Baczyński Krzysztof Kamil

Baczyński Krzysztof Kamil

• ur. 1921 • zm. 1944 •    

Krzysztof Kamil Baczyński urodził się w 1921 roku w Warszawie. Syn cenionego krytyka literackiego, Stanisława, należał do pierwszego pokolenia twórców urodzonych i wychowanych w niepodległej Polsce. Twórczość rozpoczął jeszcze jako uczeń
gimnazjalny. Wybuch wojny wciągnął go do działalności konspiracyjnej. Był jednym z pierwszych członków słynnego batalionu AK „Zośka”.

Poczucie obowiązku narodowego towarzyszyło jego marzeniom o wolnej sztuce oraz wielkiej miłości do żony poety, Barbary, której poświęcił wiele znanych i pięknych wierszy.

Poeta zginął 4 sierpnia 1944 roku w walce przy Placu Teatralnym. W parę tygodni później zginęła także jego żona.

Za życia zdążył ogłosić zaledwie dwa konspiracyjnie wydane zbiory wierszy (Wiersze wybrane 1942 i Arkusz poetycki 1944).
Najcenniejsza część jego dorobku szczęśliwie zachowała się w rękopisach. Skromny powojenny wybór jego wierszy, Śpiew z pożogi,
opublikowany w 1947 roku, zapoczątkował lawinowo narastającą popularność i uznanie dla największego poety „straconego pokolenia”. Przemilczany przez komunistów, zyskiwał tym większe uznanie. Gdy tylko pojawiła się taka możliwość, do wierszy jego powstało sporo pieśni i piosenek (śpiewała je m.in. Ewa Demarczyk), a wiele drużyn harcerskich przyjęło jego imię.

Gdyby nie przedwczesna śmierć, byłby drugim Słowackim — głosił jeden z najwybitniejszych krytyków, Kazimierz Wyka. Wtórował mu Stanisław Pigoń, wspominając o rozrzutności, z jaką rzucamy na szaniec najcenniejsze polskie drogie kamienie.