Miłosz Czesław

Miłosz Czesław

• ur. 1911 •

Czesław Miłosz, urodzony w 1911 roku w Szetejniach nad Niewiażą (Litwa Kowieńska), młodość spędził w Wilnie, o czym wiele pisał

w swoich esejach i wierszach (zwłaszcza poematy Miasto bez imienia i Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada). Debiutował w 1930

roku. Był współzałożycielem grupy Żagary i jednym z najwybitniejszych twórców nurtu zwanego katastrofizmem (tomy Poemat o

czasie zastygłym, 1933; Trzy zimy, 1936). Po młodzieńczych fascynacjach ideami komunizmu szybko zorientował się, z czym ma

do czynienia. Znając ruch od środka, już po podjęciu decyzji o emigracji napisał tłumaczony na wiele języków esej o wpływie tej

ideologii na intelektualistów – Zniewolony umysł (1953). Autor znakomitej powieści Dolina Issy (1955) oraz licznych tomów esejów

(m.in. Rodzinna Europa, 1959, Widzenia nad zatoką San Francisco, 1969, Ziemia Ulro, 1977), wprowadził czytelników polskich w

mało popularne zagadnienia literatury symbolicznej, gnostyckiej i mistycznej. Od 1960 roku przebywał w Stanach Zjednoczonych,

gdzie wykładał aż po wiek emerytalny literatury słowiańskie na uniwersytecie w Berkeley. Bardzo zasłużył się w popularyzowaniu na

Zachodzie literatury polskiej. Wydał w języku angielskim m. in. antologię powojennej poezji polskiej oraz historię literatury polskiej.

Obok Herberta i Różewicza był jednym z najbardziej cenionych w świecie polskich poetów. Łatwo zauważalne są jego wpływy na

młodszych poetów amerykańskich i angielskich. W roku 1980 uhonorowany został za swój dorobek literacką nagrodą Nobla.

Pozwoliło to wreszczcie po latach przedrukować prawie wszystkie jego dzieła w Polsce. Miłosz jest także znakomitym tłumaczem.

Na uwagę zasługują zwłaszcza jego przekłady z Biblii. Krytycy uważają, że nie było lepszych od czasów Jana Kochanowskiego.

Dorobek Miłosza wpływał mniej lub bardziej jawnie na poezję polską po roku 1956. Bez niego trudny do pomyślenia byłby program

nowego klasycyzmu J. M. Rymkiewicza, widać także jego wpływy na poetów pokolenia Nowej Fali po roku 1968. Uznawany dziś za

jednego z największych klasyków literatury XX wieku.

Po wojnie wydał wiele tomów poezji, m.in. Ocalenie (1945), Światło dzienne (1953 - zawiera Traktat moralny i Toast), Traktat poetycki

(1957), Król Popiel i inne wiersze (1962), Gucio zaczarowany (1965), Miasto bez imienia (1969), Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada

(1974), Hymn o Perle (1983), Piesek przydrożny (1997).