Fredro Aleksander

Fredro Aleksander

• ur. 1793 • zm. 1876 •  

Aleksander Fredro urodził się 20 IV 1793 (1791 ?) w Surochowie koło Jarosławia. Edukację odebrał w domu. W 1809 wstąpił do armii

Księstwa Warszawskiego. Brał udział w wojnie 1812, jako oficer ordynansowy uczestniczył w kampanii 1813-1814. W 1815 podał się

do dymisji i powrócił do Galicji, gdzie wspólnie z ojcem gospodarzył w Beńkowej Wiszni, a później samodzielnie w Jatwięgach.

Debiutował sztuką Intryga na prędce (przerobioną w 1822 na Nowego don Kiszota), wystawioną na scenie Teatru Lwowskiego 10 III

1817. W 1828 ożenił się z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową. 1829 został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

W powstaniu listopadowym udziału nie wziął. W latach 1833-1842 był deputowanym galicyjskiego Sejmu Stanowego, prowadził też

ożywioną działalność obywatelską. Na skutek ataków, m.in. S. Goszczyńskiego, L. Dunin Borkowskiego i E. Dembowskiego, od roku

1835 milczał przez lat kilkanaście. 1850-1855 przebywał z żoną i córką przeważnie w Paryżu. W 1857 zamieszkał na stałe we

Lwowie. W 1873 został członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie. Zmarł 15 VII 1876 we Lwowie.

Jest Fredro autorem licznych wierszy okolicznościowych, patriotycznych, refleksyjnych i osobistych, powiastek, fraszek i

epigramatów, listów poetyckich, ballad, a przede wszystkim znakomitych bajek. Ważniejsze zaś z utworów większych to (daty w

nawiasach dotyczą czasu powstania): Pan Geldhab (1818), Zrzędność i przekora (1819-1820), Mąż i żona (1820 lub 1821),

Cudzoziemszczyzna (1822), Odludki i poeta (1825), Damy i huzary (1825), Śluby panieńskie (1826-1827, red. ostateczna 1832), Pan

Jowialski (1832), Zemsta (1832-1833), Dożywocie (1834-1835), Trzy po trzy. Pamiętnik z epoki napoleońskiej (1844-1846), Wielki

człowiek do małych interesów (po 1850), Pan Benet (1859), Świeczka zgasła (powst. w l. 60.), Sejm ptaków (1869).