Wyszukiwarka:
Artykuły > Studia >

Międzynarodowy układ sił na linii Północ-Południe po rozpadzie systemu dwubiegunowego

Międzynarodowy układ sił na linii Północ-Południe po rozpadzie systemu dwubiegunowego Kraje 3-go świata powstały na obszarze byłych kolonii, które przez 200 lat znajdowały się w rękach wielkich mocarstw. Podział na kolonie dokonał się na przełomie XIX i XX wieku. Proces kolonizacji miał jednak miejsce znacznie wcześniej na przełomie XV i XVI wieku. Rezultatem kolonizacji było podzielenie świata pomiędzy dwanaście wielkich mocarstw imperialnych. Do czołowych metropolii należały Anglia, Francja, Włochy, Niemcy, Hiszpania, Portugalia, Holandia (obejmująca Indonezję i Malezję) i Belgia. Do 1945 r. sprawowały one władzę nad ponad 600 mln ludzi. Kolonializm jako forma panowania opierał się na eksploatacji podbitych terenów i społeczeństw. Jednostronność w tych stosunkach rodziła zjawisko zacofania gospodarczego oraz degradacji np. głód. Towary przywożone z Europy powodowały zanikanie lokalnej produkcji i przemysłu. Występowało zjawisko degradacji środowiska naturalnego i wyczerpywanie surowców. Kraje europejskie czerpały z krajów kolonialnych olbrzymie korzyści. Załamanie się tego systemu który istniał ponad 200 lat przyszło dość gwałtownie, ale było rezultatem długoletniego procesu. Po II w.ś. wyzwolenie następowało etapami: -1945-55 I etap - dekada pod znakiem przewagi na obszarze Azji. 11 państw uzyskało niepodległość + państwo Afrykańskie -1955-65 II etap - wyzwolenie narodów Afryki. Do początku lat 60-tych istniało tylko 9 niepodległych państw, a w roku 60 powstało 17 wyzwolonych. W roku 65 były już 42 państwa niepodległe w tym 32 w Afryce -Po roku 1965 III etap - rozpad pozostałości kolonialnego imperium angielskiego oraz rozpad kolonii portugalskich na początku lat 70-tych. Pojawiła się grupa państw, które nie należały do bloku ani państw wschodnich ani zachodnich. Były to państwa o niskim poziomie rozwoju, o niespójnej strukturze wewnątrz kraju i dużym zróżnicowaniu. Na początku zaczęto je nazywać krajami rozwijającymi się lub zacofanymi. W połowie lat 50-tych francuscy intelektualiści zaproponowali termin zbiorczy - kraje trzeciego świata Ruch krajów niezaangażowanych: Kraje 3-go świata musiały określić swoje miejsce w świecie zaraz po zdobyciu statusu niepodległych państw. Miały możliwość wyboru drogi: 1. podążanie za wysoko rozwiniętymi krajami zachodu, ale tu była przepaść w stopniu rozwoju gospodarczego 2. pójścia drogą na wschód, co wiązało się z wyborem orientacji socjalistycznej i koniecznością dokonania przeobrażeń ustrojowych na wzór modelu radzieckiego, co oznaczało komunistyczną gospodarkę, społeczeństwo, struktury państwowe. Tylko kilka państw zdecydowało się pójść tą drogą 3. poszukiwanie własnej drogi, w miarę niezależnej polityki afroazjatyckiej dla utrzymania zdobytej niedawno suwerenności. Poszanowanie integralności, nieagresji, nieingerencji w sprawy wewnętrzne innych krajów, równości i wzajemnych korzyści, pokojowe współistnienie to podstawowe zasady, na których opierały się kraje trzeciego świata. W 1955 roku odbyła się konferencja w Indonezji, brało w niej udział 29 państw, które postanowiły podjąć współpracę i dążyć do utrzymania pokoju. Niedługo potem został utworzony Ruch Krajów Niezaangażowanych. W 1961 roku na konferencji w Belgradzie brało udział 25 państw. W konferencji udział brali przywódcy krajów trzeciego świata oraz Jugosławii (sprzeciwiającej się wpływom ZSRR). Ruch ten spotkał się z potępieniem ze strony ZSRR i USA. Obydwa obozy dążyły do tego, aby nowopowstałe państwa znalazły się w strefie ich wpływów. Ruch stopniowo, w miarę powstawania nowych państw, zwiększał swoją liczebność. W 1989 roku 100 krajów należało do RKN, na konferencji w Kartagenie w 1995 114 państw. Łączyły je te same cele, interesy, podobna sytuacja gospodarcza. Do ruchu dołączyły także np. Brazylia, Meksyk, Argentyna a po rozpadzie ZSRR Uzbekistan, Tadżykistan. RKN to forma współpracy, a nie organizacja międzynarodowa, nie ugrupowanie z formalnym uczestnictwem, bez konkretnej strategii i polityki. Jest formą konsolidacji państw, która nie posiada zinstytucjonalizowanej formy, opiera się na określeniu sytuacji międzynarodowej i na jej podstawie, wspólnych celów, ruch jedynie koordynuje współpracę państw. Odbyło się kilkanaście konferencji, na których starano się określić tę sytuację dokonujące się przemiany, rozwój i na tym tle sytuację państw trzeciego świata, a nie wyznaczyć konkretne dyrektywy do wykonania. RKN stał się ruchem masowym (około 115 krajów), jest skutecznym środkiem nacisku np. w ONZ. Z drugiej strony skuteczność ruchu jest ograniczona, ponieważ nie ma obowiązku wykonywania uchwał, nie ma członkostwa wiążącego. Jest to przede wszystkim siła polityczna wpływająca na układ sił we współczesnych stosunkach międzynarodowych. Układ ten jest dzisiaj znacznie zróżnicowany. Odegrał jednak duże znaczenie w zakończeniu procesu dekolonizacji, a także w dialogu z państwami rozwiniętymi. Obecnie ruch odgrywa znaczącą rolę w formowaniu się regionalnych porozumień. Aby pomóc krajom trzeciego świata potrzebna jest zgodna współpraca zainteresowanych państw, a także wsparcie innych krajów i organizacji jak ONZ oraz sektora prywatnego (dużych korporacji). Strategiczna pomoc nie trafia w potrzeby wszystkich krajów Południa, niezbędne są kredyty rozwojowe, pomoc technologiczna, nie tylko humanitarna pomoc doraźna. Kraje te potrzebują wiedzy na tematy systemów zarządzania i organizacji, a więc kompleksowej pomocy. Niestety obecnie kierowana pomoc nie daje szans na zrównoważony rozwój, koncentruje się na niewielkiej grupie najbardziej rozwiniętej grupie państw trzeciego świta -2/3 pomocy skierowane jest do zaledwie 8 ze 130 krajów Południa. Cele krajów Południa: · Najważniejszym problemem jednoczącym kraje trzeciego świata mimo różnych tradycji, religii, kultury, jest pokonanie ogromnej przepaści, dysproporcji w stosunku do krajów bogatej Północy. Ich wspólnym celem jest zainteresowanie zmianą niekorzystnych mechanizmów rynkowych gospodarki światowej, którym nie są w stanie sprostać, przełamywanie dysproporcji gospodarczych. · Wzajemnie korzystne stosunki z państwami Północy, które powinny partycypować w rozwoju krajów trzeciego świata. Państwa te wymagają nie tylko pomocy humanitarnej. Obecnie powstały możliwości dla zmiany położenia krajów trzeciego świata. Kraje trzeciego świta mają szansę być w coraz mniejszym stopniu zależne od bogatej Północy, jeżeli ich rozwój będzie zrównoważony. W stosunku do Północy mają dwukrotnie wyższe wskaźniki rozwoju np. wzrost PKB rocznie Płn. 2%, Płd. 5%. Znaczące zmiany w strukturze światowego PB następują na korzyść krajów trzeciego świata. W 1977 roku trzynaście procent światowego PB wytwarzały kraje trzeciego świata, dzisiaj około 29%. 20 kolejnych lat około 50% (prognozy). Kraje trzeciego świata to olbrzymi rynek zbytu: USA 42% eksportu do krajów trzeciego świta, Unia Europejska 47%, Japonia 48%. Czynniki konkurencyjności krajów trzeciego świata: - niskie płace około 0,5 $ (Niemcy ok. 30$) - dłuższy dzień pracy - rosnący udział produktów gotowych w eksporcie. Przewiduje się, że nastąpi znaczące przetasowanie w rankingu czołowych państw świata, na rok 2025 prognozy są że: 3/4 produkcji światowej wytwarzać będą kraje Południa i 1/4 produkcji światowej wytwarza będą kraje Północy. Optymistyczne perspektywy są zwłaszcza dla Chin (duże tempo wzrostu, wydajności pracy, inwestycji zagranicznych), którym rokuje się pierwsze miejsce, trzecie Japonia, dalej Indonezja, Indie, Korea Płn., Brazylia, Tajlandia itd. Jednak warunkiem jest wprowadzenie do stosunków Pn.-Płd. Zasad sprzyjających rozwojowi. Konflikty krajów trzeciego świta można podzielić na: - zewnętrzne dotyczące rozwiązywania problemów granicznych - wewnętrzne polegające na starciu różnych społeczności, narodowości, religii. Częste problemy społeczne w krajach ogarniętych biedą eksponują się poprzez chęć wyodrębnienia własnego państwa. Na dzień dzisiejszy doprowadziło by to powstania około 300 państewek.