Wyspianski napisal "Wesele" zainspirowany autentycznymi uroczystosciami weselnymi, które odbyly sie w podkrakowskich Bronowicach, w domu Wlodzimierza Tetmajera, mlodopolskiego malarza. Wtedy to mial miejsce slub i wesele poety Lucjana Rydla z chlopka Jadwiga Mikolajczykówna. Na wesele to przybyla cala ówczesna elita intelektualna i literacko - artystyczna Krakowa. Akcje utworu wyznaczaja dwa plany. Pierwszy z nich, realistyczny, zostal zainspirowany postaciami autentycznych uczestników wesela w Bronowicach i podejmuje problematyke wzajemnych antagonizmów miedzy wsia a miastem, miedzy chlopstwem i inteligencja. Drugi plan - fantastyczny - stanowi o glebi tego utworu i jego symbolicznym odczytaniu (patrz pyt. 43). Plan realistyczny, niezwykle istotny dla zrozumienia przeslania dramatu, organizowany jest przede wszystkim przez ukazanie gosci weselnych, czyli bardzo interesujacej mieszanki, na która skladali sie przedstawiciele krakowskiej elity intelektualnej oraz chlopi z podkrakowskich Bronowic. Glówni bohaterowie utworu maja swoje pierwowzory w znajomych autora, z których najwazniejszymi sa: Gospodarz - to Wlodzimierz Tetmajer, mlodopolski malarz, od kilku lat mieszkajacy w Bronowicach i ozeniony z chlopka. To z jego gosciny korzystaja weselnicy; Gospodyni - to jego zona, Anna z domu Mikolajczyk (siostra Panny Mlodej); Isia - mala Jadwiga, córka Wlodzimierza i Anny; Pan Mlody - Lucjan Rydel, mlodopolski poeta; Marysia - Maria Mikolajczykówna, siostra Anny; Poeta - Kazimierz Przerwa Tetmajer, jeden z najbardziej znanych mlodopolskich poetów, slynny przede wszystkim z wierszy dekadenckich, przyrodni brat Wlodzimierza Tetmajera, czyli Gospodarza; Dziennikarz - Rudolf Starzewski, redaktor krakowskiego konserwatywnego dziennika "Czas"; Czepiec - Blazej Czepiec, pisarz gminny Malych Bronowic; Radczyni - Antonina Domanska, ciotka Lucjana Rydla; Rachela - Pepa Singer, dziewczyna pochodzenia zydowskiego, zafascynowana krakowska cyganeria artystyczna, znala wiekszosc malarzy i poetów mlodopolskich.
kancelaria adwokacka mikołów
Adam Mickiewicz "Dziady część III"