|
|
|
|
Mity, chociaż rozgrywały
się w rzeczywistości uświęconej, pośród tak zwanego sacrum, a ich głównymi
bohaterami byli bogowie, reguły mają czysto praktyczne –
"ziemskie". Z ich pomocą ludzie interpretowali i porządkowali
otaczający ich świat, w mitologii szukali punktów odniesienia, wzorów
zachowań i postaw. Najbardziej znanymi interpretacjami mitu o Syzyfie, są te
dotyczące kary, na jaką został skazany za wszystkie swoje uczynki, polegające
mianowicie na nieskończonym wtaczaniu głazu na wysoką górę (stąd pojęcie
syzyfowej pracy). Podczas zbierania materiałów do niniejszej pracy, znalazłem
bardzo ciekawe a nieznane mi dotąd interpretacje tego faktu. Niektórzy
twierdzą np. że Syzyf był pierwotnie Bogiem Słońca. Głaz wtaczany przez niego
oznacza tarczę słoneczną, zaś wzgórze to – sklepienie niebieskie. Krótko
mówiąc, mamy tu niecodzienne porównanie mitycznej postaci do praw natury. Z
drugiej strony zaś odnalazłem odniesienie syzyfowej pracy do faktu, że w
odległej starożytności zbiegłych zbrodniarzy i niewolników przywiązywano do
ciężkiego kamienia lub belki, którą musieli zawsze za sobą ciągnąć (aż trudno
uwierzyć, że te dwie, tak odległe od siebie interpretacje dotyczą jednego
mitu). Moim zdaniem jednak najważniejszą sprawą o którą chodzi w tym utworze
jest na każdym kroku zauważalny motyw zbrodni i kary. W niektórych,
skróconych wersjach mitu pominięto bardzo istotny w tym konkretnym znaczeniu
fakt, mianowicie: Syzyf miał nie tylko zdradzić tajemnicę, uwięzić Tanatosa,
czy oszukać Plutona, ale również pomimo bogactwa, zajmować się napadaniem i
łupieniem podróżnych na drogach. Często czytając mit o lubianym przez bogów królu koryntu, uważa się, że był on jedynie najprzebieglejszym ze śmiertelnych, zapominając o tym, że zasługiwał w pełni na miano człowieka najbardziej pozbawionego skrupułów. |
|
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach