Wyszukiwarka:
Artykuły > Studia >

August COMTE

1. August COMTE (1798-1857) termin socjologia - w czwartym tomie obszernego dzieła systemowego „Kurs filozofii” określił przedmiot socjologii oraz metody badań socjologicznych. Sama refleksja socjologiczna sięga jednak starożytności. W starożytnej Grecji filozofia obejmowała całość ludzkiej wiedzy a tak genialny filozof jak Arystoteles ze Stagiry (384-322) mógł zajmować zarówno logika, jak i biologia, naukami o polityce, psychologia fizyką jak i metafizyką. Metoda Arystotelesa opierała się na doświadczeniu co sprawiło iż krytykował szkołę Platońską. Zaznaczamy, że Platon napisał dzieło pt. Państwo i określamy go jako ojca idealizmu obiektywnego. Uważał, że Świat idei jest absolutny a najistotniejsza funkcje w Państwie powinni spełniać filozofowie. Wg, niego istota realnych tworów państwowych była odwaga bądź chciwość lub anarchia. Mógł jeszcze rządzić strach i zbrodnia, przejawy tyrani. Piramida społeczna wg. Platona Mędrcy – Wojownicy, lud pracujący. Wracając do Arystotelesa należy powiedzieć iż punktem wyjścia jest twierdzenie, że Państwo należy do tworu natury, człowiek zaś jest stworzony do życia w państwie. Istnieją gminy, które łącza się tworząc właśnie Państwo, które jest samowystarczalne. Celem państwa jest zaspokojenie materialnych materialnych duchowych potrzeb ludności. Ustrój dobry w jednych warunkach może okazać się zły w innych warunkach. Możemy mieć do czynienia z monarchią, politeą lub oligarchia, tyrania, demokracja. Podział ze względu na majątek społeczeństwa. Formy rządu – Oligarchia – Demokracja. Oligarchia rządy bogaczy, demokracja rządy biednych. Forma rządu pozostaje w ścisłym związku pomiędzy oligarchią a demokracją. Stan średni gdy przeważa to mamy do czynienia z politeą, mieszanina demokracji i oligarchii ale z przewaga demokracji. To właśnie Arystoteles dzielił dzielił społeczeństwo na ludzi biednych i bogatych. Nowożytność – 1255-1275 św. Tomasz z Akwenu nawiązywał zarówno do Arystotelesa jak i do św. Augustyna. Twierdził , że władza państwowa pośrednio pochodzi od Boga. Każdy ustrój tworzą ludzie boska jest tylko sama zasada władzy. Był zdania że zadania Państwa SA nie tylko doczesne ale państwo powinno także stwarzać warunki potrzebne do zbawienia, czyli pokój i porządek. Nierówność społeczna jest składnikiem każdej doskonałej całości. Hierarchia musi istnieć zawsze i wszędzie ponieważ społeczeństwo jest z natury hierarchiczne. ODRODZENIE – Machiavelli 1469 -1529 – jeden z najwybitniejszych teoretyków wśród pisarzy odrodzenia, odsłaniał tajniki rządzenia oraz faktycznie motywy działania i cele działań władców. Fascynowały go procesy powstawania nowych państw i ich ustrojowych struktur. Uważał, że nowy porządek może być utrwalony przez władzę jednostki i przez użycie wyjątkowych środków. Dyktatura zaś jest nieodzowna, głównie dlatego że nowy ustrój musi na wstępie z całą bezwzględnością rozprawić się ze swymi wrogami. Uważał, że polityka nie ma nic wspólnego z moralnością. Musi być skuteczna. Był przekonany, że tylko absolutyzm monarszy może stworzyć silne gospodarczo państwo ale po stworzeniu nowego Państwa absolutyzm jednostki powinien być zastąpiony republiką. Emanuel Cont – podjął krytykę samego rozumu. Humanizacja nauki i humanizacja etyki. „Krytyka czystego rozumu). Założył, że przedmiot gra w procesie poznania aktywna role bez której ten nie byłby możliwy. Wyeliminował z historii poznania wyobrażenie podmiotu jako biernego odbiorcę wrażeń. Badacz musi badać przyrodę. 2. Człowiek Istota społeczna Człowiek jest istotą społeczną. Ludzie żyją społecznie, bo skłania ich to tego cała natura. Konieczność życia społecznego wynika z faktu, że jednostka ludzka sama dla siebie jest niewystarczająca. Koncepcje człowieka. Koncepcja Socjologiczna – głosi, że człowiek przez życie społeczne dochodzi do pełni człowieczeństwa. Koncepcja Teologiczna – tłumaczy genezę pochodzenia i kultury oraz przeznaczenie istoty ludzkiej. Te koncepcja wzajemnie się uzupełniają: człowiek rodzi się „ludzki”, a pełnię swego człowieczeństwu, swego rozwoju osiąga dopiero dzięki społeczeństwu. Koncepcja Abstrakcjonistyczna – tutaj nie wysuwa się żadnych twierdzeń, czym jest i jaka jest jednostka ludzka. Nie formułuje się wyjaśnień czy charakterystyk, które dotyczyłyby właściwości biologicznych, czy psychicznych, czy też potrzeb istoty ludzkiej. Przyjmuje się jedynie, że jednostka ludzka jest podmiotem działań i zachowań, i analizuje się różne formy, w jakich życie społeczne tych jednostek występuje (stosunki społeczne, grupy społeczne, procesy społeczne). Koncepcja Naturalistyczna –ujmuje jednostkę ludzką jako przedstawiciela gatunku, jako indywidum biologiczne ukonstytuowane i rozwijające się jak każdy organizm, który reaguje na bodźce zewnętrzne poprzez odpowiednie zachowania. Koncepcja Realistyczna –wychodzi z założenia, że jednostka ludzka jest istota społeczna. Koncepcja ta zawiera trojakie znaczenie ontologiczne. W pierwszym znaczeniu ustala, że jednostka ludzka nie mogłaby rozwinąć swych cech specyficznie ludzkich. Gdyby znajdowała się poza ludzkim środowiskiem społecznym. W znaczeniu drugim stwierdza, że człowiek nie jest czymś danym, gotowym statycznie określonym. Jest istota, która staje się i urzeczywistnia się w miarę swojego rozwoju, pod wpływem oddziaływań nań społeczeństwa i jego kultury. Po trzecie koncepcja ta zakłada, iż jednostka tworzy różne rodzaje i formy życia społecznego. 3. RELACJE MIĘDZY JEDNOSTKĄ A SPOŁECZEŃSTWEM. Teoria Organicystyczna – w starożytności Platon, a w czasach nowożytnych Herbert Spencer, uważając społeczeństwo za pierwsze, pierwotne i wyższe w stosunku do człowieka, uznając społeczeństwo jako organizm, stworzyli podstawy tej teorii. W świetle tych poglądów społeczeństwo jako całość wcześniejsza decyduje o naturze swej części jaka jest człowiek. Osoba ludzka nie ma sama w sobie żadnych celów, spełnia jedynie funkcje wobec organizmu, jakim jest społeczeństwo. Tylko społeczność ma swoje cele. Jednostka osiąga natomiast pełnię swego człowieczeństwa poprzez pełnienie określonych funkcji w społeczeństwie. Faszyzm i hitleryzm opierały się w całości na organicystycznym pojmowaniu państwa i społeczeństwa. TEORIA- MECHANISTYCZNA – podwaliny teorii stworzyli Demokryt i Anaksagoras, stwierdzając, że istnieją tylko rzeczy jednostkowe, zaś całości są wytworem umysłu ludzkiego. Teoria ta głosi, że istnieją wyłącznie jednostki ludzkie, społeczność zaś jest sumą jednostek, które łączyć może jedynie jakaś umowa. Społeczność jest tworem myśli ludzkiej. TEORIA REALISTYCZNA (Funkcjonalna) – głosi, społeczeństwo nie jest bytem substancjalnym, ale SA nim jedynie osoby ludzkie, które społeczeństwo tworzą. Czynnikiem jednoczącym ludzi w społeczność jest jakieś dobro, które te jednostki pragną osiągnąć. Osoby ludzkie tworzą społeczność, aby przez nie uzyskiwać pełnię człowieczeństwa. Dlatego nie człowiek jest dla społeczeństwa, ale społeczeństwo ma pomagać jednostce osiągnąć jej cele. Z jednej strony jednostki mają uprawnienia względem grupy w zakresie domagania się realizacji dóbr jednostkowych za pośrednictwem dobra wspólnego. Z drugiej strony społeczność wymaga od jednostki odpowiedniego działania na rzecz dobra wspólnego. 4. RODZAJE SOCJALIZACJI Socjalizacja Pierwotna – obejmuje okres dzieciństwa, grupę rodzinną, pierwotną. Autorytet to rodzina. Dziecko obserwuje, rozpoznaje świat, koduje, zaczyna te kody naśladować. Coraz więcej tych kodów do niego dociera – szkoła, przedszkole. Bezkrytyczne przyjmowanie wszystkich informacji bez porównywania ich z innymi treściami to jest właśnie socjalizacja pierwotna. Socjalizacja Wtórna Dokonuje się ona w okresie dojrzewania, w wieku dorosłym. Do człowieka dociera więcej różnorodnych informacji. Zaczyna on je weryfikować, wybierać korzystniejsze, sam chce decydować. Przejawia się ona pewnym buntem, protestem. 5. SZKOŁY SOCJOLOGII – Szkoła Neopozytywistyczna – Odznacza się niechęcią do rozwijania teorii a w szczególności skłonnością do radykalnego empiryzmu. Odznacza postulat oczyszczenia terminologii pozytywistycznej z kategorii której treścią nie jest obserwowanie zachowanie jednostek. Oznacza dążność do oparcia procedury badawczej socjologii na wzorach nauk ścisłych. Lata 30-40 XX w Lundberg Geogr., Otto Nojratt, Stuart Dott. Założenia Szkoły Neopozytywistycznej: - zjawiska społeczne podlegają prawom przyrody - nie ma różnic miedzy nauką traktującą o ludziach a innymi naukami – zjawiska można badać w ten sam sposób co zjawiska przyrodnicze i przy użyciu tych samych dyrektyw. – tzw. aspekty subiektywne zjawisk społecznych można badać tylko przez ich uzewnętrznione postrzeganie zmysłowo manifestacje – dla celów badania naukowego. Zjawiska społeczne winny być kwalifikowane i doprowadzone do stanu mierzalności w którym mogą być opisane ilościowo. Szkoła Humanistyczna – Max Weber i Florian Znaniecki nawiązują do szkoły badeńskiej XIX/XX w.. Przedstawiciele tej szkoły przeciwstawiali się narzucaniu humanistyce modelu nauk ścisłych. Założenia: badacza powinny interesować nie tyle nieprawidłowości ujawniając się w zachowaniu zbiorowisk ludzkich ile subiektywna strona zagadnienia – zachowanie odbywa się w sytuacji społecznej trzeba, zatem poznać jak badani ja definiują oraz jakim normami się kierują – do poznania motywów ludzkich prowadzi badanie postaw realistycznych – badanie postaw realistycznych zapewnia badaczowi rozumienie badanych przez wczucie się w ich sytuacje i ich przeżycia (posługiwać się powinien dokumentem osobistym – listem, pamiętnikiem i obserwacjami). Szkoła Funkcjonalistyczna – jedna z najbardziej rozbudowanych szkół. Network, Pearsons. Holistyczne ujmowanie społeczeństwa. Nawiązanie do funkcjonalistów lat 20 A. Brown. Założenia: Podstawowa kategoria system społeczny jako całość złożona z wzajemnie powiązanych elementów współprzyczyniających się do utrzymania równowagi tego systemu. System trwa, jeśli poszczególne części spełniają jego funkcje. Wszelkie elementy systemu maja określone potrzeby, które należy tak kształtować, aby ich zaspokojenie nie naruszało ich standardów obowiązujących w systemie. Funkcjonalnym wymogiem systemu jest zróżnicowanie celu działania. W trakcie socjalizacji należy różnicować wpojone wartości, aby największy odsetek członków pełnił rolę silnej grupy. Niezbędnym wymogiem systemu jest, aby instytucje socjalizujące prowadziły do uzewnętrznienia wartości, których akceptacja jest niezbędna do utrzymania systemu. Szkoła Indywidualistyczna – nawiązuje do tradycji behawioryzmu. Skupia uwagę na zewnętrznych obserwowalnych zachowania grupy. Społeczeństwo widziane jako sieć, międzyludzkich oddziaływań interakcji. Zachowanie każdego poj. Człowieka jest interpretowane jako wyuczona reakcja na zachowanie innych ludzi, reakcja kierowana dążeniem do maksymalizacji nagród i minimalizacji kar. To, że ludzie traktują zachowanie jako karę lub nagrodę wynika z; rysów natury ludzkiej są one wzmocnieniem pierwotnym np. głód, ból zdrowie. Mogą być zrelaktywizowane kulturowo i historycznie, wzmocnienia wtórne. Szkoła Symbolicznego Interakconizmu. Odrzuca się obraz człowieka jako biernego organizmu reagującego tylko na bodźce płynące z otoczenia zewnętrznego. Jednostka zaopatrzona w jaźń. Działania ludzkie są rezultatem skomplikowanego procesu, w którym człowiek nadaje najpierw znaczenie poszczególnym składnikom sytuacje w której się znalazł, interpretuje ją następnie rozważa możliwe sposoby reakcji i ich konsekwencje, planuje przyszły tok postępowania podejmuje decyzje i działania i dopiero wtedy wciela ją w życie. W ten sposób rozszyfruje sens jako symboli interakcji. Ludzie komunikują sobie w ich toku określone treści znaczeniowe. Społeczeństwo jest zatem wytworzoną w procesie wzajemnego dostosowania się symbolicznych interakcji. Fenomenologia Społeczna – Przyjmuje najbardziej skrajne stanowisko subiektywistyczne, uznaje, że świat społeczny składa się jedynie z sumy stanów świadomości członków społeczeństwa. A wszelkie tezy z obiektywnej pozaświadomości są nie upragnione bo nie możliwe do udowodnienia. Najważniejszą teza jest to, że w obrębie jednej zbiorowości stany świadomości jednostkowych upodabniają się do siebie staja się intersubiektywne. Zadaniem socjologii jest zbadanie, w jaki sposób społeczeństwo jest skonstruowane za pomocą uzgodnienia i koordynacji jego subiektywnego postrzegania przez uczestniczące w podobnych sytuacjach społecznych jednostki. 6. SPOŁECZEŃSTWO – to kompleks grup – np. państwo, naród, organizacje, społeczeństwo kapitalistyczne, socjalistyczne feudalne. Społeczeństwo to ogół instytucji zapewniający jednostkom wspólne zaspokajanie potrzeb jest to ujęcie organizacyjne które zwraca uwagę na nie dominującą zbiorowość lecz na wszystkie zbiorowości formy i przejawy życia w zbiorowościach zorganizowanych. Ujęcie filozoficzne – społeczeństwo jako postać egzystencji człowieka jako stan przeciwstawny społ. Indywidualnego. Społeczeństwo przeciwstawia się państwu, żyje poza organizacją państwową. Turowski Społeczeństwo to historyczne ukształtowana wielość zbiorowości grup społecznych oraz ich instytucji wzajemnie od siebie uzależnionych zintegrowanych przez instytucje społeczności nadrzędnych np. narodu, państwa, posiadających wspólne obiektywne warunki bytu i pewne wspólne kompleksy kultury. Społeczeństwo – 2 koncepcje. 1. Integracja jednostek w określonej całości wynika z faktu iż egzystencja ludzi oparta jest na konieczności współżycia współdziałania z innymi ludźmi. Społ. Opiera się na porozumieniu, konsensusie co do podstawowych wartości, celów do których należy dążyć czy sposobów, które osiągamy. Ideologia, przekonania, religia czyli system symboli kulturowych stanowi podstawy integracji społeczeństwa. Odmienne stanowisko - teoretycy którzy głoszą, że w strukturach między ludźmi dominuje konflikt. Wymuszone współdziałanie zbiorowości grup tworzących określoną całość społeczną. 7. KATEGORIE SPOŁECZNE Wg Goodmana - podstawa jest wykorzystanie technologii. a) Społeczeństwo Myśliwsko – Zbierackie Społeczeństwo wolne od nierówności społecznej. Nie było wymiany, przywództwa jedynie przywództwo doraźne. B) Społeczeństwo Kopieniackie – wyodrębniło się w tych miejscach globu gdzie była żyzna gleba. Pozwoliło to pewne nadwyżki żywności, pojawiła się wymiana i nierówność która została wpisana na stałe w struktury społeczne. C) Społeczeństwo pasterskie środkowa Anglia – hodowla zwierząt, wymiana . społeczeństwo mobilne, podejmowało walki, wojny, pojawiło się zjawisko niewolnictwa oraz dyfuzja kulturowa. D) Społeczeństwo Rolnicze – wyodrębniło się z skutek rewolucji agrarnej. Pojawił się pług, wzrosła wydajność uprawy ziemi, pojawiły się ogromne nadwyżki żywności, ludzie zaczęli rezygnować z uprawy roli. Pojawił się pieniądz oraz miasto. Ludzie z rolników przechodził do innych zawodów. Pojawiło się zróżnicowanie klasowe, władza monarsza królewska. E) Społ. Przemysłowe – pojawiło się w połowie XVIII w w Anglii. Społ. Industrialne. Zastąpienie siły ludzkich mięsni siłą pary. Miejsce pracy zostało przeniesione z warsztatu przy domowego do fabryki. Powstały związki zawodowe. Wzrost produkcji przemysłowej. Zjawisko ruchliwości społecznej. Bardzo biedni mogli stać się bardzo bogatymi jeżeli mieli pewne zdolności i determinacje aby stać się bogatymi. F)Społecz. Postindustrialne – Poprzemysłowe – produkcja informacji i usług. Ponad 50% ogółu pracującego zatrudniona jest w usługach. Symbolem sołecz, industralnego jest fabryka a postindustalnego uniwersytet. 8. OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA. Pojecie przez psychologów socjologów i filozofów. Wyjaśnienie relacji Świata podmiotowego do przedmiotowego. Osobowość jako swoistość działań ludzkich. Koncepcja Freuda – IT, Ego, Superego. Doszedł do przekonania, że źródło zachowań tkwi w popędach z którymi się rodzimy. Siły które w nas drzemią nazywamy pojęciami erosa i tanatosa. Eros- popęd płciowy i instynkt życia, tanatos – popęd agresji, nawyk samozagłady, samozniszczenia. IT nie zna poczucia czasu. EGO – rola rozjemcy pomiędzy IT i superego. Reprezentuje posiadany przez dana jednostkę obraz rzeczywistości społecznej wiedze co do czego prowadzi i co jest możliwe w świecie w którym żyjemy. Superego – jest składem wartości jednostki uwewnętrznione społeczeństwo, wartości, sumienie. Reprezentacja społeczeństwa w jednostce pozostaje w konflikcie z IT. EGO posluguje się mechanizmami obronnymi np. fantazjowanie, racjonalizacja próba udowodnienia sobie, że nasze zachowanie jest racjonalne i słuszne chodzi o stan wewnętrznej równowagi, projekcja, rzutowanie, przemieszanie (wyladowanie złości na obiektach przypadkowych), zaprzeczanie rzeczywistości. 9. OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA to element społeczny w człowieku to zinterializowana kultura, dynamiczna organizacja idei, postaw, nawyków nad nadbudowanych nad natura biologiczną. 3 grupy czynników: biogenne – własności anatomiczne (właściwości fizjologiczne), psychogenne – istotne cechy rozróżniaja ludzi (pamieć, inteligencja, zdolności, socjogenne – Czynniki biogenne nie wyznaczaja istoty życia. Przeciętny organizm nie ma wpływu na życie społeczne. Czynniki psychogenne – spostrzegawczość, Socjogenne – kulturowy ideał osobowości czyli zespół cech mówiący o tym jaki ideał wychowawczy należy propagować w danej epoce historycznej. Starożytność – człowiek wszechstronnie uzdolniony, filozof i sportowiec. Średniowiecze – rycerski. Industrialność – pracowitość i oszczędność. 10. ROLA SPOŁECZNA – stały i wewnętrznie spójny system zachowań będący reakcjami na zachowania innych ludzi. Jazń Subiektywna – samoświadomość jednostki samoświadomość siebie polega na tym, że jednostka może być sama dla siebie obiektem. G. Mit. Jazń Odzwierciedlona – jest obrazem siebie jakim jednostka się posługuje a który uzyskuje w drodze własnej interpretacji, percepcji siebie przez innych. Zespół wyobrażeń o sobie „odczytanych” z wyobrażeń innych ludzi o nas samych. Poczucie tożsamości – układ autodefinicji jednostki jako autora społecznego. Tożsamość osobowa – oznacza poczucie ciągłości jaźni własnego istnienia mimo upływu czasu to tożsamość stała. Tożsamość społeczna –poczucie zajmowania przez jednostkę określonego miejsca w świecie społecznym. 9. CZYNNIKI WARUNKUJĄCE PRAWIDŁOWĄ REALIZACJĘ ROLI SPOŁECZNEJ. Rola – względnie stary i wewn. spójny system zachowań będących reakcjami na zachowania się innych osób przebiegających według ustalonego wzoru. Proces realizacji roli zależy: a) elementów bio- i psychogennych jednostki, budowa anatomiczna, zdolności, inteligencja itp. Mogą umożliwiać, ułatwiać czy utrudniać wykonywanie pewnych ról. b) wzoru sobow. określającego zespół cech idealnych jakie jednostka wykonująca daną rolę powinna okazywać oraz zespół idealnych sposobów zachowania się. c) definicji roli przyjętej w grupie czy kręgu społecznym, który nadzoruje jej wykonanie np. według przepisów ustalonych przez władze d) struktury grupy czy kręgu jej zawartości wewnętrznej i systemu nagród czy sankcji którymi ona dysponuje w stosunku do swoich członków e) stopnia identyfikacji jednostki z grupą. 10. POTRZEBY – to stan pewnego niedoboru, który osobnik stara się uzupełnić. Potrzeby są czynnikami dynamizującymi ludzkimi potrzebami. Jeżeli naturalna harmonia równowaga między organizmami a środowiskiem zostaje zachwiana a dzieje się to wtedy kiedy środowisko nie zaspakaja określonej potrzeby organizmu. W takim wypadku człowiek odczuwa czegoś brak, niepokój rozdrażnienie, chcemy się od czegoś uwolnić. Potrzeba pobudza org. do działania, które ma przywrócić równowagę. Jeśli już uzyskami równowagę to potrzebujemy większego bodźca od tego, który nas uwolni od ostatniej potrzeby. Jest to spowodowane zmianami w organizmie człowieka, którego stały rozwój powoduje podnoszenie się fizjologicznego poziomu. Potrzeby ułożone są hierarchicznie, potrzeba wyższego rzędu pojawia się po zaspokojeniu potrzeby niższego rzędu, potrzeby niższego rzędu maja silniejsze działanie motywacyjne niż potrzeby wyższego rzędu., Niezaspokojenie potrzeby wyższego rzędu powoduje bardziej negatywne skutki psychiczne niż fizyczne. Potrzeby niższego stanowią mechanizm homostatyczny organizm i dlatego ich niezaspokojenie powoduje negatywne zmiany fizj w organizmie. Potrzeby zaspokojone są przez człowieka w sposób nieuświadamiany. 11. KLASYFIKACJA POTRZEB W/G A.H. MASLOWA: 1) Fizjologiczne - są one od siebie izolowane, mają swą określoną lokalizację w ciele. Zalicza się do nich potrzeby: pożywienia, snu, pragnienia, aktywności, seksualne. Gdy nie są zaspokojone, dominują nad wszystkimi innymi potrzebami, wypierają je na dalszy plan i decydują o przebiegu zachowania człowieka. 2) Bezpieczeństwa - należą do nich potrzeby: zależności, opieki i oparcia, protekcji, wolności od lęku, niepokoju chaosu, ładu i porządku. Pobudzają one do działania, zapewniając człowiekowi nienaruszalność, ujawniają się, gdy dotychczasowe nawyki okazują się mało przydatne. 3) Przynależności i miłości - występują one w usiłowaniach przezwyciężenia osamotnienia, eliminacji i obcości, tendencji do nawiązywania bliskich intymnych stosunków, uczestnictwa w życiu jakiejś grupy, w dążeniach do tworzenia gangów. 4) Uznania(szacunku) i prestiżu we własnych oczach i w oczach innych ludzi. Maslow wyodrębnił w nich dwie grupy: a) w pierwszej występuje pragnienie potęgi, wyczynu i wolności, b) w drugiej potrzeba respektu i uznania ze strony innych ludzi, dobrego statusu społecznego, sławy, dominacji, zwracania na siebie uwagi. 5) Samoaktualizacji(samorealizacji) - wyrażają się w dążeniu człowieka do rozwoju swoich możliwości. Stanowią one również środek do zaspokojenia potrzeb fizjologicznych lub reakcje kompensujące niezaspokojenie innych potrzeb. 6) Poznawcze(wiedzy i rozumienia rzeczywistości) - wyrażają się one w bezinteresownym poszukiwaniu wiedzy przez człowieka w dążeniu do poznania rzeczy nie wyjaśnionych. 7) Estetyczne - znajdują wyraz w pozytywnych wzruszeniach dostarczanych człowiekowi przez wytwory kultury, zarówno w postaci treści zmysłowych, jak i intelektualnych, określanych zwykle jako rzeczy ładne, piękne, harmonijne. W hierarchii potrzeb Maslowa na dole znajdują się potrzeby fizjologiczne, a u szczytu potrzeby estetyczne. Hierarchia tych potrzeb opiera się na dwóch podstawowych założeniach: - zachowanie człowieka jest motywowane przez niezaspokojone potrzeby, - gdy dana potrzeba została zaspokojona potrzeby wyższego rzędu. 12. ISTOTA I KWALIFIKACJA POTRZEB. Potrzeby są wyznacznikiem celów, siłą napędową lub hamującą działalność fizyczną i odczucia oraz decyzje. Najsilniej w danym społeczeństwie odczuwane potrzeby decydują o jego kulturze, typowych skłonnościach i dominujących wartościach. Potrzeby są wytworem cech biologicznych i psychicznych człowieka ukształtowanych przez zespolone oddziaływanie środowiska kulturowego i naturalnego. Potrzeba to stan człowieka odznaczający się niespełnieniem określonych warunków- jest to subiektywne odczuwanie braku niezaspokojenia lub pożądania określonych warunków lub rzeczy które człowiek uzna za niezbędne do utrzymania go przy życiu. Kwalifikacja potrzeb wg Maslowa: 1. Potrzeby fizjologiczne np. pożywienia , snu, pragnienia, aktywności. Gdy są one niezaspokojone , dominują nad innymi potrzebami wypierając je na dalszy plan i decydują o przebiegu zachowania człowieka, 2. Potrzeby bezpieczeństwa np. zależności , opieki i oparcia, wolności od lęku, niepokoju i chaosu; potrzeba ładu i porządku; pobudzają do działania, zapewniając człowiekowi nienaruszlność.3. przynależności i miłości- usiłowanie przezwyciężenia osamotnienia , obcości, tendencja do nawiązywania bliskich , intymnych stosunków; uczestnictwa w życiu jakiejś grupy . 4. Uznania i prestiżu- gr. 1: pragnienie potęgi , wyczynu, wolności, gr.2: p. respektu i uznania ze strony innych , dobrego statusu społ. , sławy 5.samorealizacji-dążenie do rozwijania swoich możliwości, 6. Poznawcze- wiedzy i rozumowania- bezinteresowne poszukiwanie wiedzy przez człowieka , dążenie do poznania rzeczy niemożliwych, 7. Estetyczne –pozytywne wzruszenia dostarczane człowiekowi przez wytwory kultury .Hierarchia potrzeb opiera się na 2 założeniach: 1) zachowanie człowieka jest motywowane przez niezaspokojone potrzeby , 2) jeśli dana potrzeba została zaspokojona w stanie zadawalającym , czynnikiem motywującym staje się chęć zaspokojenia potrzeby wyższego rzędu. Potrzeby mają charakter dynamiczny. Człowiek ma tendencje do tworzenia na miejscu jednej już zaspokojonej potrzeby nowych potrzeb. Podział ogólny potrzeb : a) biologiczne- wynikają wprost z organizmu : - metabolizm ,- reprodukcja- dążenie do przedłużenia swego istnienia przez posiadanie potomstwa,- odpowiednie warunki fizyczne umożliwiają przebieg wszystkich procesów fizjologicznych, -bezpieczeństwo- ochrona przed atakami innych ludzi , zwierząt, - ruchu- działanie jest konieczne dla organizmu i dla kultury , w społ. każdy człowiek musi osiągnąć pewien poziom umiejętności, - rozwoju, b) społeczne są wynikiem odczuć i wymogów psychiki uformowanej przez współżycie w społ. Potrzeby psychiczne : J. Reykowski:’ potrzeb psychicznych jest tak wiele jak wiele psychologicznych warunków musi być spełnionych aby działalność człowieka mogła przebiegać płynnie i bez zakłóceń aby człowiek był zdolny do twórczych myśli. LINTON : 1. Pragnienie odzewu emocjonalnego – gł. Aprobaty ; niezaspokajanie grozi poczuciem samotności i izolacji, 2. Bezpieczeństwo na dłuższy czas-potrzeba stałego upewniania się i zabezpieczenia ,3. Nowe doświadczenia – występują gdy poprzednie w jakiś sposób są zaspokojone : wynika ze znudzenia i prowadzi do poszukiwań nowych doznań .Istnieje jeszcze inna klasyfikacja potrzeb psychicznych: 1. Bezpieczeństwa- unikanie wszystkiego co teraz lub w przyszłości może przynieść cierpienie , 2. Zauważania , uznania i znaczenia , 3. Afilacji i dodatniego kontaktu uczuciowego, 4. Przynależności-wspólna reakcja i kontakt, 5. Aktywność pracy i spokoju, 6. Sensu i wartości, 7. Dodatniej samooceny , samorealizacji. 13. BUDOWA POSTAWY. Postawa to zespół nagromadzonych informacji, doznań i organizacji uczuć , motywów i doświadczeń jednostki ludzkiej będący podstawowym elementem całej organizacji psychicznej jednostki. Wg Miki to pewien względnie stały stosunek emocjonalny lub oceniający do przedmiotu, bądź dyspozycja do wystąpienia takiego stosunku wyrażająca się w kategoriach pozytywnych i negatywnych bądź neutralnych. Jest elementem składowym osobowości. KOMPONENTY: poznawczy- składają się na niego wiadomości o jej przedmiocie, przekonaniu, przypuszczeniu bądź wątpieniu. Najważniejszym jest przekonanie, które jest intelektualnym stanem pewności o realności lub słuszności jakiegoś przedmiotu lub zjawiska. Emocjonalny zwany też emocjonalno-motywującym składa się z uczuć wyższych takich jak radość, szacunek, zachwyt oraz odpowiednie tym uczuciom przeciwieństwa. Zachowawczy kierunek behawiorystyczny, składa się z reakcji mimicznych, wokalnych , werbalnych czyli czynności zorganizowanych i ukierunkowanych na cel jakimi są pomoc opieka. Behawiorystyczny składnik postawy jest bardzo istotny, bowiem umożliwia podział i diagnozowanie i podział postaw na: werbalne i niewerbalne. Postawy nie są jednorodne lecz wszystkie posiadają takie cechy jak: treść przedmiotowa: wskazuje czego postawa dotyczy –zakres - informacja o liczebności jej przedmiotów -kierunek-uwidoczniają się w uszeregowaniu postaw studentów wobec studiów od zdecydowanie pozytywnych do coraz mniej pozytywnych. – siła postawy krańcowo pozytywna i krańcowo negatywna są silniejsze niż postawy umiarkowane, - złożoność i zawartość to cechy postawy które wiążą się z występowaniem norm już trzech komponentów w każdej pełnej postawie –trwałość - z upływem czasu postawy ulegają zmianie tak jak zmienia się rzeczywistość społeczna i jej poszczególne składniki. Niekiedy mimo zaistnienia zupełnie innej sytuacji, nadal funkcjonują stare poglądy postawy. 14. KLASYFIKACJA POSTAW ZE WZGLĘDU NA KRYTERIUM TREŚCI PRZEDMIOTÓW: 1. P. personalne: - intrapersonalne – w stosunku do samego siebie, - interpersonalne- do innych ludzi i zbiorowości, 2. P. rzeczowe-dotyczą różnych przedmiotów materialnych, 3. P. wobec instytucji i norm społ., czynności społ., teorii naukowych ,- konformistyczna, nonkonformistyczna, - legalistyczna, - przestępcza. Postawa konformistyczna wyraża poglądy zgodne z normami akceptowanymi w określonej grupie. Konformizm społ. jest także efektem funkcjonowania kontroli społ. i jej skuteczności. Postawa nonkonformistyczna stanowi odwrotność p. konformistycznej, polega na jasnym i intencjonalnym nie respektowaniu określonych norm społ. a nawet prawnych obowiązujących w danej grupie . Postawa legalistyczna wyraża się w uznawaniu norm prawa obowiązującego , niezależnie od kontekstu społecznego i specyficznych okoliczności w jakich jednostka się znajduje. Postawa przestępcza – jednostka narusza obowiązujące normy prawne. 15. TYPOLOGIE OSOBOWOŚCI . Osobowość społ. jest wypadkową oddziaływania rozmaitych czynników kulturowych. W dziejach nauki najwcześniej i najbardziej znanej typologii osobowości dokonał Hipokrates, biorąc za podstawę temperamentu , czyli de facto biologiczną właściwość jednostki przejawiają się w szybkości reagowania człowieka na bodźce oraz powstrzymywania się od działań sprzecznych z uznawanymi normami i wzorami . Niemiecki psychiatra E. Kraschme wykazał korelację między budową ciała a osobowością. Założenie takie pozwoliło na wskazanie 4 typów człowieka. Szwajcarski psychiatra G. Jung za podstawę wyróżnienia typologii osobowości przyjął kierunek i zakres aktywności społ. człowieka. Wyodrębnił on typy: -introwertyk-człowiek ukierunkowujący swoje działania na siebie , oszczędny w uzewnętrznianiu swoich przeżyć, o hermetycznej postawie życiowej, - ekstrawertyk- osobowość o cechach krańcowo różnych. Typy osobowości wg E. Sprangera : a) teoretyczny- człowiek interesujący się prawami nauki i poszukujący teorii wyjaśniających pochodzenie świata, b) ekonomiczny- dążący do bogactwa i zdobycia dóbr materialnych, c) estetyczny- pragnący przeżywania piękna i jego przejawów, d) społeczny- spieszący chętnie z pomocą innym ludziom, e) polityczny- zabiegający o władzę i panowania nad innymi jednostkami, f) religijny- zainteresowanie poznaniem Boga i propagowaniem religii. Typy osobowości wg Znameckiego, zależące najbardziej od wpływu czynników na człowieka w czasie jego dzieciństwa, wczesnej młodości i od tego kto oddziaływał. Kryterium to służyło Znameckiemu za metodologiczno-teoretyczną postawę koncepcji osobowości i jej typologii. Podział dorosłych członków społ.: a) ludzie dobrze wychowani –osobowość ich została ukształtowana gł. Przez wychowawców i instytucje upowszechniające ideały wychowawcze ,b) ludzie pracy- ukształtowani przez warsztat pracy i zespoły pracownicze, c) ludzie zabawy- wychowani przez uczestnictwo w grupach zabawowych ,d) ludzie zboczeńcy ,e) ludzie dobrzy a mądrzy. Wg Szczepańskiego- ze wzgl. Na styl życia i podstawowy kierunek aktywności czyli sposób manifestowania osobowości. Typy osobowości współczesnych Polaków : a) twórcy- pomysły i rozwiązania organizacyjne ,b) ludzie przeciętni – solidnie realizują swoje zadania ale nie modernizują niczego , c)ludzie aktywni negatywnie – złodzieje, wandale, d) jednostki zdane na pomoc i opiekę innych .Przynależność człowieka do jednej z trzech kategorii zależy od jego indywidualnych cech, aspiracji i dążeń a przede wszystkim od ‘wyznawanej’ filozofii życia. 16. WARTOŚĆ – jest to dowolny przedmiot materialny lub idealny, idea lub instytucja, przedmiot wyimaginowany lub rzeczywisty w stosunku do którego jednostka lub zbiorowość przyjmują postawę szacunku, przypisują mu ważna role w swoim życiu i dążenie do jego osiągnięcia odczuwają jako przymus (Szczepański). Wartości dzielimy na : uznawane, indywidualne, uznawane nieakceptowane, nieakceptowane uznawane, bliższe, dalsze. 17. POSTAWY – pojęcie postawa jest rozumiane dwojako. Jako definicja sytuacji, jakiej dokonuje jednostka podejmując interakcję skierowana do określonej osoby lub partnera interakcji. Albo jako element osobowości, rozumiany jako gotowość jednostki do określonego zachowania się wobec danego przedmiotu (Turowski). Wyróżniamy postawy: Konformistyczna, Nonkonformistyczna, Legalistyczna (zalegalizowana) – przykładem jest tu postawa Sokratesa, który mając możliwość wyzwolenia nie korzysta z niej, na pierwszym miejscu stawia swoje zasady moralne, honor., przestępcza – zbliża się ona do postawy nonkonformistycznej, sprzeciwia się dla zysku materialnego – przestępcy. 18. TEORIE GRUPY SPOŁECZNEJ – Teoria Funkcjonalno – Strukturalna twierdzi, że życie społeczne jest zawsze i przede wszystkim „ustrukturalizowane” w postaci „systemów społecznych” – całości spełniających określone funkcje wobec większych całości, które również same złożone z określonych elementów, wzajemnie od siebie funkcjonalnie zależnych. Teoria Interakcjonizmu Sybolicznego – jest to takie społeczne działanie, gdy dwie osoby oddziałują na siebie za pomocą ”komunikacji symbolicznej”. Komunikacja symboliczna to symbole werbalne (jezyk), jak i symbole niewerbalne (gesty, znaki, dzwieki). Floriana Znanieckiego Teoria Grupy Społecznej – grupa społeczna to każde zrzeczenie ludzi, które w świadomości tych samych ludzi stanowi pewnego rodzaju odrębna całość, czyli pewien odosobniony układ. Grupa istnieje przede wszystkim przez to, że jej członkowie uważają ją za istniejącą w oddzieleniu od reszty świata. Każdy członek należy do niej przede wszystkim przez to, że inni odnoszą się do niego i on sam do innych jego członków tej samej grupy, w odróżnieniu od nie członków. Niektóre jednostki przynależą do niej, inne nie. (Turowski) 19. TYPOLOGIA GRUP SPOLECZNYCH. Podział wg. Tonnisa – Wspólnoty – są to grupy oparte na stosunkach pokrewieństwa (rodzina, rody, klany), oparte na stosunkach przyjaźni (grupy przyjacielskie, towarzyskie, koleżeńskie) oraz oparte na stosunkach sąsiedzkich (wieś, gmina), w których ziemia i wspólne zamieszkiwanie rodziły wspólnotę gospodarowania i codziennego obcowania. – Społeczeństwa – opierają się na odpowiednich porozumieniach między jednostkam dla osiągnięcia czy realizacji określonych celów. Są to np. spółki, towarzystwa handlowe, zrzeczenia, związki, a także społeczeństwa – państwa. Podział wg. Cooleya. 1. Grupy pierwotne – oparte na stosunkach pokrewieństwa, – oparte na stosunkach przyjaźni, - oparte na stosunkach sąsiedzkich, - SA to grupy małe i występuja tu styczności bezpośrednie, - więź jest oparta na stosunkach społecznych osobowych, płaszczyzny obcowania są tu wielorakie., wysoki poziom identyfikacji członków z grupa, silne emocje, - członków cechuje homogeniczność (jednorodność)., obejmuje i kształtuje całość osobowości swych członków. Grupy wtórne – powstałe na podstawie umownych porozumień między ludźmi, - są to duże grupy, gdzie występują styczności pośrednie., - Obcowanie społeczności dokonuje się tylko w płaszczyźnie pełnionych funkcji (listonosz – adresat), czyli są to stosunki między cząstkowymi osobowościami”., - mała identyfikacja z innymi członkami grupy, - członków cechuje heterogeniczność (Turowski). 20. GRUPY ODNIESIENIA – Twórcy grup odniesienia wychodza os stwierdzenia, że ludzie w swym zyciu codziennym porównuja się, odnosza się do innych, aby móc się samookreslic czy tez zidentyfikować swoje postępowania. Bez takiego odniesienia siebie, swej pozycji społecznej, czyteż swego zachowania nie byliby w stanie określić swej tożsamości (kim jestem). Wyróżniamy dwa rodzaje grup odniesienia. Grupy odniesienia Porównawczego to te grupy lub członkowie tych grup, czy tez cechy ich charakteryzujące, które stanowią układ wielkości, w których dana jednostka postrzega siebie i innych i które pozwalają jej określić siebie, swoje cechy oraz ustalić rodzaj swego postępowania. Grupy Odniesienia Normatywnego to te grupy, z których dana jednostka czerpie dla siebie wartości, normy czy wzory zachowań. W tej grupie wyróżniamy jeszcze dwa stany. – Poczucie upośledzenia społecznego – jest to niska samoocena samego siebie, swego postępowania. Poczucie upośledzenia oznacza świadomość zajmowania przez jednostkę niższej pozycji społecznej w porównaniu z innymi, podobnymi do siebie osobami lub w porównaniu ze swoja pozycja zajmowana poprzednio. - Poczucie uprzywilejowania społecznego jest to wysoka samoocena siebie. Poczucie uprzywilejowania oznacza świadomość zajmowania wyższej pozycji społecznej w stosunku do innych, podobnych do siebie lub też w stosunku do pozycji zajmowanej poprzednio. 21. Emil Durkheim, August Comte, Max Wezer – główne założenia. – Emil Durkheim – 1. interesował się problemem porządku społecznego, czyli tym, co scala społeczeństwo, badał elementy, które powodują spójność społeczeństwa. W społeczeństwach pierwotnych ludzie łączyli się ze względu na podobieństwa, większość z nich robiła podobne rzeczy. To łączenie się przez podobieństwo Durkheim nazwał solidarnością mechaniczną. Wraz z rozwojem społeczeństwa ludzie zaczęli wykonywać wyspecjalizowane zadania, a przez to stali się sobie nawzajem niezbędni. Ten rodzaj polegający na wzajemnym wsparciu i współzależności nazwał Durkhaim solidarnością organiczną. 2. Przyczynil się do rozwoju metodologii socjologicznej. 3. Przedstawiciel skrajnego realizmu ontodolicznego – społeczeństwo istnieje i składa się z jednostek, nie daje się sprowadzić. August Comte – 1. Wprowadził termin socjologia. 2. Prawo trzech faz rozwoju umysłowego – teologiczna, metafizyczna i naukowa. 3. Organicystyczna teoria społeczeństwa – badanie tego co realne, dążenie do uzyskania pewnej wiedzy. Max Weber – 1. Stworzył socjologię rozumiejącą. 2. Stworzył koncepcję typu idealnego – precyzyjny język opracowania. 3. Wyróżnił trzy typy władzy – legalna, tradycyjna, charyzmatyczna, 4. Twórca biurokracji idealnej – podział pracy i specjalizacja. 5. Wyróżnił klasy społeczne – robotnicza, chłopska, burżuazja, inteligencja 22. SOCJOLOGIA – zaliczana jest do empirycznych nauk społeczny. Nauka o społeczeństwie, o zbiorowościach ludzkich. Przedmiotem jej badań są: - zjawiska i procesy zachodzące w tych zbiorowościach (wynikają ze wzajemnego oddziaływania ludzi na siebie), - siły skupiające i rozbijające te zbiorowości, -zmiany i przekształcenia w nich zachodzące, - zjawiska i procesy tworzenia się różnych form zbiorowego życia, - struktury różnych form zbiorowości ludzi. Zadaniem socjologii jako nauki jest badanie współżycia społecznego. Bada także społeczne uwarunkowania procesów i działań indywidualnych, i jaki wpływ na rozległe procesy społ. mają określone formy poszczególnych ludzi. SOCJOLOGIA PRACY – socjologia wskazuje na społeczny charakter pracy oraz analizuje ją jako proces społeczny. Wynika to stąd, że ludzie podejmują i wykonują pracę nie tylko z przyczyn biologicznych ale z potrzeb społecznych pozwalających im zajmować określone miejsce w społeczeństwie, zdobywać uznanie czy władzę. Cały tok pracy, łącznie z ośrodkami i metodami pracy ma swoje społeczne pochodzenie i uwarunkowanie. Genezę socjologii pracy należy szukać u podstaw socjologii przemysłu. Rozwinęła się w wyniku industrializacji. Teoretyczne podłoże dał Marks w swych dziełach. Socjologia pracy ujmuje całą problematykę ze względu na warunki i skutki społeczne całego procesu, zwracając szczególną uwagę na te elementy, które tworzą społeczne źródło podmiotowej i przedmiotowej efektywności pracy każdej jednostki. Zakres badawczy: - przedmiot, wydajność, organizacja, rodzaj, rezultat, skutki, ochrona pracy i czas wolny. 23. SOCJOLOGIA OGÓLNA –dokonuje analizy zjawisk i procesów społ. na poziomie funkcjonowania całego społeczeństwa. Tworzy uogólnienia, prawidłowości, formułuje prawa i tworzy metodologię. Wyróżniamy teorie: a) struktur społ., b)rozwoju społ. Zajmuje się rzeczywistością społeczną. SOCJOLOGIA SZCZEGÓŁOWA opisuje poszczególne procesy i grupy społ. (np. socjo. Rodziny, miasta). Zadaniem socjologii szczegółowej jest dostarczanie określonego materiału empirycznego, przydatnego w formułowaniu tez i hipotez socjologii ogólnej oraz weryfikowanie tych założeń w poszczególnych dziedzinach rzeczywistości społ. Bada różne dziedziny życia społ. Są trzy działy badające: 1)instytucje społ.(rodzinę, zakład pracy) 2)formy zbiorowości (miasta, wsie) 3)zjawiska i procesy społ.(emigracje, patologie). 24. FUNKCJE SOCJOLOGII A)diagnostyczna –diagnoza społ., powinna dawać nam możliwość prawidłowego wyboru działań ekonomicznych, B)prognostyczna (przewidywania) – na podstawie badań musimy przewidzieć zachowania społeczeństwa po wybranej, naszej decyzji, C)socjotechniczna – polega na podejmowaniu praktycznych działań zmierzających do modyfikowania postaw i zachowań ludzkich, D)humanistyczno-poznawcza – dostarcza wszechstronnej wiedzy o człowieku, świecie, społeczeństwie, kumuluje wiedzę o człowieku. 24. STRATEGIE SOCJOTECHNIKI 1)manipulacyjna – charakteryzuje się tym, że instytucje stojące nad zbiorowościami (dyrektor, prezydent) narzucają określone rozwiązania, system bodźców i w ten sposób wywołując reakcje przystosowawcze zmieniają zbiorowości w kierunku przez nich narzuconym. Powiązane jest z modelem systemowo-funkcjonalnym. 2)emancypacyjna- polega na tym ,że instytucje nie narzucają określonych bodźców, ale stwarzają takie warunki, których celem jest pokazywanie nowych możliwości działania, uwalnianie ludzi z pewnych ograniczeń, pobudzanie aktywności. Zakłada, że ludzie są aktywni. Powiązana jest z modelem procesowo - podmiotowym. 25. SOCJALIZACJA JEJ STRUKTURA I TREŚĆ. Jednostka przychodząca na świat jako organizm biologiczny zostaje ‘wchłonięta’ przez społeczeństwo i pod wpływem kultury ulega procesom socjalizacji-czyli z istoty .biologicznej staje się istotą społ. Socjalizacja poza społeczeństwem a tym samym bez oddziaływania kultury nie byłaby możliwa .Kultura jest dla człowieka światem zastanym do którego musi wejść ucząc się wielu rzeczy i przez wiele lat. Proces socjalizacji obejmuje wpływ rodziny , rówieśników, prasy i kina. . Socjalizacja- pierwszy mechanizm wpływu kultury na życie społeczne – to ta część całkowitego wpływu środowiska która wprowadza jednostkę do udziału w życiu społ. Z istoty biologicznej człowiek staje się istotą społ. Socjalizacja uczy :-dyscypliny, panowania nad popędami i potrzebami, - wpaja aspiracje czyli dążenia do tego aby osiągnąć pewne rzeczy lub cechy, - uczy grania ról społ. ,- daje niezbędną wiedzę , kwalifikacje zawodowe,- prowadzi do konformizmu czyli dążenia aby zachowanie jednostki było zgodne z tym czego grupa od niej oczekuje,- kształtuje osobowość człowieka i przystosowuje go do życia w zbiorowości. 26. CZYNNIKI WARUNKUJĄCE PRAWIDŁOWĄ REALIZACJĘ ROLI SPOŁECZNEJ. Rola – względnie stary i wewn. spójny system zachowań będących reakcjami na zachowania się innych osób przebiegających według ustalonego wzoru. Proces realizacji roli zależy: a) elementów bio- i psychogennych jednostki, budowa anatomiczna, zdolności, inteligencja itp. Mogą umożliwiać, ułatwiać czy utrudniać wykonywanie pewnych ról. b) wzoru sobow. określającego zespół cech idealnych jakie jednostka wykonująca daną rolę powinna okazywać oraz zespół idealnych sposobów zachowania się. c) definicji roli przyjętej w grupie czy kręgu społecznym, który nadzoruje jej wykonanie np. według przepisów ustalonych przez władze d) struktury grupy czy kręgu jej zawartości wewnętrznej i systemu nagród czy sankcji którymi ona dysponuje w stosunku do swoich członków e) stopnia identyfikacji jednostki z grupą. 27. OSOBOWOŚĆ ZINTEGROWANA I PRZYCZYNY JEJ DEZINTEGRACJI. Osobowość zintegrowana- osobowość w której wewn. Konflikty zostają rozwiązane i opanowane. Jest ona warunkiem ‘normalnego’ udziału w życiu społ. tzn udziału zgodnego z przyjętymi normami i wzorami zachowań .Podst. płaszczyzną kształt. Się osobowości zintegrowanej są: - pełnione role społ. – zajmowane pozycje społ. Dezintegracja osobowości oznacza rozpad , rozchwianie jednego lub wielu elementów osobowości. Jest ona wyrazem występ. Konfliktów między poszczególnymi elementami osobowości. Źródłem dezintegracji osobowej mogą być występ. Konflikty ról i pozycji społ. oraz sprzeczności między jaźnią subiektywną a odzwierciedloną. Społeczne przyczyny dezintegracji: - uczestnictwo w kilku grupach społ. narzucających jednostce rozbieżne role, wzory, -uczestnictwo w życiu grupy zdezorganizowanej , w której brak wyraźnie określonych kryteriów, ocen pozytywnego ideału osobowości, - rozbieżność między elementami bio- i psychogennymi a wymaganiami roli społ. , -rozpad jaźni subiektywnej . 28. TYPOLOGIE OSOBOWOŚCI . Osobowość społ. jest wypadkową oddziaływania rozmaitych czynników kulturowych. W dziejach nauki najwcześniej i najbardziej znanej typologii osobowości dokonał Hipokrates, biorąc za podstawę temperamentu , czyli de facto biologiczną właściwość jednostki przejawiają się w szybkości reagowania człowieka na bodźce oraz powstrzymywania się od działań sprzecznych z uznawanymi normami i wzorami . Niemiecki psychiatra E. Kraschme wykazał korelację między budową ciała a osobowością. Założenie takie pozwoliło na wskazanie 4 typów człowieka. Szwajcarski psychiatra G. Jung za podstawę wyróżnienia typologii osobowości przyjął kierunek i zakres aktywności społ. człowieka. Wyodrębnił on typy: -introwertyk-człowiek ukierunkowujący swoje działania na siebie , oszczędny w uzewnętrznianiu swoich przeżyć, o hermetycznej postawie życiowej, - ekstrawertyk- osobowość o cechach krańcowo różnych. Typy osobowości wg E. Sprangera : a) teoretyczny- człowiek interesujący się prawami nauki i poszukujący teorii wyjaśniających pochodzenie świata, b) ekonomiczny- dążący do bogactwa i zdobycia dóbr materialnych, c) estetyczny- pragnący przeżywania piękna i jego przejawów, d) społeczny- spieszący chętnie z pomocą innym ludziom, e) polityczny- zabiegający o władzę i panowania nad innymi jednostkami, f) religijny- zainteresowanie poznaniem Boga i propagowaniem religii. Typy osobowości wg Znameckiego, zależące najbardziej od wpływu czynników na człowieka w czasie jego dzieciństwa, wczesnej młodości i od tego kto oddziaływał. Kryterium to służyło Znameckiemu za metodologiczno-teoretyczną postawę koncepcji osobowości i jej typologii. Podział dorosłych członków społ.: a) ludzie dobrze wychowani –osobowość ich została ukształtowana gł. Przez wychowawców i instytucje upowszechniające ideały wychowawcze ,b) ludzie pracy- ukształtowani przez warsztat pracy i zespoły pracownicze, c) ludzie zabawy- wychowani przez uczestnictwo w grupach zabawowych ,d) ludzie zboczeńcy ,e) ludzie dobrzy a mądrzy. Wg Szczepańskiego- ze wzgl. Na styl życia i podstawowy kierunek aktywności czyli sposób manifestowania osobowości. Typy osobowości współczesnych Polaków : a) twórcy- pomysły i rozwiązania organizacyjne ,b) ludzie przeciętni – solidnie realizują swoje zadania ale nie modernizują niczego , c)ludzie aktywni negatywnie – złodzieje, wandale, d) jednostki zdane na pomoc i opiekę innych .Przynależność człowieka do jednej z trzech kategorii zależy od jego indywidualnych cech, aspiracji i dążeń a przede wszystkim od ‘wyznawanej’ filozofii życia. 29. JEDNOSTKOWE I SPOŁECZNE UWARUNKOWANIA OSOBOWOŚCI SPOŁECZNEJ. Osobowość – to element społ w człowieku, to zinternalizowana i dynamiczna organizacja idei, postaw, nawyków nadbudowanych nad naturę ludzką. Poglądy na temat osobowości zaczęły się zmieniać na przełomie XVII i XVIII w. 1) Teoria endogeniczna-zakłada że czynnik wewnętrzny jest głównym motorem kształtowania osobowości np. koncepcja biologizmu. 2) Teoria egzogeniczna- uznaje że osobowość człowieka kształtowane jest wyłącznie przez otoczenie. OSOBOWOŚĆ SPOŁECZNA-zespół trwałych cech jednostki wpływających na jej postępowanie, wyrastających na podbudowie cech biologicznych i psychicznych, a pochodzących z wpływu kultury i struktury zbiorowości w których jednostka została wychowana i w których uczestniczy. SOCJOGENNE KOMPONENTY OSOBOWOŚCI: w ukł socjogennym będącym wyrazem oddziaływania na jednostkę podstaw?? 1. kulturowy ideał osobowy: to zbiór cech i postaw przekazywanych przez społeczeństwo jednostkom w procesie socjalizacji i wychowania. 2. role społ. Są to względnie trwałe i wewn spójnie systemy zachowań będące reakcjami na zachowanie innych osób, przebiegających według wyraźnie ustalonego wzoru 3. Jaźń subiektywna- wyobrażenie o naszej wewnętrznej istocie, samoocena, nasza ocena o nas jest ukształtowana pod wpływem środowiska i dodaje pewności odwagi i jest potrzebna do utrzymania. 4. Jaźń odzwierciedlona – zespół wyobrażeń jakie mamy o sobie, ale wytworzony pod wpływem tego co otoczenie na nasz temat mówi i jak na nas reaguje. TYP OSOBOWOŚCI REPREZENTATYWNEJ: Jest to tzw zespół cech stosunkowo najczęściej występujących wśród członków danego społeczeństwa. pod pojęciem tym można rozumieć: 1) występowanie statystycznie najczęściej 2) zespół wspólnych cech typowych istniejących u dużej ilości jednostek mimo różnic w zachowaniu zewn 3) osobowość, która najczęściej wyraża istotne wartości danej kultury nawet jeśli występuje wśród znacznej mniejszości danego społeczeństwa. 30. BUDOWA POSTAWY. Postawa to zespół nagromadzonych informacji, doznań i organizacji uczuć , motywów i doświadczeń jednostki ludzkiej będący podstawowym elementem całej organizacji psychicznej jednostki. Wg Miki to pewien względnie stały stosunek emocjonalny lub oceniający do przedmiotu, bądź dyspozycja do wystąpienia takiego stosunku wyrażająca się w kategoriach pozytywnych i negatywnych bądź neutralnych. Jest elementem składowym osobowości. KOMPONENTY: poznawczy- składają się na niego wiadomości o jej przedmiocie, przekonaniu, przypuszczeniu bądź wątpieniu. Najważniejszym jest przekonanie, które jest intelektualnym stanem pewności o realności lub słuszności jakiegoś przedmiotu lub zjawiska. Emocjonalny zwany też emocjonalno-motywującym składa się z uczuć wyższych takich jak radość, szacunek, zachwyt oraz odpowiednie tym uczuciom przeciwieństwa. Zachowawczy kierunek behawiorystyczny, składa się z reakcji mimicznych, wokalnych , werbalnych czyli czynności zorganizowanych i ukierunkowanych na cel jakimi są pomoc opieka. Behawiorystyczny składnik postawy jest bardzo istotny, bowiem umożliwia podział i diagnozowanie i podział postaw na: werbalne i niewerbalne. Postawy nie są jednorodne lecz wszystkie posiadają takie cechy jak: treść przedmiotowa: wskazuje czego postawa dotyczy –zakres - informacja o liczebności jej przedmiotów -kierunek-uwidoczniają się w uszeregowaniu postaw studentów wobec studiów od zdecydowanie pozytywnych do coraz mniej pozytywnych. – siła postawy krańcowo pozytywna i krańcowo negatywna są silniejsze niż postawy umiarkowane, - złożoność i zawartość to cechy postawy które wiążą się z występowaniem norm już trzech komponentów w każdej pełnej postawie –trwałość - z upływem czasu postawy ulegają zmianie tak jak zmienia się rzeczywistość społeczna i jej poszczególne składniki. Niekiedy mimo zaistnienia zupełnie innej sytuacji, nadal funkcjonują stare poglądy postawy. 31. KLASYFIKACJA POSTAW ZE WZGLĘDU NA KRYTERIUM TREŚCI PRZEDMIOTÓW: 1. P. personalne: - intrapersonalne – w stosunku do samego siebie, - interpersonalne- do innych ludzi i zbiorowości, 2. P. rzeczowe-dotyczą różnych przedmiotów materialnych, 3. P. wobec instytucji i norm społ., czynności społ., teorii naukowych ,- konformistyczna, nonkonformistyczna, - legalistyczna, - przestępcza. Postawa konformistyczna wyraża poglądy zgodne z normami akceptowanymi w określonej grupie. Konformizm społ. jest także efektem funkcjonowania kontroli społ. i jej skuteczności. Postawa nonkonformistyczna stanowi odwrotność p. konformistycznej, polega na jasnym i intencjonalnym nie respektowaniu określonych norm społ. a nawet prawnych obowiązujących w danej grupie . Postawa legalistyczna wyraża się w uznawaniu norm prawa obowiązującego , niezależnie od kontekstu społecznego i specyficznych okoliczności w jakich jednostka się znajduje. Postawa przestępcza – jednostka narusza obowiązujące normy prawne. 32. WIĘŹ SPOŁECZNA JAKO PODSTAWA POWSTANIA ZBIOROWOŚCI. Więź jest podst. wyznacznikiem wszelkich form życia społ., gdyż nawet w najkorzystniejszych warunkach przyrodniczych, ekonomicznych i kulturowych nie występują żadne formy życia społ. dopóki jednostki przebywające na wyodrębnionej przestrzeni nie zostaną skupione w odpowiednie całości zwane zbiorowościami. Więź społ. - ogół stosunków, połączeń i zależności skupiających jednostki w zbiorowości ludzkie. Składnikami więzi społ. są czynniki obiektywno-formalne i spontaniczno- subiektywne. Def. wg SZCZEPAŃSKIEGO- więź to zorganizowany system stosunków, instytucji i środków kontroli społ. skupiający jednostki, podgrupy i inne elementy składowe w funkcjonalną całość zdolną do utrzymania się i do rozwoju. Spontaniczno-subiektywną stroną więzi zajmują się psychologowie badający zjawisko identyfikacji jednostki z grupą. Formalno-obiektywne aspekty więzi - to np. organizacja – interesują gł. socjologów i teoretyków organizacji. Więź społ. jest zjawiskiem ulegającym częstym i znacznym modyfikacjom. Cechuje je zróżnicowana intensywność i trwałość ale zawsze musi posiadać co najmniej jedną najczęściej większość lub wszystkie z nast. komponentów: -styczność przestrzenną ,- styczność i łączność psychiczną ,-styczność społeczną,- wzajemne oddziaływanie,- działania społ. ,-stosunki społ.,- zależności społ.,- instytucje społ.,- kontrola społ.,- organizacja społ. 33. KRYTERIA KLASYFIKACJI ZBIOROWOŚCI. PRZYKŁADY ZBIOROWOSCI. Grupa społ. jest typowym przykładem zbiorowości. Za podstawę klasyfikacji socjologowie uważają różne kryteria: 1) rodzaj struktury grupy- podział grup na: - duże( tworzą złożoną zwaną makrostrukturą i składają się z podgrup) – małe(tworzą strukturę prostą zwaną mikrostrukturą i składają się z jednostek), 2) dominujący typ więzi- pozwala on podzielić grupy na: - pierwotne- charakteryzują się więzią opartą wyłącznie na stycznościach osobistych i postawach emocjonalnych , - wtórne – cechuje je więź oparta na wspólnych interesach i wynikająca ze styczności rzeczowych, 3) stopień sformalizowania instytucji występowania w danej grupie – łączy się on z zadaniem grupy , pozwala on nam podzielić grupy na : -formalne,- nieformalne, 4) stopień trudności wejścia do grupy pozwala podzielić grupy na: - ekskluzywne- grupy o charakterze zamkniętym ,przyjmujące tylko niektóre kategorie jednostek, spełniające rygorystyczne przestrzegane warunki. Oprócz tych podziałów wyróżnia się :- grupy terytorialne- powstałe na podstawie wspólnych wartości kulturowych. Przykłady: Rodzina - grupa mała, pierwotna, raczej nieformalna, stajemy się członkiem jej drogą naturalną lub przez adopcję. Seminarium magisterskie – grupa mała , wtórna , formalna o raczej dobrowolnej przynależności . Wojsko - grupa duża , wtórna , formalna, przynależność członków jest przymusowa. 34. GRUPA SPOŁECZNA I JEJ ELEMENTY SKŁADOWE - co najmniej 3 osoby powiązane systemem stosunków uregulowanych instytucjonalnie posiadających niektóre wspólne wartości, cele, i odmienne od innych zbiorowości wyraźną zasadą odrębności. Grupa społeczna powstaje wtedy, gdy pewna zbiorowość ma do zrealizowania wspólny cel , którego osiągnięcie wymaga zbiorowego i skoordynowanego działania. Zapewnia je organizacja dokonująca podziału celu głównego na cząstkowe, czyli zadania przypisane każdemu członkowi grupy. Wspólnota celu jest głównym czynnikiem kreującym grupę społeczną. Elementy składowe gr. społ.: 1. członkowie ustalają identyczność i ciągłość trwania grupy. 2. zadania grupy. 3. środki służące realizacji zadań. 4. mechanizmy psychospołeczne wytwarzane dla realizacji zadań. 5. czynniki utrzymujące spójność wewnętrzną gr., instytucje i systemy kontroli społecznej, wzory zachowania i normy regulujące stosunki między członkami. 6. instytucje i środki regulowania styczności i stosunków z innymi grupami. 35. RODZINA JAKO GR. SPOŁECZNA Rodzina - jest to grupa złożona z osób połączonych stosunkiem małżeńskim, i stosunkiem rodzice-dzieci. Stosunki decydujące o powstaniu i istnieniu rodziny: 1.małżeństwo. 2.pokrewieństwo(rzeczywiste lub zastępcze - adopcja): a) pokrewieństwo w linii prostej; b) pokrewieństwo w linii zstępnej: rodzice, dzieci, wnuki; c)pokrewieństwo w linii bocznej: rodzeństwa, ciotki. Członkowie rodziny żyją zazwyczaj pod jednym dachem i tworzą jedno gosp. domowe, które może obejmować dwa, lecz często obejmuje trzy pokolenia. Zakres gosp. domowego wyznacza ekonomiczne funkcje rodziny w szerszych zbiorowościach. Rodzina jest oparta na stałych wzorach postępowania i wzorach wzajemnych oddziaływań. Role członków określane są nie tylko przez wzajemne zaangażowanie uczuciowe lecz także przez zbiorowości szersze: państwo, kościół, społeczność lokalna i różne inne specjalne instytucje opieki nad dzieckiem czy nad matką, czuwające nad wykonywaniem ról męża, żony, ojca, matki, dzieci, itp. Rodzina: 1. można się w niej urodzić lub wżenić się w nią. 2. rodzina to grupa: mała, pierwotna i raczej nieformalna. 3. Funkcjonuje dzięki długotrwałej więzi emocjonalnej. 36. POSTAWA ZBIOROWOŚCI. MECHANIZMY ODDZIAŁYWANIA GRUPY NA JEDNOSTKI. Każda zbiorowość narzuca wzory zachowania się w różnych okolicznościach, reguły moralne i poczucie tego co przyzwoite a co niestosowne. Elementem dokonującym modyfikacji i kształtowania osobowości jest proces socjalizacji .Jest to proces wzajemnych oddziaływań jednostki i jej środowiska społ. –kulturalnego, trwających całe życie i obejmujących zarówno przyswajanie sobie wymogów tego środowiska i przystosowanie się do nich jak i przekształcenie go w rezultacie własnych działań .Proces ten obejmuje m. In. Procesy aktualizacji czyli przekazywania dziedzictwa kulturowego zbiorowości a także procesy wychowania czyli kształtowania osobowości wg przyjętego ideału wychowawczego. W procesie socjalizacji wyróżnia się rozmaite mechanizmy oddziaływania środowiska społ. na jednostkę. Ludzie są skłonni wiązać nowe doświadczenia z wcześniejszymi i poznawać sposoby zachowania wzmacniane w przeszłości nagrodami a unikać tych które były karane. Dzięki procesowi uczenia się osobowość człowieka odznacza się pewną stałością i możliwe jest wyjaśnianie i przewidywanie jego aktualnych zachowań na podst. Znajomości jego przeszłych doświadczeń. Szczególnie duży jest wpływ naśladownictwa polegających na skłonności do kopiowania zachowań innych osób lub do wzorowania się na nich. Oddziaływanie innych na jednostkę wzmacniane jest przez mechanizmy identyfikacji. Wyróżniamy wg Georya Mead dwa mechanizmy kształtowania osobowości odznaczające się odmiennym sposobem przyjmowania ról. Pierwszy to zabawa w której dziecko odgrywa role naśladując dorosłych. Drugi to zorganizowana gra w której istnieje uregulowany przepisami określony związek między rolami poszczególnych uczestników. Przystępując do gry jednostka wchodzi w układ społ. grupy , poznaje reguły i normy postępowania przypisane do określonych ról. 37. PROCESY SPOŁECZNE I ICH KLASYFIKACJA. Proces społeczny - ciągi jednorodnych zjawisk społecznych wywołujących określony skutek, procesy można pogrupować: 1) kryterium charakteru skutków wyróżniamy na procesy integracyjne i dezintegracyjne. Pierwsze z nich łączą ludzi, zbliżają do siebie- asocjatywne. Wyróżniamy tu zbliżenie, zrównanie, zjednoczenie, przystosowanie- proces zachodzący w sytuacji gdy jednostka lub zbiorowość nie mogąc narzucić własnych wzorów działania innym osobom muszą te odmienne wzory modyfikować. Dzieje się tak w każdej nowej sytuacji, program przystosowania jest dwustronny, przystosowanie przejawia się w różnych postaciach. Procesy dezintegracyjne to procesy oddalania się, dzielące, wyróżniamy współzawodnictwo, opozycję i konflikt- proces w którym jednostka lub grupa dąży do osiągnięcia własnych celów, eliminuje innych, dążą do celów podobnych lub identycznych, konflikt powstaje po styczności społecznej na gruncie uprzedzenia negatywnego, prowadzącego do przekonania że osobnik lub grupa, konflikt- zagrożenie dla realizacji naszych celów. 2) Kryterium o charakterze podmiotowym. Procesy intrapersonalne zachodzące w osobowości człowieka. Są to zjawiska psychiczne ale niektóre z nich mogą mieć charakter społ. Badanie tych procesów należy do psychologii, jest jednak rzeczą ważną aby socjolog badający zbiorowość społeczną zdawał sobie sprawę z mechanizmu ich przebiegu. Procesy interpersonalne- bezpośrednie oddziaływanie kilku podmiotów na siebie. 38. ŚWIADOMOŚĆ SPOŁECZNA I JEJ FORMY. Świadomość społeczna jest efektem integracji gosp., politycznej, i kulturalnej. Uzewnętrznia się ona w postawach, zachowaniach a składają się na nią przekonania, wartości i oceny które prowadzą do podziału na „swoich” i :obcych” nie należących do narodu. Podstawowe elementy wynikające ze świadomości społecznej: 1) potrzeba patriotyczna, postawa solidarności i identyfikacji z narodem, przywiązania do własnego narodu, gotowość poświęcenia się dla jego dobra. 2) Postawa nacjonalistyczna- postawa idei stanowiących solidarność i służbę wobec narodu jako zadanie najważniejsze, ale połączone często z dążeniem do podporządkowania sobie innych narodów. 38. ELEMENTY WYBRANYCH TEORII ROZWOJU SPOŁ. 1. Teoria platońska: zdaniem Platona prawem historycznego rozwoju jest prawo degeneracji tzn. że każda zmiana społ. jest złem, albo upadkiem. Wszystko co trwa w ruchu jest z góry skazane na zagładę. Konsekwencją platońskiej teorii dezintegracji była dokonana przez jej autora następująca klasyfikacja społeczeństw: a) timokracja – rządy arystokracji szukającej zaszczytów i władzy b) oligarchia- rządy bogatych rodów, c) demokracja- rządy wolności oznaczające bezprawie, d) tyrania- ostatnia choroba państwa. Platon odkrył prawo że siłą napędzaną wszelkich rewolucji jest rozkład wewnętrzny, rozbieżność interesów ekonomicznych, osłabienie klasy rządzącej. 39. Pluralizm teoretyczny – w znaczeniu konkurencyjnych teorii jest bardzo charakterystyczną cecha nauk młodych, które to nauki są we wczesnych fazach rozwoju. Spośród wszystkich sporów teoretycznych charakteryzujących socjologię wskazywać trzeba przede wszystkim na dwie opozycje w kwestiach ontologicznych i na dwie opozycje w kwestiach metodologicznych. Należy zadać 2 pytania. Jak nazywam społeczeństwo. Jak badać społeczeństwo. Stanowisko naturalistyczne któremu przeciwstawia się stanowisko antynaturalistyczne. 2 opozycja stanowisko indywidualistyczne któremu przeciwstawia się stanowisko holistyczne. Naturalistyczne – przypisuje zjawiskom społecznym wyłącznie właściwości przyrodnicze. Antynaturalistyczne - zjawiska społeczne cechują się treścia symboliczną, nasyceniem, wartościami, wiążą się ze sferą języka, kultury a zatem posiadają właściwości zupełnie swoiste nie spotykane w świecie przyrody. Indywidualistyczne – głosi ze społeczeństwo to tylko wielość jednostek, pojedynczych ludzi. System cechujący się odrębnymi właściwościami i prawidłowościami. W drugiej płaszczyźnie metodologicznej. Stanowisko pozytywistyczne – wg niego socjologia powinna stosować identyczne procedury badawcze jak nauki przyrodnicze – obserwacje. Przeciwstawia mu się stanowisko humanistyczne, które uznaje konieczność stosowania w socjologii specyficznych metod jak: rozumienie introspekcji, (analiza własnych przeżyć i stanów psychicznych, aby w ten sposób dotrzeć do innych ludzi) empatia (stawianie się w sytuacji innych ludzi aby zrozumieć motywy jego działania). Stanowisko redukcjonistyczne głosi, że cała wiedza społeczna da się bez reszty sprowadzić do wiedzy o jednostkach i ich działaniu. Antyredukcjonistyczne stanowisko – uznaje istnienie specyficznych cech i zależności pojawiających się na poziomie zjawisk społecznych. Niesprowadzalnych do najbardziej pełnej wiedzy o jednostkach.