|
|
|
|
Tragedia – jeden z
podstawowych gatunków dramatu obejmujący utwory, w których ośrodkiem i siłą
napędową akcji jest konflikt dążeń bohatera z nie dającymi się przezwyciężyć
przeciwnościami, zakończony jego klęską, katastrofą. Konflikt u bohaterów
tragicznych opiera się na przeciwstawienie równowartościowych racji i stawia
bohatera – z reguły jednostkę nieprzeciętną, obdarzoną silną i świadomą wolą
– w sytuacji, w której każdy wybór zwraca się nieuchronnie przeciwko niemu.
Akcja takiego utworu, zazwyczaj pochodzenia mitycznego, demonstruje
nieprzezwyciężalne przeciwieństwo dążeń bohatera i przeznaczenia (ŕ fatum),
które niweczy jego zamysły i usiłowania, prowadząc go nieuchronnie do zguby.
W kolejach losu i w ostatecznym upadku bohatera tragicznego zawarte są według
klasycznej teorii znamiona wielkości moralnej, uwydatniające wartości
reprezentowanej przez niego idei i wzbudzające w widzu oczyszczające doznania
estetyczno emocjonalne (ŕ katharsis). Ogólnie
rzecz biorąc jest to kategoria estetyczna oznaczająca nierozwiązalny konflikt
pomiędzy dążeniami danej jednostki a siłami estetycznymi, bądź między różnymi
dążeniami i skłonnościami tej samej jednostki. Wiadomo oczywiście, że
konflikt ten kończy się nieuchronną porażką. Tragizm bohatera ujawnia się
najpełniej wtedy, gdy obie antagonistyczne strony konfliktu mają ważkie
racje, znajdujące równie silne uzasadnienie, np. w porządku kosmicznym,
prawach natury, historii lub życia społecznego, bądź też w reprezentowanych
przez nie systemach wartości, z których jeden z konieczności musi zostać
przekreślony. Szczególnie jaskrawym wyrazem tragizmu jest sytuacja, w której
musi się dokonać wyboru między równie złymi możliwościami, przy czym
jakikolwiek wybór, każda decyzja determinuje nieuchronne zanegowanie pewnych
uznawanych wartości (dla zachowania wartości innego rodzaju), rozwiązanie zaś
kompromisowe nie istnieje. Do tradycji antycznej nawiązywały także tragedie renesansowe (np. Odprawa posłów greckich - J. Kochanowskiego) oraz francuska tragedia klasycystyczna XVII wieku. Podnosiła ona antyczne zasady gatunku do rzędu norm estetycznych jakimi były tzw. trzy jedności, a podstawowym warunkiem konfliktu tragicznego uczyniła status społeczny postaci, którymi mogli być władcy, królowie i wielcy bohaterowie otoczeni legendarną sławą. Tragedia klasycystyczna zastąpiła metafizyczną motywację tragedii antycznej rozbudowaną motywacją psychologiczną: wprowadziła dociekliwą analizę ludzkich przeżyć, zwłaszcza konfliktów namiętności i nakazów moralnych czyniąc z nich siłę napędową akcji i ośrodek tragicznego konfliktu. |
|
Mit grecki - pojęcie i podział
Biblia
Literatura parenetyczna; ideał rycerza i władcy, ascety - świętego, oraz kochanka
Quo Vadis
"Treny" J. Kochanowskiego
Topos śmierci w kulturze i sztuce średniowiecza
Adam Mickiewicz „Dziady” cz. II, IV, I
Molier "Świętoszek" - charakterystyka Tartuffe'a
Filozofowie greccy.
Barok - literackie i ideowe wyznanie epoki
Henryk Sienkiewicz „Potop”
Barok - charakterystyka epoki.
„Pan Tadeusz” czyli Ostatni zajazd na Litwie...
Filozofia starożytnej Grecji i Rzymu
Wizja Boga, świata i człowieka...
Prometeizm i mesjanizm w "Dziadach części III" Adama Mickiewicza
Wybrane mity greckie, ich sens oraz ponadczasowy charakter
"Świętoszek” Molier’a – charakterystyka postaci
Porównaj dwie wybrane relacje literackie z życia w obozach