Kultura marginalna i kultura ubóstwa
Marginalność kultury:
· w rozumieniu przestrzenno-kulturowym (peryferyjna)
· odnosząca się do stopnia rozwoju (kultura zacofania), archaiczności, reliktu)
· w sensie społeczno-kulturowym
Wg Parka człowieka marginesu charakteryzuje osobowość kulturalna. Ukształtowana na styku dwóch kultur i dwóch społeczności nie przenikających się wzajemnie.
Kultura ubóstwa nawiązuje do wszystkich trzech rozumień marginalności:
· subkultura typowa dla najuboższych środowisk ustratyfikowanych społ. żyjących w biednych dzielnicach
wielkich miast oraz na ubogich obszarach wiejskich
· sposób życia jest niezależny od kontekstu etnicznego
· kult ubóstwa to kompleks marginalnej sytuacji, który wywołuje i utrwala specyficzne wzory zachowań i
system wartości, które przekazywane są dalszym pokoleniom przez socjalizację
· jest to nie tylko wynik życia w nędzy, ale też system adaptacji do trudnych warunków życia, która
ułatwia przetrwanie organizmu, egzystencję, zneutralizowanie wykluczenia
· jest to specyficzny sposób widzenia świata, swojego miejsca w społeczeństwie.
Znaniecki „Chłop polski w Ameryce”
- demoralizacja
- bezrobocie
- rozpad małżeństwa
- wzrost przestępczości
W przyszłości nastąpi reintegracja społ. która pozwoli na uzyskanie awansu społ., rozwój cywilizacji.
D. Kewis badania nad nędzą (miasta am, meks, gł Puerto Rico) Wyróżnił ok. 70 cech typowych dla kultury ubóstwa:
- niski stopień uczestnictwa w ogólnonarodowych instytucjach
- zdezorganizowane życie społ.
- wrogie nastawienie do zewn. świata,
- brak właściwego dzieciństwa,
- silny fatalizm połączony z poczuciem beznadziejności i kompleksem niższości wobec innych środowisk
- niski poziom aspiracji.
Zły stan zdrowia, okropne warunki życia tworzą etos obszarów nędzy.
Kult. ub. staje w różnych kontekstach hist., gł. w gosp. rynkowej, bezrobocie, dorywczość zatrudnienia, niskie płace, brak samozorganizowania się ludzi, stos. społ. oparte na pokrewieństwie.
Kult. ub. daje obraz szczęśliwego życia.
Adam Mickiewicz "Dziady część III"