Wyszukiwarka:

Wszędzie ------------------ Artykuły Newsy Informacje Linki Pliki

1- Geneza i pojęcie współczesnej integracji gospodarczej. 2- Etapy (formy) integracji gospodarczej. 3- Unia ekonomiczna Beneluksu jako prekursor europejskiej integracji gospodarczej 4- Specyfika integracji nordyckiej 5- Specyfika integracji w ramach Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali 6- Specyfika integracji w ramach Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej 7- Podstawy prawne funkcjonowania WE i UE. 8- Członkostwo zwyczajne we WE i UE. 9- Członkostwo (rodzaje) stowarzyszone WE 10- Stowarzyszenie Polski ze Wspólnotami Europejskimi 11aib-Warunki wejścia Polski do Wspólnot Europejskich i UE, szanse i zagrożenia dla Polski. 12- Specyfika europejskiego prawa integracyjnego 13- Rodzaje i charakter prawny uchwał WE. 14- Proces stanowienia europejskiego prawa integracyjnego 15- Rola Rady Europejskiej we Wspólnotach i Unii Europejskiej 16- Rola Rady we Wspólnotach i Unii Europejskiej 17- Rola Komisji we Wspólnotach i Unii Europejskiej 18- Rola Parlamentu Europejskiego we Wspólnotach i Unii Europejskiej 19- Rola Trybunału Sprawiedliwości we Wspólnotach i Unii Europejskiej 20- Cele i zadania Wspólnoty Europejskiej 21- Wspólna polityka rolna we WE. 22- Wspólna polityka socjalna we WE 23- Wspólna polityka regionalna we WE 24- Zwalczanie zmów kartelowych we WE 25- Zwalczanie nadmiernej koncentracji we WE. 26- Zwalczanie subsydiowania przedsiębiorstw we WE 27- Zwalczanie importu opartego na dumpingu 28-Zwalczanie nadmiernego importu szkodzącemu gospodarce państw WE 29-Przepływ osób w ramach Wspólnot Europejskich 30-Cele i zadania Unii Europejskiej. 31- Instytucja obywatelstwa europejskiego w UE. 32- Zasada i specyfika tzw. integracji Socjalistycznej 33-Integracja w ramach WNP 34-Środkowoeuropejska integracja gospodarcza. 1 Wyraz ten pochodzi od łacińskiego słowa „integratio”, czyli zjawisko scalania, łączenie się kilku elementów w całość. Mówi się o integracji gospodarczej, kulturowej, politycznej, narodowościowej, itp. Silniejsze gospodarczo lub militarnie plemiona, narody, państwa w imię korzyści odbijały inne plemiona, narody lub państwa, włączały je do swych terytoriów państwowych lub narzucały im różnoraką dominację. Tego typu integrację określa się jako „odgórną”. Sytuacja w tym względzie zaczęła się zmieniać pod koniec XVIII wieku. Wynalezienie parowego silnika tłokowego i zastosowanie go w produkcji towarów, powoduje powstanie nadprodukcji w krajach wysoko rozwiniętych. Pojawia się potrzeba szukania nowych rynków zbytu. Państwa zmuszone są do wzajemnego układania się na zasadzie kompromisu w imię uzyskania ułatwień w przepływie towarów, kapitału i usług między nimi. Zmniejsza się dlatego utrudnienia przy przekraczaniu granic przez towary, ustanawia bezgotówkowy obrót kapitału, wymienialność walut, itp. Dla realizacji tych celów, powstają pierwsze organizacje międzynarodowe np. komisje rzeczne, banki międzynarodowe. Powstają też pierwsze organizacje integracyjne, tworzone przez księstwa niemieckie i państwa nordyckie np. w 1834 roku powstaje Pruski Związek Celny, zrzeszający 11 państw niemieckich. Wreszcie w 1871 roku zostaje utworzona strefa wolnego handlu między Norwegią i Szwecją, a w rok później Skandynawska Unia Monetarna. Specyfiką tej integracji jest to, że jej realizacja jest podejmowana w wyniku oddolnej inicjatywy i nacisku producentów, głównie wielkiego kapitału. Jest to integracja „oddolna” i jest wytworem krajów wysoko rozwiniętych. Na pojęcie współczesnej integracji składają się czynniki: 1. Jest to proces obiektywny lub subiektywny, narzucany zacieśnienia więzów gospodarczych między grupą państw; 2. Nawet w przypadku integracji jako procesu obiektywnego występuje aktywna rola państwa w prowadzeniu polityki gospodarczej; 3. Zacieśnianie więzów gospodarczych między integrującymi się państwami prowadzi do powstania wewnętrznych powiązań ekonomicznych, gospodarki uzależniają się od siebie; 4. Gwałtowne zerwanie powiązań gospodarczych jest trudne w przypadku procesów integracyjnych między państwami gdyż oznaczałoby to dla państw poważne problemy gospodarcze przez dłuższy czas; 5. Rozwój procesów integracyjnych ma większe szanse w przypadku integracji państw, których gospodarka ma wysoki stopień rozwoju. 2 W praktyce w większości przypadków współczesna integracja gospodarcza jest realizowana w formie międzynarodowych ugrupowań. Wyróżnia się pięć etapów integracji: 1.- Strefa wolnego handlu – sprowadza się ona do zniesienia ceł oraz innych ograniczeń para taryfowych w obrotach handlowych między jej państwami członkowskimi. Bariery w handlu mogą być zniesione na wszystkie lub wybrane grupy towarowe. Najczęściej celem istniejących aktualnie stref wolnego handlu jest zniesienie barier w obrocie artykułami przemysłowymi. W przypadku stref wolnego handlu każde państwo ma prawo decydować o swoich cłach na zewnątrz względem państw trzecich. 2.- Unia celna, czyli strefa wolnego handlu i wspólna taryfa celna za zewnątrz – sprowadza się do zniesienia wszelkich ograniczeń w obrotach handlowych między państwami ją tworzącymi oraz ustanowienia wspólnej zewnętrznej taryfy. 3.- Wspólny rynek zawiera wszystkie elementy unii celnej, a ponadto ustanawiany jest swobodny przepływ siły roboczej, kapitału i usług. Zazwyczaj państwa go tworzące ustanawiają wspólne polityki. 4.- Celem Unii ekonomicznej i walutowej jest wspólne ustalanie zadań, dotyczących stopy wzrostu gospodarczego, cen i bilansu płatniczego, zatrudnienia, ścisła koordynacja polityki budżetowej; harmonizacji polityki fiskalnej; wprowadzanie wspólnej polityki przemysłowej i inwestycyjnej; unia ma doprowadzić do: centralizacji decyzji w polityce monetarnej, utworzenia wspólnej waluty. 5.- pełna integracja gospodarcza oznacza zespolenie się i przekształcenie się gospodarek poszczególnych, integrujących się państw w jeden wspólny organizm gospodarczy, który jest przedmiotem polityki ekonomicznej wspólnego centralnego ośrodka władzy. W odniesieniu do gospodarki, rola narodowego ośrodka władzy na ich terytorium ulega minimalizacji, prowadzi do utworzenia konfederacji lub federacji. 3 Układ ustanawiający Unię Ekonomiczną Beneluksu został podpisany 3 II 1958 roku w Hadze na okres 50 lat. Wejście układu w życie nastąpiło 1 XI 1960 roku. W skład wchodziły Belgia, Holandia i Luksemburg. Celem Unii jest zacieśnianie więzi ekonomicznych między państwami członkowskimi, osiąganie możliwie najwyższego wzrostu stopy życiowej i finansowej. Istotę Unii ma stanowić utworzenie wspólnego rynku trzech państw. Środki służące do realizacji tych zadań: -- zlikwidowanie w obrotach między państwami Unii opłat celnych, kontyngentów oraz innych ograniczeń o podobnych skutkach; -- ustanowienie wspólnej taryfy celnej i wspólnej polityki handlowej wobec państw trzecich; -- zniesienie między państwami członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie osób, usług i towarów; -- koordynowanie polityki ekonomicznej, finansowej i społecznej państw członkowskich. Państwa powinny podejmować wspólne środki mające na celu: -- utrzymanie stabilności waluty i przeciwdziałać zachwianiu się równowagi ich bilansów płatniczych; -- koordynowanie polityki zagranicznej na bazie wspólnej przynależności do NATO i WE; -- stopniowe zunifikowanie prawa cywilnego, prawa karnego s stopniu niezbędnym dla funkcjonowania unii gospodarczej. ORGANY. Komitet ministrów – naczelny organ Unii. W jego skład wchodzi co najmniej trzech członków rządu każdego państwa członkowskiego. Zbiera się on co najmniej raz na kwartał. Jego uchwały wymagają jednomyślności państw członkowskich. Rada Unii Ekonomicznej – organ wykonawczy Unii. W jej skład wchodzi po jednym przedstawicielu państw członkowskich, którzy pełnią funkcję przewodniczących Rady oraz przewodniczących komisji. Rada zapewnia wykonanie uchwał Komitetu Ministrów, koordynuje działalność komisji i komisji specjalnych. Komisje i komisje specjalne – wspólne organy pomocnicze Komitetu Ministrów i Rady Unii Ekonomicznej. Zadaniem komisji jest wykonywanie uchwał Komitetu Ministrów, sprawozdania ze swej działalności przedkładają one Komitetowi Ministrów za pośrednictwem Rady Unii Ekonomicznej; wypracowywanie propozycji, których celem jest usprawnienie działalności Unii; nadzorowanie wykonywania uchwał organów Unii przez administracje państw członkowskich. Międzyparlamentarna Konsultatywna Rada Beneluksu – składa się z 49 członków, powoływanych przez parlamenty poszczególnych państw spośród swych członków. Rada może dyskutować i uchwalać zalecenia dla rządów państw członkowskich, które mają charakter doradczy w sprawach:-- realizacji i funkcjonowania unii ekonomicznej; -- współpracy państw członkowskich w dziedzinie polityki zagranicznej, kulturalnego zbliżenia między tymi państwami, ujednolicenia ich ustawodawstw. Doradcza Rada Ekonomiczno Społeczna składa się z 27 członków i 27 zastępców. Rada wydaje opinie w sprawach gospodarczych i socjalnych przedłożonych jej przez Komitet Ministrów. Jak również z własnej inicjatywy. Kolegium Arbitrażowe – jego celem jest rozstrzyganie sporów, powstających pomiędzy państwami członkowskimi, kolegium składa się z wydziałów zajmujących się określoną kategorią sporów. Każde państwo mianuje do poszczególnych wydziałów po jednym arbitrze i jednym jego zastępcy. Na czele wydziału stoi superarbiter. Wyrok kolegium ma charakter ostateczny i nie podlega apelacji. Trybunał Sprawiedliwości Beneluksu składa się z dziewięciu sędziów wyznaczonych przez Komitet Ministrów spośród członków sądów najwyższych państw Beneluksu. Jego zadaniem jest rozstrzyganie sporów dotyczących interpretacji układu w sprawie Unii Ekonomicznej, porozumień zawartych na jego podstawie oraz aktów uchwalonych przez organy unii. Wspólne Służby – są one powoływane przez Komitet Ministrów do wykonywania określonych czynności np. rejestrowania znaków handlowych. Mają one charakter niestały. Grupa Inicjująca – jej zadaniem jest stymulowanie rozwoju integracji państw Beneluksu poprzez przedstawienie Komitetowi Ministrów propozycji mających na celu pełną realizację układu unii. Sekretariat – utworzony w 1947 roku, na czele stoi sekretarz generalny. 4 Jest najstarszą integracją w Europie. Po I wojnie światowej rozwija się współpraca i integracja krajów nordyckich. Czynią to nordyckie i narodowe stowarzyszenia pozarządowe, które istnieją dotychczas. Składają się z przedstawicieli kół rządowych, polityków, kół przemysłowych i handlowych, producentów rolnych. W 1963 roku utworzyły Ligę Stowarzyszeń Nordyckich. Po II wojnie światowej rozwinął się ten kierunek integracji nordyckiej, którego specyfiką były procesy integracyjne w zakresie ustawodawstwa gospodarki, kultury, transportu, spraw socjalnych, a unikanie integracji w dziedzinie spraw wojskowych i polityki zagranicznej. Drugim specyficznym elementem tej integracji jest to, że nie ma ona charakteru totalnego. Obejmuje ona jedynie niektóre dziedziny, a w innych rozwija się jedynie normalna współpraca międzynarodowa. Z drugiej strony integracja ta nie jest przeprowadzona według odgórnie ustalonych, a odbywa się zazwyczaj spontanicznie w miarę zaistnienia potrzeby. Jednocześnie nie wszystkie państwa nordyckie lub przedsiębiorstwa i instytucje uczestniczą w poszczególnych przedsięwzięciach integracyjnych. Trzecim elementem specyficznym jest to, że kraje w niej uczestniczące preferują integrację bezinstytucjonalną, że po dzień dzisiejszy nie utworzyły jednej ogólnonordyckiej organizacji, która zajmowałaby się całokształtem procesów integracyjnych, a te, które powstały, przede wszystkim Rada Nordycka i Nordycka Rada Ministrów – nie mają żadnych uprawnień ponadnarodowych. Integracja w dziedzinie gospodarki. W 1948 roku utworzono Nordycki Komitet Współpracy Ekonomicznej. W 1954 roku został utworzony Komitet Współpracy Ekonomicznej Państw Skandynawskich, którego celem było m. in. kontynuowanie prac nad utworzeniem wspólnego rynku. Komitet ten przedstawił w 1957 roku plan utworzenia unii celnej pod nazwą „Północny Wspólny Rynek”, który przewidywał: - zniesienie taryf celnych i wszystkich ograniczeń w handlu między państwami skandynawskimi; - utworzenie jednej, zewnętrznej taryfy celnej, koordynowanie polityki inwestycyjnej i finansowej oraz utworzenie wspólnego banku inwestycyjnego. Początkowo wspólny rynek miał obejmować towary stanowiące około 80% wymiany handlowej Danii, Norwegii i Szwecji z 1955 roku. Wspólny rynek nie obejmował produktów rolnych, wyrobów rybnych, tekstyliów oraz niektórych wyrobów metalowych. W połowie 1959 roku odbyły się rokowania państw skandynawskich w tej sprawie. Zakończyły się one fiaskiem na skutek sprzeczności interesów przede wszystkim Danii z interesami Szwecji i Norwegii. Podczas sesji Rady Nordyckiej w lutym 1968 roku, Dania wystąpiła z projektem utworzenia NORDEK. 24 VII 1969 roku międzyskandynawski komitet ekspertów przekazał rządom państw skandynawskich projekt traktatu powołującego do życia Nordycką Unię Ekonomiczną NORDEK. Projekt miał wejść w życie 1 stycznia 1971 roku. Miał być zawarty na dziesięć lat. Zrezygnowano w nim z koncepcji utworzenia organów ponadnarodowych i z utworzenia przez państwa skandynawskie wspólnego pola atomowego. Wspólna taryfa celna miała obowiązywać wobec państw trzecich od 1 I 1972 roku, ogólne zaś zasady polityki rolnej i finansowania rolnictwa – od 1 I 1974 roku. Ponieważ Finlandia hamowała rozwój integracji nordyckiej, zmieniono NORDEK na SKANDEK, jednak idea ta upadła. W międzyczasie ujednolicono prawo gospodarcze. Utworzono w 1975 roku Nordycki Bank Inwestycyjny. Działalność Banku koncentruje się na finansowaniu rozbudowy systemu energetycznego, sieci elektrowni wodnych w Indii, kopalnictwa i zakładów przetwórstwa metali kolorowych oraz przemysłu drzewnego. Ponadto finansuje on wszelkie przedsięwzięcia służące podniesieniu konkurencyjności eksportu państw nordyckich. W 1973 roku powołano do życia NORDTEST, zajmujący się badaniami technicznymi i standaryzacją. Wreszcie w 1980 roku powstała Rada Badań Ekonomiki Nordyckiej, która zajmuje się promowaniem badań współzależności między ekonomikami poszczególnych państw członkowskich. 5 Zadaniem CECA jest przyczynianie się do rozwoju gospodarczego, zwiększania zatrudnienia oraz podnoszenia stopy życiowej i stworzenie przemysłu węglowego. CECA w szczególności powinna: -- zapewnić wszystkim nabywcom ze wspólnego rynku jednakowe warunki dostępu do źródeł produkcji , -- zapewnić wspólnemu rynkowi regularne dostawy potrzebnej ilości węgla i stali, -- zapewnić najniższe ceny na węgiel i stal przy utrzymaniu normalnych dochodów z inwestycji kapitałów, -- popierać dążenie do stworzenia sile roboczej lepszych warunków życia i pracy, -- popierać rozwój wymiany międzynarodowej i zapewnić poszanowanie słusznych limitów cen na rynkach międzynarodowych, -- popierać rozwój i modernizację produkcji, przeciwdziałającej jednocześnie systemom protekcjonizmu, preferencji i subwencji dla zakładów przemysłowych. Cele te winny być realizowane poprzez: -- stopniowe zniesienie ceł i innych opłat oraz ograniczeń ilościowych w obrocie surowcami i produktami przemysłu węglowego stalowego między państwami członkowskimi, -- zniesienie między państwami członkowskimi przeszkód w swobodnym przepływie siły roboczej, -- ustanowienie w ramach CECA jednolitych taryf transportowych na surowce i produkty przemysłu węglowego i stalowego, -- zapewnienie wolnej konkurencji we wspólnym rynku. Układ w sprawie CECA nie przewiduje ustanowienia przez państwa członkowskie wspólnej taryfy celnej wobec państw trzecich. Rada może ustalić minimalną stopę opłat celnych. W granicach określonych przez decyzję Rady, każdy z rządów ustala taryfy obowiązujące w jego kraju. CECA ma nadzorować działalność przedsiębiorstw przemysłu węglowego i stalowego oraz zajmować się ich dofinansowywaniem. Ma ona wpływ na politykę inwestycyjną i politykę cen, może stosować sankcje wobec tych przedsiębiorstw i państw, które nie stosują się do postanowień układu lub decyzji jej organów. 6 Celem EURATOM-u jest stworzenie niezbędnych warunków do powstania i szybkiego rozwoju przemysłów atomowych poprzez: 1. Rozwijanie badań i zapewnienie rozpowszechnienia wiedzy technicznej. W tym celu EURATOM: -- koordynuje programy badawcze i szkoleniowe w dziedzinie energii atomowej, -- udziela pomocy państwom członkowskim i przedsiębiorstwom w realizowaniu ich programów badawczych. 2. Ustanowienie jednolitych norm bezpieczeństwa dla sanitarnej ochrony ludności i pracowników oraz czuwanie nad przestrzeganiem tych norm 3. Koordynowanie inwestycji przemysłowych oraz tworzenie wspólnych, podstawowych zakładów niezbędnych do rozwoju energii atomowej. 4. Czuwanie nad prawidłowym i sprawiedliwym zaopatrzeniem wszystkich użytkowników EURATOM-u w minerały i paliwa atomowe. Do zaopatrzenia w te materiały Traktat powołał Agencję Zaopatrzenia. Agencja ma wyłącznie prawo zawierania kontraktów w zakresie dostaw minerałów, półfabrykatów i specjalnych materiałów rozszczepianych pochodzących zarówno z terenu Wspólnoty jak i spoza niego. 5. Zapewnienie aby materiały rozszczepialne nie były używane do celów innych niż te, do których są przeznaczone. Komicja powinna zapewnić, aby na terytorium państw członkowskich: -- materiały, półfabrykaty i specjalne materiały rozszczepialne nie były używane do innych celów, niż zgłoszone przez użytkowników. 6. Wykonywanie prawa własności przyznanego EURATOM-owi w stosunku do specjalnych materiałów rozszczepialnych. EURATOM posiada prawo własności na wszystkie specjalne materiały rozszczepialne, wytworzone lub przewożone przez państwa członkowskie, przedsiębiorstwa i osoby fizyczne z tych państw. 7. Utworzenie wspólnego rynku atomowego. Państwa członkowskie winny były w ciągu jednego roku od jego wejścia w życie znieść między sobą wszystkie cła i inne opłaty oraz ograniczenia ilościowe w eksporcie i imporcie produktów. 8. Nawiązywanie stosunków z innymi państwami i organizacjami międzynarodowymi, mogących przyczynić się do postępu w pokojowym użytkowaniu energii atomowej. 7 U podstaw funkcjonowania Wspólnot Europejskich leży prawo, nazwane potocznie prawem wspólnotowym, prawem unijnym. Źródła prawa wspólnotowego. Akty założycielskie. 1. Umowy założycielskie. Podstawą prawnego funkcjonowania poszczególnych Wspólnot Europejskich są ich umowy założycielskie w przypadku: - Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (CECA)- układ w sprawie jej utworzenia z 1951 roku, zawarty na lat 50, który wszedł w życie w 1952 roku. W 1991 roku Rada Wspólnot Europejskich postanowiła, że przed wygaśnięciem układu w 2002 roku jego postanowienia winny być włączone do Traktatu w sprawie EWG; - Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej (EURATOM) – traktat w sprawie utworzenia EURATOM-u podpisany 25 III 1957 roku w Rzymie, który wszedł w życie 1 I 1958 roku. – Wspólnoty Europejskiej, która do listopada 1993 roku nosiła nazwę Europejska wspólnota gospodarcza, w skrócie EWG. Traktaty w sprawie EURATOM-u i WE zostały zawarte na czas nieograniczony. Powyższe trzy umowy założycielskie mogą być modyfikowane na wniosek państwa członkowskiego lub Komisji UE, która winna przedłożyć Radzie UE stosowny wniosek. Rada może podjąć decyzję o zwołaniu konferencji państw członkowskich poświęconej ewentualnej modyfikacji traktatu. W sprawach związanych z przemianami instytucjonalnymi w sferze walutowej Rada winna się konsultować także z Europejskim Bankiem Centralnym. Konferencję zwołuje Przewodniczący Rady. Jeśli konferencja postanowi wprowadzić w życie poprawki do umów założycielskich, są one podejmowane w formie umowy, która wchodzi w życie po jej ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie. 2. Załączniki do umów założycielskich. Umowy założycielskie zawierają od kilku do kilkunastu załączników, z których większość jest już nieważnych. I tak naprzykład w przypadku Traktatu EWG dołączono do niego kilkanaście załączników, z których aktualne obowiązuje jedynie załącznik zawierający statut Europejskiego Banku Inwestycyjnego. 3. Umowy modyfikujące lub uzupełniające umowy założycielskie. Do końca połowy 1998 roku zawarto dziesięć takich umów: -- umowę w sprawie wspólnych organów dla Wspólnot Europejskich, na podstawie której Parlament Europejskich, na podstawie której Parlament Europejski i Trybunał stały się wspólnymi organami WE, EURATOM-u i CECA, zaś w miejsce przewidywanych osobnych komitetów ekonomiczno – społecznych powstał wspólny dla tych wspólnot Komitet Ekonomiczno – Społeczny; -- umowę w sprawie ustanowienia jednej Rady i jednej Komisji dla trzech Wspólnot Europejskich; -- protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich; -- układ w sprawie przystąpienia Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii do WE; -- układ w sprawie przystąpienia Grecji do WE; układ w sprawie przystąpienia Hiszpanii i Portugalii do WE; jednolity Akt Europejski podpisany w Luksemburgu przez dziewięć państw, a w Hadze przez pozostałe trzy państwa członkowskie; -- układ w sprawie przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji do WE; traktat w sprawie utworzenia Unii Europejskiej, podpisany 7 II 1992 roku, który wszedł w życie 1 XI 1993 roku. Do traktatu załączonych jest 12 protokołów i 32 deklaracje. 8 członkami zwyczajnymi UE są: jako państwa założycielskie - Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy; od 1973 roku – Irlandia, Dania i Wielka Brytania; od 1981 roku – Grecja; od 1986 roku – Hiszpania i Portugalia; od 1995 roku – Austria, Finlandia i Szwecja. Zakres terytorialny. Postanowienia umów założycielskich Wspólnot oraz UE rozciągają się na terytoria wszystkich państw członkowskich oraz na obszary europejskie, które w stosunkach zewnętrznych są reprezentowane przez jedno z państw członkowskich, tj. na Monako i San Marino. Umowy te nie odnosiły się do Wysp Owczych należących do Danii. Tryb przyjmowania państw na członka zwyczajnego. Zainteresowane państwo może złożyć wniosek o przyjęcie go do UE w charakterze członka zwyczajnego wówczas, gdy otrzyma polityczny impuls od Rady Europejskiej. W innym przypadku, bowiem nie ma żadnych szans, by stosowane organy Unii rozpatrywanie jego wniosku. Wniosek o przyjęcie do UE jest składany do Rady UE. Rada, zanim podejmie decyzję, musi uzyskać od Komisji pozytywnej opinii, Rada upoważnia Komisję do przeprowadzenia negocjacji z tym państwem. Negocjacje prowadzi grupa ekspertów Komisji pod nadzorem jednego z jej komisarzy. Pierwszy etap negocjacji to tzw. negocjacje wstępne. Polegają one na przeglądzie ustawodawstwa państw – kandydatów do UE pod kątem jego zgodności z prawem unijnym. Po negocjacjach wstępnych następują negocjacje właściwe, tj. negocjowanie terminów i warunków dostosowywania ustawodawstwa i gospodarki państw. Po ich zakończeniu Komisja wypracowuje projekt wspólnego stanowiska i przedkłada Radzie. Rada akceptuje lub modyfikuje wspólne stanowisko. W ostatnim przypadku Komisja podejmuje kolejne rozmowy z państwem kandydatem. Na zakończenie negocjacji wypracowuje się projekt umowy w sprawie przystąpienia danego państwa do UE. Perspektywa poszerzenia się UE o nowych członków. Oficjalne wnioski o przyjęcie do UE w charakterze członków zwyczajnych złożyły: w 1987 roku – Turcja, w 1990 roku – Cypr i Malta, w 1992 roku – Szwajcaria, w 1994 roku – Węgry i Polska, w 1995 roku – Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa i Słowacja, w 1996 roku – Czechy i Słowacja. W przypadku Turcji w 1991 roku uzyskała ona negatywną opinię Komicji Wspólnot Europejskich na temat przyjęcia jej do WE. Wniosek Szwajcarii stracił na aktualności w grudniu 1992 roku, kiedy jej ludność w referendum wypowiedziała się przeciwko przystąpieniu tego państwa do Europejskiego Obszaru Gospodarczego. W przypadku Malty jej rząd „zamroził” stosowany wniosek na początku 1997 roku. Postanowiono także kontynuować pomoc finansową dla powyższych krajów poprzez program PHARE oraz zaoferować im możliwość udziału w niektórych programach wspólnotowych. Podczas sesji Rady Europejskiej w Essen 10 XII 1994 roku zatwierdzono strategię przyjęcia w przyszłości Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Bułgarii, Rumunii, Litwy, Łotwy, Estonii i Słowenii do UE. Podczas sesji Rady Europejskiej w 1995 roku w Cannes zaakceptowano Białą Księgę. Zawiera ona w zasadzie jednostronne zalecenia pod adresem tych krajów, nie mówi natomiast nic, co zrobi UE by ułatwić tym krajom przystąpienie do niej. rada Europejska UE 15 XII 1997 roku na swej sesji w Kopenhadze zakwalifikowała do negocjacji w sprawie członkostwa UE następujące kraje: Polskę, Czechy, Estonię, Słowenię i Węgry a ponadto Cypr. Zaleciła by negocjacje rozpoczęły się na przełomie marca i kwietnia 1998 roku. Jednocześnie postanowiła, że kraje te zostaną objęte programami tzw. Partnerstwa dla Członkostwa, które sprowadza się przede wszystkim do uzyskania przez nie większej pomocy finansowej do UE. W przypadku 5 pozostałych państw rozpoczęcie z nimi negocjacji nastąpi w późniejszym terminie. Będą one uzyskiwać od UE intensywne wsparcie w ramach tzw. strategii przedczłonkowskiej. Reformy te mają objąć przede wszystkim wspólną politykę rolną i fundusze strukturalne UE, które pochłaniają około 80% budżetu UE. Reforma wspólnej polityki rolnej ma polegać głównie na przybliżeniu cen żywności w UE do cen światowych. 9 10 W wyniku rozpoczęcia gruntownych przeobrażeń politycznych, społecznych i gospodarczych w Polsce już pod koniec 1989 roku w kręgach jej elit politycznych pojawiła się idea stowarzyszenia się Polski ze Wspólnotami Europejskimi. U podstaw tej idei leżały tradycyjne powiązania gospodarcze i handlowe Polski z państwami WE, załamanie się dla polskiego eksportu rynków Europy wschodniej, świadomość, że powiązanie Polski ze Wspólnotami ułatwi w istotnym stopniu dostęp polskich towarów do rynku WE, a przede wszystkim stworzy możliwość uzyskania dostępu do nowoczesnych systemów organizacji i zarządzania, zwiększy możliwość uzyskania pomocy finansowej oraz inwestycji kapitału prywatnego w Polsce, a tym samym ułatwi i będzie stymulowało przebudowę polskiej gospodarki i przyspieszenie rozwoju gospodarczego. W 1989 roku Polska zawarła z WE umowę o handlu i współpracy handlowej oraz gospodarczej. Polska delegacja przyjechała do Brukseli na nieoficjalne rozmowy w sprawie podjęcia rokowań na temat stowarzyszenia się Polski z Wspólnotami Europejskimi. Wspólnoty zajęły wówczas stanowisko że nie będą negocjowały oddzielnie z Polską. Oficjalnie rokowania Polski z wspólnotami Europejskimi rozpoczęły się w 1990 roku. Trwały one niecały rok. 16 XII 1991 roku Polska i Rada w imieniu WE podpisały Układ Europejski w sprawie stowarzyszenia się Polski z tymi Wspólnotami. Układ został zawarty na czas nieokreślony. Każda jego strona może wypowiedzieć układ w drodze notyfikacji drugiej stronie. Traci on wówczas moc po upływie 6 miesięcy od dnia takiej ratyfikacji. Jednocześnie z Układem Europejskim została zawarta umowa przejściowa. Uruchomiła ona realizację niektórych postanowień układu, przede wszystkim dotyczących handlu i spraw związanych z handlem do czasu wejścia w życie układu, a wszedł on w życie 1 II 1994 roku. 11a Główne zarzuty stawiane pod adresem układu eur. – połowa polskiego exportu artykułów przemysłowych do UE uzyska zbyt, wolny bezcłowy dostęp do ich rynku przy jednoczesnym szybkim znoszeniu barier przez Polskę wobec importu artykułów przemysłowych ze wspólnot. – zbyt wcześnie Polska zgodziła się znieść kwoty importowe na artykuły rolne z WE tz w ciągu 5 lat. – układ zawiera jedynie ogólną deklarację pomocy finansowej dla Polski bez określenia konkretnej sumy na najbliższe lata. – W układzie nie przewiduje się żadnej liberalizacji w zakresie przepływu siły roboczej i usług. Korzystne postanowienia. – preambuła końcowym celem stowarzyszenia Polski ze wspólnotami jest doprowadzenie do pełnego członkostwa. – wejście w życie takiego układu to takie same prawa. – w usługach nie dopuściliśmy usług finansowych, a mamy prawo prowadzić usługi transportowo – budowlane. Polska by przystąpić do wspólnoty, musi spełnić pewne wymogi. – deficyt budżetowy nie może przekroczyć 3% PKB, - zadłużenie kraju nie może przekraczać 69% PKB, - inflacja nie będzie wyższa niż w 3 krajach o najniższej inflacji. Polska musi przyjąć dorobek wspólnoty – musi zaaprobować ustawodawstwo, które obowiązuje we wspólnocie. W 1995 roku Rada Europy opublikowała białą księgę. Opublikowane jest tan, co kraje chcące wejść do wspólnot muszą osiągnąć. Polska ma stworzyć mechanizmy funkcjonalne, które będą wprowadzać te prawa. Zagrożenia Polski. – w wyniku likwidacji przez Polskę w ciągu 3-7 lat ceł na artykuły przemysłowe, importowane z WE, należy liczyć się z bankructwem lub likwidacją górnictwa, hutnictwa. – zbyt szybkie znoszenie ceł w handlu ze WE wywołało negatywne skutki w zakresie bilansu płatniczego, - może doprowadzić do załamania się rolnictwa, - zmienia się na niekorzyść struktura towarowa w handlu ze wspólnotami, - upadek wielu drobnych przestarzałych zakładów. Integracja ta ułatwi dostęp polskich towarów do chłonnego rynku państw wspólnot, umożliwi napływ technologii, nowych systemów organizacji i zarządzania, napływ kapitału inwestycyjnego. Bez rozpoczęcia tego procesu Polska z góry skazana byłaby na izolację i separację, co w praktyce oznaczałoby zepchnięcie jej w europie do roli zacofanej prowincji. 11b Sprawa wejścia Polski do UE w charakterze członka zwyczajnego jest w zasadzie przesądzona. Polscy politycy w latach 92-96 wymieniali zazwyczaj datę 2000 rok. Nie było to jednak realne podejście. Od 97 roku mówi się już o terminie późniejszym, z reguły to 2003 rok. Zbliżone podejście ma komisja UE. Skomplikowaną sprawą jest wypracowanie w negocjacjach zasad, na jakich Polska miała by wejść do UE tzn. czy z chwilą wejścia do UE Polska ma w pełni wprowadzić w życie zasady i normy unijne we wszystkich dziedzinach życia czy musi wynegocjować pewne okresy przejściowe. Problemem jest przyznanie polskim obywatelom prawa osiedlania się i podejmowania pracy w UE. Szereg państw obawia się że zwiększy to poziom bezrobocia w UE. Problemem jest również włączenie polskiego rolnictwa do wspólnej polityki rolnej UE. Przystąpienie do UE – korzyści: polskie towary przemysłowe i rolne będą zbywalne na dużym i chłonnym rynku UE. Staną się również konkurencyjne w skali międzynarodowej. Wejście do UE ułatwi polskim przedsiębiorcom prowadzenie działalności gospodarczej, rozwiązywanie problemów gospodarczych, prawnych, kulturalnych z instytucjami z państw UE. Ułatwi ono również zwalczanie zorganizowanej przestępczości, terroryzmu i handlu narkotykami w Polsce, ochronę polskich granic przed nielegalną imigracją. Zapewni Polsce bezpieczeństwo, nienaruszalność granic. - Wadami są: zmniejszenie zatrudnienia w wielu polskich przedsiębiorstwach co oznacza zwiększenie bezrobocia w Polsce, zlikwidowanie wielu nierentownych przedsiębiorstw, komercjalizacja wielu dotychczas darmowych świadczeń społecznych jak ochrona zdrowia, oświata, itp., 12 13 14 15 Naczelnym organem UE jest Rada Europejska. Rada Europejska powstała nie na podstawie jakiegoś aktu prawnego, lecz praktyki. Od 1961 roku sporadycznie, a od 1969 roku raz w roku odbywały się tzw. spotkania na szczycie Wspólnot Europejskich, tj. szefów państw i rządów. Na kolejnym spotkaniu w grudniu 1974 roku w Paryżu postanowiono, że spotkania będą odbywały się trzy razy w roku: raz w Brukseli i dwa razy w stolicach innych państw. Jednocześnie nadano im nazwę – Rada Europejska. Nadal jednak działalność Rady Europejskiej opierała się na wypracowanych w praktyce zwyczajach niż na podstawach prawnych. Dopiero Jednolity Akt Europejski, który wszedł w życie 1 VII 1987 roku, stworzył międzynarodowo prawne podstawy jej funkcjonowania. Jednolity Akt Europejski zmodyfikował nieco strukturę i częstotliwość zbierania się Rady Europejskiej. Rada Europejska składa się z szefów państw i rządów państw członkowskich WE oraz Przewodniczącego Komisji tych Wspólnot, którzy są wspomagani przez ministrów spraw zagranicznych tych państw oraz członka Komisji Wspólnot. Tytuł Traktatu stanowi, że Rada Europejska określa zasady i ogólne wytyczne dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz Rada podejmuje uchwały niezbędne do określenia i realizacji wspólnej polityki i bezpieczeństwa na podstawie ogólnych wytycznych przez Radę Europejską. Rada Europejska zobowiązana jest do przedkładania Parlamentowi Europejskiemu raportu po każdej jej sesji oraz rocznego raportu z postępów w budowie UE. Pracami Rady Europejskiej kieruje Przewodniczący. Podsumowuje on wyniki obrad Rady Europejskiej, jest jej rzecznikiem oraz reprezentuje UE w stosunkach zewnętrznych. 16 W skład Rady wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich. Każdy rząd deleguje do niej jednego ze swoich ministrów. Rada zbiera się w razie potrzeby, przeciętnie około 90 razy w roku, z inicjatywy jej Przewodniczącego bądź z inicjatywy któregokolwiek członka Rady lub Komisji w jej siedzibie w Brukseli. Trzy razy w roku, czyli w kwietniu, czerwcu i październiku, zbiera się w Luksemburgu. Raz w miesiącu – z wyjątkiem sierpnia – Rada zbiera się na szczeblu ministrów spraw zagranicznych i wówczas jest określana jako Rada do spraw Ogólnych. Funkcje. Rada jest podstawowym statutowym organem decyzyjnym i prawodawczym UE. Rada ma prawo podejmowania wszystkich typów uchwał przewidzianych przez Traktaty WE i EURATOMu. Ponadto ma prawo zabierania w imieniu UE umów międzynarodowych, które wiążą wszystkie państwa członkowskie. Rada podejmuje uchwały większością głosów jej członków. Szczegółowe postanowienia Traktatu precyzują, w przypadku których spraw podjęcie uchwał wymaga jednomyślności, a w przypadku których – większości głosów. W przypadku podejmowania uchwał, wymagających kwalifikowanej większości głosów członków Rady, poszczególne państwa dysponują określoną liczbą głosów. By podjąć uchwałę winny za nią paść co najmniej 62 głosy, muszą one jednak reprezentować co najmniej 10 państw. Zasada powyższa budziła jednak kontrowersje. W związku z tym na spotkaniu w Grecji w 1995 roku postanowiono zmodyfikować stosowanie powyższej zasady. Ustalono, że wymóg 62 głosów, by podjąć uchwałę, będzie nadal obowiązywać, chyba, że w trakcie dyskusji nad projektem uchwały okaże się, że pewna grupa państw reprezentująca co najmniej 23 – 25 głosów jest mu przeciwna. Wówczas Rada winna odłożyć na pewien okres podjęcie uchwały, a następnie może ją podjąć, ale większością co najmniej 65 głosów. Traktat Amsterdamski przewiduje możliwość zawieszenia państwa członkowskiego w lego prawach w UE, w tym w prawie do głosowania, o ile systematycznie narusza ono prawo wspólnotowe. Organy pomocnicze. Rada posiada kilkadziesiąt różnego typu organów pomocniczych. Można je podzielić na organy pomocnicze o charakterze wykonawczym, doradczym i administracyjno – technicznym. – Komitet Stałych Przedstawicieli, w skrócie COREPER, zapewnia ciągłość pracy Rady oraz utrzymuje stałą łączność między rządami a organami UE. – Specjalny Komitet Rolny składa się z wyższych urzędników państw członkowskich, obsługujących członków Komitetu Stałych Przedstawicieli. – Komitet Krótkookresowej Polityki Ekonomicznej i Komitet Średniookresowej Polityki Ekonomicznej – działają na rzecz koordynowania polityki ekonomicznej państw członkowskich. – Komitet Polityki Budżetowej składa się z wysokich urzędników państw członkowskich, odpowiedzialnych w nim za przygotowanie projektu ich budżetu oraz przedstawicieli Komisji. – Sekretariat Generalny – zadaniem jego jest administracyjno – techniczna obsługa Rady. Ma 7 dyrektyw generalnych. 17 Komisja jest organem zarządzająco – wykonawczym UE. Komisja składa się z dwudziestu członków zwanych komisarzami, łącznie z przewodniczącym i zastępcami. Członkami komisji mogą być tylko obywatele państw członkowskich. W jej skład nie może wchodzić więcej niż dwóch obywateli z danego państwa. Mandat członków Komisji trwa pięć lat i może być odnawiany. Komisji przewodniczy przewodniczący i wiceprzewodniczący. Ich kadencja trwa dwa lata, przy czym mogą oni być ponownie wybierani. Członkowie komisji mają status funkcjonariuszy międzynarodowych. Oznacza to że nie mogą przyjmować instrukcji od rządów państw Unii Europejskie, lecz powinni kierować się ogólnym interesem Wspólnoty. Trybunał, na wniosek rady lub komisji może też tymczasowo zawiesić członka w wykonywaniu jego funkcji. Natomiast Parlament Europejski może zmusić komisję do podania się do dymisji, wyrażając wobec jej wotum nieufności. Funkcje – zadaniem komisji jest w przypadku CECA: -- zapewnienie realizacji układu CECA; -- podejmowanie wszystkich rodzajów uchwał przewidzianych przez układ CECA; -- podejmowanie uchwał w przypadkach przewidzianych w Traktacie WE i EURATOMu lub według kompetencji przekazywanych im przez Rade; -- wypracowywania i przedstawiania Radzie projektów uchwał 18 19 20 21 Ustanowienie wspólnej polityki rolnej przysparza państwom WE najwięcej kłopotów. Trudność w ustalaniu polityki rolnej w dużej mierze wynika ze znacznej różnicy kosztów produkcji artykułów rolnych w poszczególnych państwach członkowskich. Istota tej wspólnej polityki sprowadza się z jednej strony do zapewnienia rolnikom z państw członkowskich odpowiednich dochodów w warunkach powstawania i funkcjonowania unii celnej, z drugiej strony do przebudowy rolnictwa WE, dokonania w nim zmian strukturalnych, by w przyszłości było ono konkurencyjne cenowo na rynkach światowych, a jednocześnie nie było zbytniej nadprodukcji artykułów rolnych w stosunku do popytu w ramach WE. Zapewnienie rolnikom z państw WE odpowiednich dochodów miano osiągnąć przez: -- ochronę rynku wspólnotowego przed tanim importem z zewnątrz, -- stworzenie mechanizmu wypracowania wspólnych cen na artykuły rolne w WE, -- subsydiowanie eksportu rolnego z państw WE, -- skupowanie po cenach interwencyjnych przez odpowiednie agencje krajowe od rolników produktów nie sprzedanych po cenach wyższych. Przebudowa rolnictwa WE miała polegać na zmniejszeniu areału ziemi uprawnej przez rolników WE, zwiększeniu powierzchni gospodarstw rolnych, przejściu tych gospodarstw z polikultury na monokulturę przy stosowaniu najbardziej wydajnych ras bydła i drobiu, odmiany zbóż itp. Przebudowa rolnictwa miała być kierowana przez branżowe rynki rolne, a koszty pokrywane przez FEOGA. 22 Na mocy dyrektyw Rady z 1964 roku przyznano obywatelom państw WE, pracującym na ich terenie takie same prawa w zakresie ubezpieczeń społecznych jakie przysługują obywatelom państwa na terenie którego oni pracują. W 1970 roku państwa członkowskie WE poczyniły pierwsze kroki na rzecz zharmonizowania ich polityki społecznej. Jednym z nich było doprowadzenie do zmian w funkcjonowaniu Europejskiego Funduszu Socjalnego. Komisja wypracowała w 1973 roku Program Akcji Społecznej. Przewidywał on podjęcie szeroko zakrojonej akcji na rzecz pełniejszego zatrudnienia w państwach członkowskich, poprawienia warunków pracy robotników, ochrony konsumenta, zwiększenia udziału robotników w zarządzaniu przedsiębiorstwami. Wprowadzono zasady równego wynagrodzenia bez względu na płeć przy wykonywaniu tej samej pracy. Postanowiono ustalić zasadę czterdziestogodzinnego tygodnia pracy oraz czterotygodniowego urlopu wypoczynkowego za rok pracy, przeprowadzenie harmonizacji prawa państw członkowskich, dotyczącego masowego zwalniania z pracy oraz ochrony robotników w razie łączenia się przedsiębiorstw. Realizacja powyższych założeń była finansowana ze zwiększonego budżetu Europejskiego Funduszu Socjalnego, a częściowo też przez FEOGA i Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego. W 1987 roku Komisja zapoczątkowała wieloletni program na rzecz poprawy warunków życia robotników, redukcji wypadków przy pracy oraz chorób zawodowych. W 1960 roku rozpoczął działalność Europejski Fundusz Socjalny. Jego celem jest: -- zapewnienie pracownikom ponownego zatrudnienia w drodze przeszkolenia zawodowego lub zwrotu kosztów, wynikających ze zmiany miejsca zatrudnienia; -- udzielanie pomocy pracownikom, których zatrudnienie było tymczasowo zmniejszone lub zawieszone w skutek przestawienia przedsiębiorstwa na inny rodzaj produkcji. W wyniku modyfikacji Funduszu ma on prowadzić akcje: -- poprzez finansowanie kosztów readaptacji lub zmiany miejsca zamieszkania, związanych z podjęciem nowej pracy, których celem jest likwidacja bezrobocia; -- na podstawie decyzji Rady Ministrów, jeśli niebezpieczeństwo bezrobocia powstanie w związku z realizacją polityki WE. Europejski Fundusz Socjalny w swej działalności ma koncentrować się na zwalczaniu długotrwałego bezrobocia i promowaniu adaptacji zawodowej młodych ludzi i dostosowaniu siły roboczej do przemian przemysłowych. 23 W większości państw członkowskich WE istnieją regiony gospodarczo zacofane, których poziom rozwoju gospodarczego, a tym samym stopy życiowej mieszkańców, pozostaje daleko za przodującymi państwami WE. Jest to jedna z poważnych przeszkód w integrowaniu się państw europejskich. Wypracowanie wspólnej polityki regionalnej przewidywał już Traktat WE. W 1975 roku utworzono Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego jako najważniejszą instytucję wspólnej polityki regionalnej państw WE. Zadaniem EFRR jest udzielenie pomocy na rozwój słabo rozwiniętych a szczególnie regionów o przewadze rolnictwa, w których przemysł jest modernizowany i panuje bezrobocie mające charakter strukturalny. Pomoc ta ma być udzielana w postaci bezzwrotnych pożyczek oraz ulg w oprocentowaniu kredytów inwestycyjnych dla prywatnych, a także publicznych przedsiębiorstw przemysłowych, rzemieślniczych i turystycznych, w których w wyniku powstanie co najmniej dziesięć miejsc pracy. Subsydiowanie inwestycji nie może przekraczać 15% ich kosztów, zaś 30% w przypadku inwestycji na infrastrukturę, a połowę pomocy przyznawanej przez dany rząd. Z pomocy tej mogą korzystać tylko przedsiębiorstwa, które otrzymują już pomoc rządową danego kraju. Przy udzielaniu pomocy przez Fundusz nie jest uwzględniana wysokość wkładów poszczególnych państw do niego. Rozróżnia się dwa rodzaje programów które są finansowane przez Fundusz: programy UE i programy narodowe. Celem pierwszych programów jest rozwiązanie trudności społecznych i gospodarczych, którymi zostało dotkniętych jeden lub kilka regionów; celem drugim jest rozwiązywanie powyższych celów ważnych dla jednego kraju, a które mogą ułatwić Unii osiągnięcie pewnych celów politycznych. Niezależnie od EFRR politykę regionalną realizują także inne fundusze, w tym przede wszystkim: -- Europejski Fundusz socjalny; -- Sekcja Ukierunkowania Europejskiego Funduszu Gwarancji i Ukierunkowania Rolnictwa, w skrócie FEOGA, oraz Instrument Finansowy Ukierunkowania Rybołówstwa. Wszystkie te cztery fundusze określane są jako Fundusze Strukturalne. Ich działalność wspiera Europejski Bank Inwestycyjny. Mają one koncentrować się na pięciu celach: -- wspieraniu regionów opóźnionych w rozwoju; -- wspieraniu regionów charakteryzujących się recesją przemysłową; -- walce z długotrwałym bezrobociem i promowaniem adaptacji zawodowej młodych ludzi; -- wspieraniu dostosowania się pracowników do przemian przemysłowych; -- wspieraniu przystosowania struktur rolnych i rozwoju obszarów wiejskich. Cele 1 2 i 5 mają charakter regionalny, cele 3 i 4 obejmują terytorium całej WE. Priorytet ma ten pierwszy. Chcąc korzystać ze środków na cel pierwszy regiony muszą wykazać, że dochód u nich na 1 mieszkańca w ciągu ostatnich trzech lat był niższy niż 75% przeciętnego dochodu całej WE. 24 25 26 27 28 29a Prawo wspólnot wyodrębniło swobodę przepływu kategorii osób: osób świadczących pracę na rzecz innej osoby i pod jej kierownictwem za wynagrodzeniem, przy czym praca ta ma być wykonywana rzeczywiście i skutecznie; pracowników samodzielnych – właścicieli przedsiębiorstw i osób świadczących usługi; innych osób – przede wszystkim osób, które zaprzestały pracy i studenci. Prawo swobodnego przepływu powyższych 3 kategorii rozciąga się także na ich małżonków oraz rodziców o ile są oni na ich utrzymaniu. Dyrektywa z 1964 roku mówi, że pracownicy z państw WE mają swobodę podejmowania pracy na terenie innych państw członkowskich oraz te same warunki pracy i płacy, które państwa przyznają swoim obywatelom. Nie odnosi się to jednak do pracowników zatrudnionych w administracji publicznej. W wyjątkowych sytuacjach ograniczenie powyższej swobody może być zastosowane również w transporcie publicznym, dystrybucji gazu i energii elektrycznej, poczcie i telekomunikacji, radiofonii i TV. Swobodę przenoszenia się pracowników samodzielnych ustanowiła dyrektywa z 1973 roku przy czym pojęciem pracownika samodzielnego objęto nie tylko właścicieli przedsiębiorstw oraz osoby świadczące usługi, ale także personel kierowniczy tych przedsiębiorstw. Rozporządzenie Rady z 1970 roku oraz dyrektywy Rady z 1990 roku ostatecznie uregulowały swobodny przepływ osób, które zaprzestały pracy oraz studentów. 29 b Traktat Rzymski zajmuje się jedynie swobodą przepływu pracowników najemnych z wyjątkiem zatrudnionych w administracji publicznej. Prawo wtórne Wspólnot wyodrębniło swobodę przepływu jeszcze dwóch kategorii osób: -- pracowników samodzielnych, czyli właścicieli przedsiębiorstw i osób świadczących usługi; -- innych osób, przede wszystkim osoby, które zaprzestały pracy i studenci. Prawo swobodnego przepływu trzech kategorii osób rozciąga się także na ich małżonków, dzieci do 21 roku życia lub starsze, ale będące na ich utrzymaniu, a także rodziców tych osób i ich współmałżonków, o ile są oni na ich utrzymaniu. 30 31 Na podstawie modyfikacji Traktatu WE przez Traktat w sprawie UE została utworzona instytucja obywatelstwa Unii Europejskiej. Obywatelstwo to uzyskują automatycznie wszyscy obywatele państw członkowskich, zachowując jednocześnie obywatelstwo narodowe. Wyraża się ono w tym, że obywatele państw członkowskich nie zamieszkują na terytorium własnego państwa lecz w pozostałych państwach członkowskich, mają pewne uprawnienia na terenie, gdzie się znajdują. Mianowicie obywatele państw członkowskich nie zamieszkali na terenie swojego państwa: -- mają prawo głosowania w wyborach municypalnych i kandydowania do władz municypalnych na obszarze tego państwa członkowskiego, w którym stale oni zamieszkują. Obywatele państw członkowskich, nie zamieszkali na terenie swego państwa: -- posiadają prawo głosowania, jak i kandydowania do Parlamentu Europejskiego na terenie innego państwa członkowskiego, gdzie stale zamieszkują. Każdy obywatel Unii posiada też prawo składania petycji do Parlamentu Europejskiego oraz zwracania się w swych sprawach do Rzecznika Praw Człowieka (Ombudsmana), nie zależnie od swego zamieszkania. Wreszcie w przypadku przebywania na terenie państw nieczłonkowskich obywatele Unii mają prawo do opieki misji dyplomatycznych lub konsularnych dowolnego państwa członkowskiego Unii, jeśli w takim państwie nie ma przedstawicielstwa dyplomatycznego lub konsularnego państwa, którego są oni obywatelami. 32 W latach sześćdziesiątych rozpoczęła się tzw. integracja socjalistyczna. Charakteryzowała się ona tym, iż miała charakter integracji odgórnej. Wykorzystując swoją dominację militarną, gospodarczą oraz możliwość decydowania o obsadzie kadrowej na kierowniczych stanowiskach, ZSRR narzucał krajom Europy Środkowej podejmowanie procesów integracyjnych, w realizacji których z reguły nie były one zainteresowane. Zazwyczaj zmierzały one do podporządkowania gospodarki tych państw jego interesom politycznym, militarnym i gospodarczym. Integrację tę próbowano realizować przy zastosowaniu innych środków niż w przypadku integracji zachodnioeuropejskiej, a mianowicie nie poprzez znoszenie barier w obrocie towarami, kapitałem i usługami, lecz poprzez specjalizację i kooperację. Specjalizacja oznaczała, że poszczególne kraje lub ich przedsiębiorstwa miały specjalizować się w produkcji towarów w całym regionie integrujących się państw, zaś kooperacja miała polegać na tym, że przedsiębiorstwa z kilku państw miały wspólnie produkować dany towar. Za początek tej integracji uważano powołanie do życia w 1949 roku Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, organizacji o kompetencjach uniwersalnych. Upadek systemu komunistycznego na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych spowodował, że w latach 1989 – 1991 z ponad 30 różnego typu wielostronnych przedsięwzięć zdecydowana większość została zaniechana. Zostało 6 wielostronnych międzynarodowych przedsięwzięć, które z organizacji międzynarodowych przekształciły się w różnego typu spółki. Zaniechanie integracji socjalistycznej wyzwoliło procesy integracyjne w ramach części państw Europy środkowej, tj. Czechy, Polska, Słowacja i Węgier. Pierwszym przejawem było podjęcie między nimi współpracy politycznej i gospodarczej w ramach nieformalnej grupy, tzw. Grupy Wyszehradzkiej. 33 Wspólnota Niepodległych Państw została utworzona na podstawie umowy zawartej przez Białoruś, Rosję i Ukrainę 8 XII 1991 roku w Mińsku. Wkrótce na podstawie Deklaracji z Ałma Aty z 21 XII 1991 roku do WNP przyłączyło się kolejnych 7 państw. Założenia integracyjne: Umowa z Mińska mówi jedynie ogólnie o współpracy państw członkowskich w dziedzinie gospodarki, polityki zagranicznej, spraw militarnych, handlu, ochrony zdrowia publicznego i środowiska, oświaty, nauki, kultury, polityki migracyjnej, zwalczania zorganizowanej przestępczości. Jeśli chodzi o integrację gospodarczą, to stwierdza ona, że państwa WNP będą dążyć do utworzenia „zjednoczonego obszaru gospodarczego oraz wspólnych rynków europejskiego i euroazjatyckiego w zakresie polityki celnej”. Współpraca i Integracja w ramach WNP rozpoczęła się od spraw militarnych. Rosji chodziło bowiem o niedopuszczenia do rozpadu strategicznych elementów systemu militarnego istniejącego w ZSRR. Był to jeden z najważniejszych czynników, który przyczynił się do tak szybkiego utworzenia WNP po rozpadzie ZSRR. W deklaracji z Ałma Aty definiowano strategiczne siły zbrojne i postanowiono, że decyzja w sprawie ewentualnego użycia broni nuklearnej będzie podejmowana przez prezydenta Rosji w porozumieniu z prezydentami Białorusi, Ukrainy i Kazachstanu, po konsultacji z prezydentami pozostałych państw WNP. Wreszcie ustalono, że broń nuklearna, posiadana przez Białoruś i Ukrainę, będzie zniszczona przez te państwa do końca 1994 roku, przy pomocy Rosji i pod nadzorem wszystkich państw WNP. W 14 II 1992 roku szefowie ośmiu państw WNP, z wyjątkiem Armenii, Azerbejdżanu i Ukrainy, na spotkaniu w Mińsku postanowili utworzyć wspólne dowództwo także dla sił niestrategicznych. 15 V 1992 roku Armenia, Kazachstan, Rosja, Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan podpisały pięcioletni pakt o bezpieczeństwie zbiorowym. Wreszcie na spotkaniu szefów powyższych państw w lipcu podpisano umowę w sprawie utworzenia pokojowych sił WNP. W lutym 1995 roku Rada Szefów Państw uchwaliła niewiążące memorandum w sprawie utrzymania pokoju i bezpieczeństwa w ramach WNP. Państwa członkowskie zobowiązały się – w przypadku zaistnienia konfliktu między nimi – od wywierania presji militarnej, politycznej lub gospodarczej na drugą stronę konfliktu. W dziedzinie gospodarki wysiłki na rzecz współpracy i integracji państw WNP były skoncentrowane na problemach finansowo – walutowych. Już 14 lutego 1992 roku szefowie państw WNP na spotkaniu w Mińsku postanowili utrzymać rubel jako wspólną walutę w handlu między tymi państwami oraz osiągnęły one porozumienie w sprawie zasad spłacania długu zagranicznego po b. ZSRR i zasad wspólnej polityki walutowej. 22 I 1993 roku podjęto decyzję o utworzeniu banku międzypaństwowego, którego zadaniem jest ułatwienie płatności handlowych między państwami WNP oraz koordynowanie ich polityki monetarnej i kredytowej. Wysiłki państw WNP koncentrowały się na utworzeniu przez nie wspólnego rynku lub unii celnej. 24 IX 1993 roku na sesji Rady Szefów Państw w Moskwie 10 państw WNP podpisało umowę w sprawie podjęcia prac nad utworzeniem unii ekonomicznej i walutowej. W kwietniu 1994 roku państwa WNP – z wyjątkiem Turkmenistanu – podpisały umowę w sprawie ustanowienia między nimi strefy wolnego handlu. W styczniu 1995 roku Rosja, Białoruś i Kazachstan podpisały umowę w sprawie utworzenia między nimi unii celnej. W marcu Kirgizja, Tadżykistan i Uzbekistan wyraziły gotowość do powyższej unii. Współpraca w dziedzinach gospodarczych. W latach 1992 – 1993 podjęto wysiłki na rzecz unifikacji ustawodawstwa państw WNP, przede wszystkim regulującego problemy związane z rentami, emeryturami, opodatkowaniem, zwalczaniem przestępczości zorganizowanej, nielegalnej imigracji, napływu narkotyków z zewnątrz WNP. Osiągnięto pewne sukcesy w zakresie współpracy w dziedzinie ekologii, środków masowego przekazu, budownictwa. Organy. Naczelnym organem WNP jest Rada Szefów Państw. Wytycza ona główne kierunki działalności WNP. Winna zbierać się dwa razy w roku. Każde państwo dysponuje w niej jednym głosem. Uchwały winny być podejmowane na zasadzie jednomyślności. Każde państwo może ogłosić niezainteresowanie daną sprawą i wówczas nie bierze udziału w głosowaniu nad nią. Rada Szefów Rządów jest organem wykonawczym WNP. Winna zbierać się co 3 miesiące. Obydwa powyższe organy mogą zbierać się na wspólne posiedzenia. Zgromadzenie Międzyparlamentarne składa się z parlamentarzystów delegowanych przez parlamenty państw członkowskich WNP. Ma charakter doradczy wobec powyższych rad. Poza tym istnieje jeszcze 5 Rad: Gospodarcza, Ministrów Obrony, Naftowej i Gazu, Szefów Urzędów Celnych, zbierają się na szczeblu ministrów lub wiceministrów. 34 Upadek systemów komunistycznych i załamanie się tzw. integracji socjalistycznej spowodowały, że zmniejszyły się obroty towarów między Polską, Węgrami i ówczesną Czechosłowacją. Pogorszyła się przy tym struktura towarowa tych obrotów. Jednocześnie gwałtownie zwiększyły się obroty tych państw z krajami zachodnioeuropejskimi. Na zamku w Wyszehradzie odbyło się spotkanie prezydentów Polski, Czechosłowacji oraz premiera Węgier, na którym postanowiono podjąć współpracę między tymi krajami w zakresie wymiany informacji i koordynowania stanowisk w zakresie polityki gospodarczej oraz promować rozwój współpracy gospodarczej między nimi. W ten sposób powstało nieformalne ugrupowanie państw, określane jako Grupa Wyszehradzka. Członkami tej grupy zostały: Czechy, Słowacja, Polska i Węgry. Współpraca państw w ramach Grupy Wyszehradzkiej koncentrowała się przede wszystkim na polityce zagranicznej i obronnej. W latach1993 – 1994 bezskutecznie próbowano zająć się wypracowaniem wspólnego stanowiska wobec starań tych państw o przyjęcie ich do Organizacji Paktu Północnego Atlantyku, czyli NATO. W grudniu 1993 roku rozpoczęto pracę nad koncepcją utworzenia zintegrowanego systemu obrony powietrznej państw członkowskich. W latach następnych współpraca państw w ramach Grupy Wyszehradzkiej została rozciągnięta na inne dziedziny. Od 1993 roku podejmowane były próby współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia i środowiska, pracy, transportu. Współpraca powyższa nie była jednak efektywna. Wynikało to z różnicy interesów i istniejących konfliktów między tymi państwami. Niejednokrotnie zamiast ustalania wspólnego stanowiska państw członkowskich wobec współpracy i integracji gospodarczej z Europą zachodnią wystąpiła między nimi rywalizacja. Działalność Grupy Wyszehradzkiej poczęła zamierać, aż wreszcie została zawieszona. Integracja w ramach Środkowoeuropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu, czyli w skrócie CEFTA. Weszło ono w życie 1 III 1993 roku. Pierwszymi członkami CEFTA były: Czechy, Węgry, Polska, Słowacja. Porozumienie w sprawie CEFTA przewidywało utworzenie strefy wolnego handlu artykułami przemysłowymi między państwami Grupy Wyszehradzkiej najpóźniej do 1 III 2000 roku. Cła miały być zniesione w siedmiu ratach. 1 III 1993 roku zniesiono całkowicie cła na towary o niskim przetwarzaniu, kat. A w tym głównie na surowce i produkty jak celuloza, jedwab, wełna naturalna nie stanowiące konkurencji dla produkcji krajowej. W dalszej kolejności miały być zniesione cła na podstawową część wyrobów przemysłowych, średnio wrażliwych na konkurencję, kat. B, między innymi na sprzęt oświetleniowy, medyczny, wybory ceramiczne, wagony kolejowe i lokomotywy. W ostatniej kolejności mają być zniesione cła na tzw. wyroby wrażliwe, kat. C, np.: tekstylia, wyroby hutnicze i motoryzacyjne. Obniżka ceł ma objąć niektóre artykuły rolno – spożywcze, jak np.: mięso, warzywa, nabiał, alkohol. W ich przypadku ustanowiono kontyngenty, w ramach których miały być obniżone stawki celne po 10% przez 2 lata lub po 10% przez 5 lat. Ostatecznie cła miały być zmniejszone od 20 do 50%. Obniżka ceł nie obejmowała jednak towarów, których import jest lub ma być objęty systemem opłat wyrównawczych państw członkowskich. 29 IV 1994 roku państwa te podpisały w Budapeszcie dodatkowy protokół, który przewidywał przyspieszenie redukcji ceł na produkty przemysłowe oraz rozszerzenie zakresu koncesji na towary rolne i produkty morskie. Cła miały być zniesione w czterech ratach od 1 VII 1994 do 1997 roku. Pomimo przyjęcia generalnej zasady skrócenia okresu ochrony rynków, ustalony został spis wyrobów, które miały być chronione nawet do 1 I 2002 roku. Na spotkaniu ministrów rolnictwa krajów CEFTA w dniu24 I 1995 roku w Warszawie postanowiono przyspieszyć także liberalizację handlu artykułami rolno – spożywczymi między tymi krajami. Artykuły rolne i rolno – spożywcze zostały podzielone na trzy grupy: lista A – to m. in. ryby morskie, zwierzęta do celów hodowlanych, pszenica, kwiaty, pasza dla zwierząt, kakao, herbata, ryż, kukurydza, len, owoce południowe,- postanowiono całkowicie znieść na nie cła z dniem 1 I 1996 roku;- lista B – artykuły o średnim stopniu ważności na konkurencję lista C – towary najbardziej wrażliwe na konkurencję.