Konwicki Tadeusz

Konwicki Tadeusz

• ur. 1926 •

Tadeusz Konwicki urodził się w 1926 w Nowej Wilejce na Wileńszczyźnie, a młodość spędził w pobliskiej Kolonii Wileńskiej, która

często pojawia się na kartach jego książek. Prozaik, scenarzysta, reżyser filmowy. W czasie wojny (1944-1945) walczył w

oddziałach partyzanckich AK na Wileńszczyźnie. Po wojnie studiował polonistykę na UJ. W latach 1946-1958 pracował w redakcjiach

"Odrodzenia" i "Nowej Kultury". Twórczość rozpoczął od powieści Rojsty, związanej z doświadczeniami partyzanckimi (powst. 1948,

wyd. 1956). Debiutował utworami o aktualnej wymowie politycznej (Przy budowie, 1950; Władza, 1956). W latach 50-ych otrzywał

nagrody państwowe i literackie. Z czasem od socrealizmu przeszedł do antykomunistycznej opozycji.

Do ważniejszych utworów Konwickiego należą: Sennik współczesny (1963), Wniebowstąpienie (1967), Nic albo nic (1971), Kronika

wypadków miłosnych (1974), Kompleks polski (1977), Mała Apokalipsa (1979), Rzeka podziemna, ptaki podziemne (1985), Bohiń

(1987), Czytadło (1992), oraz quasi-dziennik Kalendarz i klepsydra (1976) i jego kontynuacje - Wschody i zachody księżyca (1982),

Nowy Świat i okolice (1986), Zorze wieczorne (1991). W utworach prozatorskich Konwickiego obrachunek z historią i współczesnością

zespala się z motywami autobiograficznymi, obok groteskowo wyjaskrawionego obrazu polskiej współczesności, obok katastroficznej

wizji przyszłości, pojawiają się liryczne wspomnienia krainy lat dzieciństwa.

Najwybitniejsze dzieła filmowe Konwickiego to: Ostatni dzień lata (1957), Zaduszki (1965), Salto (1970), Jak daleko stąd, jak blisko

(1971) i ekranizacja Mickiewiczowskich Dziadów - Lawa (1989).