Berent Wacław

Berent Wacław

• ur. 1873 • zm. 1940 •

Wacław Berent (1873-1940) - powieściopisarz, tłumacz i eseista. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Studiował w Krakowie, Zurychu i Monachium, gdzie doktoryzował się w 1895 na podstawie rozprawy z dziedziny ichtiologii, wydrukowanej rok później w Jenie. W czasie studiów zwiedził Paryż i Berlin. Osiadł na stałe w Warszawie. W latach 1900-1907 współpracował z "Chimerą", czołowym pismem modernistów. W 1924 redagował serię wydawniczą przekładów Opowieści Zwięzłe, a w 1929 wspólnie z J. Lechoniem - "Pamiętnik Warszawski". W 1929 otrzymał nagrodę literacką Warszawy, a w 1933 państwową nagrodę literacką. Był członkiem Polskiej Akademii Literatury (od 1933) i członkiem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich w Warszawie. Zadebiutował opowiadaniem Nauczyciel (1894). Zasadniczy zrąb jego dość skromnego ilościowo dorobku literackiego tworzą
powieści: Fachowiec (1895), Próchno (1903), Ozimina (1911), Żywe kamienie (1918) i "opowieści biograficzne": Nurt (1934), Diogenes w kontuszu (1937), Zmierzch wodzów (1939). Przełożył dzieła m.in.: Ch. D. Grabbego, Żart, satyra, ironia i głębsze znaczenie; G. de
Maupassanta, Baryłeczka; J. W. Goethego, K. Hamsuna, R. Rollanda, Stendhala oraz - co znajduje swoje odbicie w Próchnie - H. Ibsena (Wróg ludu), F. Nietzschego (Tako rzecze Zaratustra) i teksty starohinduskie, np. cytowane przez Hertensteina upaniszady.