Filozofia - znaczy dosłownie "miłość mądrości".
Pierwotnie w Grecji filozofia tak właśnie była rozumiana - jako mądrość w
ogóle, wiedza, wykształcenie. Pierwsi filozofowie byli najczęściej nauczycielami.
Główne prądy filozoficzne starożytności.
Cynizm - szkoła filozoficzna (V/IV w. p.n.e. do IV w.
n.e.) głosząca w etyce ideał cnoty jako życia zgodnego z naturą, ideą mędrca
kierującego się tylko rozumem nie uznającego żadnych ogólne obowiązujących
wartości, norm, praw i autorytetów.
Epikureizm - jest tworem Epikura(przełom III i II w.
p.n.e.); uważał on, że celem człowieka jest szczęście, które utożsamiali z
przyjemnością, przeciwstawił je nieszczęściu, powstającemu w wyniku doznawania
cierpienia; wiedząc, że życie jest krótkie, Epikur uważał, że należy z niego
korzystać, póki trwa (carpe diem); drogą do szczęścia, a raczej środkami do
jego osiągnięcia, stanowiły cnota i rozum; Epikur nie negował istnienia bogów,
ale twierdził, że nie mogą one w żaden sposób ingerować w życie ludzi, tak więc
człowiek uwolniony od przesądów religijnych, powinien realizować swe szczęście
na ziemi prowadząc życie mądre, sprawiedliwe i cnotliwe, to przyczyniało się do
szczęścia ogółu; wszystko więc opierało się na używaniu życia i koncentracji na
dobrach doczesnych, ale ważny również umiar, gdyż zbyt usilne uganianie się za
przyjemnością może jednak wywołać cierpienie.
Stoicyzm - prezentuje zupełnie inne podejście do życia:
za najwyższe szczęście uznaje cnotę oraz wolność i niezależność (dlatego
izolacja, żeby inni nie mieli na nas wpływu) także od pragnień i emocji;
ponieważ człowiek nie ma wpływu na wiele zjawisk zewnętrznych, powinien się od
nich uniezależnić przez ścisłe panowanie nad sobą i swoimi uczuciami oraz nie
kierować się w życiu uczuciami, tylko rozumem; dobra doczesne nie dają
szczęścia, dlatego człowiek nie powinien się do nich przywiązywać;
Sceptycyzm - doktryna filozoficzna polegająca na
ograniczeniu się do obserwowaniu i powstrzymywaniu się od oceniania i
wypowiadania się; w antyku polega głównie na wątpieniu w rzeczywistość świata
zewnętrznego przy jednoczesnej wierze w świat duchowy i istnienie Boga; jest
też sceptycyzm nowożytny, polegający na wierze tylko w rzeczywistość zmysłową i
jednoczesnej niewierze w Boga;
Najwięksi filozofowie starożytności.
Sokrates - (468 - 399 p.n.e.) głosił absolutyzm i
intelektualizm etyczny. Utożsamiał dobro, szczęście, cnotę z prawdą. Ideałem
dla Sokratesa była doskonałość osobista, racjonalizm i intelektualizm etyczny czyli
utożsamianie szczęścia, dobra i cnoty z wiedzą o tym co dobre i złe. Wierzył w
istnienie absolutnego dobra i prawdę.
Platon - (427 - 347 p.n.e.) uczeń Sokratesa, twórca
pierwszego systemu idealizmu obiektywnego zwanego platonizmem. Platon uznawał
dualizm świata: świat idei (Idealny) - niedostępny zmysłom i świat materialny.
Najwyższą funkcję poznawczą miała dusza obdarzona wrodzoną wiedzą o ideach.
Pisma: Uczta, Państwo, Prawda.
Arystoteles - (384 - 322 p.n.e.) odrzucał postanowienie
świata idei. Idee pojęcie ogólne, istnieją w rzeczach, tworzących formę, która
decyduje o tym czym dana rzecz jest. Są one nie jako siłą sprawczą powodującą
wszelki ruch, działanie i stawanie się świata materialistycznego. Początek
wszystkiemu dała czysta forma, doskonała myśl, demiurg (idealna siła twórcza)
zapoczątkował empiryczne (doświadczalne) metody badań przyrodoznawczych.
Stworzył naukę o państwie. Uważał że najwyższym dobrem jest szczęście
jednostki, jego gwarantem powinno być państwo, którego obowiązkiem jest liczyć
się z potrzebami obywateli. Jest autorem Poetyki.
Cyceron - (106 - 43 p.n.e.) rzymski mówca, filozof,
konsul i radca stanu. Pisał mowy rządowe i polityczne, pisma retoryczne (sztuka
wymowy), rozprawy filozoficzne.
Marek Aureliusz - (121 - 180 n.e.) cesarz rzymski i
filozof, pisał rozprawy filozoficzne np. rozmyślania. Szerzył filozofię
stoicką.
Seneka - (I w. n.e.) rzymski poeta, filozof i retoryk,
wychowawca Nerona. Pisał w duchu późnego stoicyzmu.



















