Człowiek jako istota społeczna
Przychodzimy na świat jako potencjalne istoty społeczne. Po urodzeniu i przez kilka kolejnych lat jesteśmy całkowicie bezradni i zależni od innych, którzy zaspokajają nasze podstawowe potrzeby biologiczne. Dojrzała istota ludzka jest rezultatem nieprzerwanego procesu społecznej interakcji, który pozwoli jej rozwinąć tożsamość, przekonania i wiele umiejętności niezbędnych do aktywnego udziału w społeczeństwie. Jest to proces socjalizacji. Przekształca on organizm biologiczny w funkcjonującą istotę społeczną, w aktywnego członka społeczeństwa.
Istnieją dwa stanowiska:
- nasza tożsamość i zachowanie są zdeterminowane przez dziedziczność biologiczną
- doświadczenie społeczne.
Przeciwstawia się naturę wychowaniu.
NATURA
Po stronie natury opowiadają się instynktywiści, którzy twierdzą, że ludzkie zachowanie jest wynikiem działania instynktów, czyli wrodzonych niezmiennych, genetycznie zaprogramowanych wzorów działań, które są wspólne całemu gatunkowi i nie podlegają różnicowaniu ze względu na doświadczenia jednostki (np. instynkt agresji, afiliacji).
Przez naturę ludzką rozumie się zespół trwałych zdolności i sił motywacyjnych, działających w organizmie ludzkim i zmuszających go do zaspokojenia nie tylko potrzeb biologicznych, lecz także do aktywnego przystosowania do środowiska społecznego i kulturalnego, zdolności do tworzenia wartości społecznych i kulturalnych.
WYCHOWANIE
Dziedzictwo biologiczne (natura) jest w ogóle nie istotne i nasze zachowanie jest determinowane wyłącznie przez świat społeczny i wychowanie.
Obecnie twierdzi się, że zarówno natura jak i wychowanie przyczyniają się do rozwoju jednostki. Nie biologiczna natura, nie zespoły wrodzonych instynktów ani nawet wrodzona struktura ludzkiej psychiki jest podstawą jednolitości ludzkich zachowań, lecz trwałe podobieństwo małych grup, w których przebiega socjalizacja.
Osobowość człowieka jest wytworem społ. jest przejawem kultury. Człowiek jest istotą społeczną ukształtowaną przez kulturę w procesie socjalizacji.
Istnieją przypadki dzieci wychowywanych przez zwierzęta, które zachowywały się jak one. Są też przypadki dzieci wychowywanych w izolacji, które nie nauczyły się mówić, chodzić, zachowywać czystości. Były apatyczne, obojętne. Dzieci z sierocińców są też społecznie i emocjonalnie opóźnione w porównaniu z rówieśnikami wychowywanymi w domu.
Arystoteles: „Człowiek istotą społeczną”
„Człowiek żyje we wspólnocie”
Adam Mickiewicz "Dziady część III"