Dzieje Tristana i Izoldy jako opowieść o miłości i cierpieniu.
Tristan i Izolda to średniowieczny romans, który przekazywany był ustnie, dopiero w XII wieku powstało kilka wersji pisanych. Są one jednak do siebie bardzo podobne. Najstarszą z nich jest powstały w 1170 roku "Tristan". Autor anonimowy - opowieść wywodząca się z pieśni - legend. Zebrał je Joseph Beidier. Tristan i Izolda po dziś dzień są symbolem cierpień i szczęścia w miłości.
Tristan był posłańcem króla Marka i miał przywieźć mu Izoldę jako narzeczoną. Wraz z nim wsiada na statek wierna służąca Brangnien, która przez pomyłkę podaje Tristanowi i Izoldzie napój miłosny, przeznaczony dla Izoldy i króla Marka. Od tej chwili tematem historii jest już tylko ślepa miłość Tristana i Izoldy, którzy kochają się tak bardzo, że przestaje być ważne słowo dane przez Izoldę, wierność i przyjaźń Tristana wobec króla Marka, przestają być ważne prawa i zwyczaje - tylko śmierć może taką miłość rozerwać. Kochankowie przeżywają wiele przygód, rozstają się, król Marek okazuje się dobroczyńcą, w końcu razem umierają i zostają pochowani we wspólnym grobie. W utworze widoczna jest obecność narratora, który bardzo często zwraca się do odbiorcy
wszechwiedzący narrator - wie o bochaterach wszystko
nie należy do świata przedstawionego
opisuje, ocenia i udziela słuchaczom wskazówek, rad
jego opowieść przeznaczona jest dla zakochanych
Elementy fantastyczne i realistyczne
pies
smok
napój czarodziejski
Utwór zaliczany do epiki miłosnej, zawiera także elementy epiki rycerskiej.
Miłość
jest mocniejsza
uciekają razem
Honor
oddaje Izoldę królowi
odchodzi z kraju
powraca ponownie i oddaje Izoldę królowi ponownie
Miłość góruje nad wszystkim. Honor nadaje cechy tragizmu i przeszkadza w połączeniu się na zawsze. Sceny dramatyczne:
wypicie napoju
sąd nad Izoldą
spotkanie w lesie
scena z mieczem
przysięga Izoldy
śmierć Tristana i Izoldy
solution for cleaning dpfMit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach