultury Wschodu. Jednak prawdziwym celem poety bylo ukazanie "pejzazu duszy" podmiotu lirycznego, który jest samotny, smutny i rozdarty wewnetrznie. Teskni za Litwa, swa ojczyzna, wiej jednak, ze nie moze do niej wrócic, ze zostal skazany na wieczna tulaczke. W "Stepach Akermanskich", w pierwszych dwóch strofach, podmiot liryczny opisuje swa podróz przez step. Lecz gdu zapada zmrok, w odbiorze otaczajacej go rzeczywistosci, posluguje sie zmyslem sluchu. Podmiot liryczny slyszy rózne subtelne dzwieki, które sklaniaja go do wsluchania sie w przestrzen w nadziei wychwycenia jakiegos glosu dobiegajacego z odleglej ojczyzny - Litwy. Jednak czeka go rozczarowanie: tego jednego dzwieku podmiot liryczny mimo wielkiego skupienia nie slych - "nikt nie wola". W "Pielgrzymie", poprzez kontrast pomiedzy obrazem otaczajacej go rzeczywistosci, a skromnymi lasami Litwy, odleglej i niedostepnej dla Pielgrzyma ojczyzny, wyraza swa ogromna tesknote za rodzinnym krajem. W trzeciej i czwartej strofie obraz utraconej ojczyzny splata sie i scisle zespala z obrazem ukochanej przez podmiot liryczny kobiety. Zespolenie tych dwóch obrazów wywoluje nieodparte wrazenie, iz uczucia Pielgrzyma przenosza sie ciagle z ocoby kochanki na utracona ojczyzne i na odwrót, granica tych uczuc zaciera sie. "Pan Tadeusz" Inwokacja jest bezposrednim skierowaniem do ojczystego kraju: "Litwo! Ojczyzno moja..". Jest ona wyrazem jego tesknoty za wolnym i czystym krajem.
Julisz Slowacki "Smutno mi Boze!" Slowacki jako emigrant, skazany byl na zycie z dala od ojczyzny. Sporo porózowal, co jedynie potegowalo poczucie oddalenia od kraju ojczystego. Hymn "Smutno mi Boze!" jest jednym z najbardziej znanych i wzruszajacych utworów Slowackiego. Jest przy tym wierszem bardzo wymowny, z którego wylania sie obraz poety - tulacza czy poety - pielgrzyma. Podmiot liryczny skrazy sie, ze jest wygnancem i ze jego kosci spoczna w obcej ziemi. Pojawia sie tu równiez wyraz rozpaczliwej wiary w Boga, która jednak nie jest w stanie ukoic smutku wynikajacego z tesknoty za ojczyzna i wiecznej tulaczki po obczyznie. Kazda strofa utworu konczy sie przejmujacym westchnieniem Smutno mi Boze, co poglebia jeszcze bardziej nastrój beznadziejnosci. Wieczny tulacz nawet nie wie gdzie spoczna jego biale kosci.
Adam Mickiewicz "Dziady część III"