Stworzenie świata w Biblii i Mitologii – podobieństwa i różnice.
Wizja początku świata wg Księgi Genesis i wg mitu pt. „Narodziny świata jest różna lecz jest podobna. Zasadnicza różnica wynika z tego, że religia Greków była politeistyczna, a religia Biblii jest monoteistyczna.
Księga Genesis ukazuje Boga stwarzającego świat. Szczególnie ważnym jego działaniem jest nadawanie imion. To jakby powołanie do życia. W ten sposób Bóg przekazuje człowiekowi władzę na ziemi. Adam będzie odtąd nazywał zwierzęta i ptactwo. Księga opisuje kolejne działania Stwórcy, jakich ten dokonuje przez 7 dni tygodnia:
Dzieło oddzielania
1. Oddziela światło od ciemności, tworzy dzień i noc.
2. Oddziela wody górne od dolnych.
3. Oddziela morze od ziemi i okrywa ją roślinnością.
Dzieło przyozdabiania
4. Kształtuje słońce, księżyc i gwiazdy oraz nadaje im funkcje.
5. Wypełnia wodę rybami, a niebo ptactwem.
6. Zapełnia ziemię zwierzętami i tworzy człowieka.
7. Odpoczywa.
Powtarzające się fragmenty: „A Bóg wiedział, że były dobre”, „Tak upłynął wieczór i poranek...” – świadczą o tym, że ta część Biblii to biblijny hymn o stworzeniu świata.
Kosmogonia mitologiczna mówi o powstaniu ziemi z Chaosu, a potem przedstawia bogów- Uranosa i Gaję, którzy dali początek dalszym bogom. Byli to tytani z Okeanosem, cyklopi oraz Hekatonejrowie. Historia powstania świata ukazana jest jako drzewo genealogiczne straszliwych pierwszych bogów. W końcu ci najważniejsi, którzy zostali i podzielili między sobą władzę to: Zeus, Hades i Posejdon.
Obie kosmogonie wykazują podobieństwa. W obu występuje płaska ziemia, a nad nią niebo – sklepienie, zawieszone nad ziemią. Podobny jest punkt wyjścia przed stworzeniem świata – chaos, a w ujęciu biblijnym pustka, próżnia i ciemność, z niej powstają niebo, ziemia, a póżniej rośliny i zwierzęta.
Ponadczasowa wymowa wybranych przypowieści biblijnych.
Przypowieść to gatunek o charakterze moralizatorsko-dydaktycznym. Jest to utwór narracyjny, w którym przedstawione zdarzenia i postacie nie są ważne ze względu na swe cechy jednostkowe, lecz jako uniwersalne przykłady prawideł ludzkiej egzystencji, postaw wobec życia i kolei losu. Właściwie interpretując przypowieść, przechodzimy od jej znaczenia literalnego do ukrytego znaczenia alegorycznego.
Jedną z ważnych przypowieści biblijnych jest „Przypowieść o synu marnotrawnym”. Opowiada ona o tym, jak ciekawy świata, lekkomyślny syn, bierze część swojego majątku i odchodzi z domu od kochającego go ojca. Następnie, bawiąc się w mieście z przyjaciółmi, kobietami, śmiejąc się, roztrwania wszystkie swe pieniądze i doświadcza okrutnej biedy. Nachodzą go refleksje. Przypomina sobie dom, kochanego ojca oraz dostatek w jakim żył. Postanawia wrócić i błagać ojca o wybaczenie i możliwość pracy w gospodarstwie. Lecz ojciec przyjmuje go z otwartymi ramionami i karze wyprawić ucztę na jego cześć.
Przechodząc do płaszczyzny alegorycznej, widzimy ojca jako miłosiernego Boga. Lekkomyślny syn to po prostu grzeszny człowiek, a jego odejście to grzech. Potem następuje rachunek sumienia, nawrócenie i wynagrodzenie w niebie.
Biblia pokazuje nam, że najczęściej nie uświadamiamy sobie jak wiele Bóg nam daje na co dzień i nie doceniamy tego. Każdy ma szansę na powrót do Boga, nawet w przypadku największego grzechu. Przypowieść ta ma charakter ponadczasowy i będzie aktualna zawsze.
Następnie, mamy „Przypowieść o siewcy”. Siewca, czyli Bóg, sypie na ziemię ziarno – Słowo Boże. Proces siania to głoszenie Słowa Bożego. Pierwsze ziarno spada na drogę i zostaje wydziobane przez ptaki. Symbolizuje to Słowo Boże nie wzięte przez człowieka do serca. Kolejne ziarno jest wypalone przez słońce z płytkiej ziemi. Człowiek postanawia żyć według nakazów Boga, lecz póżniej o nich zapomina. Trzecie ziarno, zagłuszone przez ciernie, nie daje owocu. Słowo Boże w sercu człowieka jest przyćmione przez rożne przyziemne sprawy. Wreszcie, ostatnie ziarenko spada na żyzną ziemię i daje owoce. To dobry człowiek żyje wg Boga i przekazuje jego Słowo innym.
Przypowieść ta zwraca nam uwagę na to jak ważne Słowo Boże powinno być dla nas. Jeśli będziemy żyć wg niego, będziemy szczęśliwi.
Adam Mickiewicz "Dziady część III"