Białoszewski Miron

Białoszewski Miron

• ur. 1922 • zm. 1983 •  

Miron Białoszewski urodził się w 1922 roku w Warszawie, zmarł tamże w roku 1983. Zadebiutował w roku 1947. Jeden z

najwybitniejszych współczesnych pisarzy polskich. Autor zbiorów poezji Obroty rzeczy (1956), Rachunek zachciankowy (1959),

Mylne wzruszenia (1961), Było i było (1965), Odczepić się (1978), Stara proza, nowe wiersze (1984), Oho (1985), a także utworów

prozatorskich (Pamiętnik z powstania warszawskiego[1970], Donosy rzeczywistości [1973], Szumy, zlepy, ciągi [1976], Zawał [1977],

Rozkurz [1980], Przepowiadanie sobie [1981] ).

Przedziwnie wygląda słownikowy życiorys jednego z najwybitniejszych i najbardziej intrygujących pisarzy polskich II połowy XX

wieku. Lata młodości są niezwykle bogate w wydarzenia. Matura oraz początek nigdy nie ukończonych studiów polonistycznych na

tajnych kompletach w czasie II wojny światowej. Potem praca pomocnika murarskiego w obozie niemieckim w Lammsdorfie, skąd

przyszły poeta i prozaik ucieka. Po wyzwoleniu Białoszewski sortuje listy na Poczcie Głównej w Warszawie. Rozpoczyna studia

dziennikarskie i debiutuje jako dziennikarz w 1946 roku. Debiutuje też wtedy jako poeta. Warto pamiętać, że czytał swój wiersz na

pierwszym w powojennej Warszawie wieczorze autorskim. Od 1952 roku staje się autorem wierszy i tekstów piosenek dla dzieci

publikowanych w „Świerszczyku”. W 1951 roku zakłada w prywatnym mieszkaniu słynny Teatr na Tarczyńskiej. Po zamknięciu teatru

(1963) znany już autor pierwszych tomów wierszy wybiera życie prywatne. Pisze się tylko o nagrodach. Białoszewski nie

uczestniczy w tzw. życiu publicznym i zyskuje coraz większe uznanie, choć nie brak głosów, że skończył się jako poeta.

Fascynujący i kontrowersyjny twórca stał się patronem całego nurtu poezji lingwistycznej (po 1968 roku). Ukochany przez jednych,

całkowicie niemal negowany przez innych (Przyboś, Sandauer), staje się podręcznikową zmorą licealistów. Tak szybko i tak dziwnie.