Kuncewiczowa Maria

Kuncewiczowa Maria

• ur. 1899 • zm. 1989 •
   

Maria Kuncewiczowa (z domu Szczepańska) urodziła się w 1899 roku w Samarze (Rosja). Uczyła się w Warszawie i Włocławku.
Studiowała w Nancy literaturę francuską, później polonistykę na UJ i UW. Uczyła się również śpiewu w Konserwatorium
Warszawskim. Zdebiutowała w roku 1918, a jej pierwszą wydaną książką były opowiadania Przymierze z dzieckiem (1927). Przed
wojną wydała jeszcze powieść Twarz mężczyzny (1928), dramat Miłość panieńska (1932), powieść Cudzoziemka (1936), tomy
opowiadań Przyjaciele ludzkości, Serce kraju, W domu i w Polsce oraz zbiory reportaży. Działała w PEN-Clubie, w 1937 otrzymała
Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Wojnę spędziła we Francji i Anglii, a w 1956 wyjechała do USA. Stamtąd powróciła do
Polski i osiadła w swoim domu w Kazimierzu Dolnym. Po wojnie opublikowała m.in. powieści Zmowa nieobecnych (1946-50), Leśnik
(1952), Gaj oliwny (1961), Tristan 1946 (1967), autobiografizujące tomy prozy Fantomy (1971) i Natura (1975), książkę o
Przybyszewskim Fantasia alla polacca (1981). Zmarła w Kazimierzu Dolnym w 1989.