Iwaszkiewicz Jarosław
• ur. 1894 • zm. 1980 •
Jarosław Iwaszkiewicz urodził się 20 II 1894 we wsi Kalnik koło Kijowa. W latach 1912–18 studiował w Kijowie prawo i muzykę. Po I
wojnie związany z grupą poetycką Skamander. W latach 1932–36 pracował w dyplomacji. W okresie PRL wieloletni prezes Związku
Literatów Polskich i poseł na Sejm. Jego działalność polityczna w tamtej epoce budziła liczne kontrowersje. Wybitny poeta (m. in.
Oktostychy, 1919; Dionizje, 1922; Powrót do Europy, 1931; Lato 1932, 1933; Warkocz jesieni, 1954; Ciemne ścieżki, 1957; Jutro
żniwa, 1963; Krągły rok, 1967; Xenie i elegie, 1970; Śpiewnik włoski (1974); Mapa pogody, (1977) i prozaik (m.in. Zmowa mężczyzn,
1930, Czerwone tarcze, 1934; Pasje błędomierskie, 1938; Kochankowie z Marony, 1961; Sława i chwała, 1956-62), a także dramaturg
(Lato w Nohant,1937) i eseista. Laureat Nagrody Leninowskiej. Zmarł w 1980 r.
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach